Επαναστάτες με αιτία
(Δημοσιεύτηκε στην "ΤΟΛΜΗ" Τρίτη 28 του Μάρτη 2006
Ο Γαλλικός Μάρτης , αλλά και οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων και των Πανεπιστημίων, στη χώρα μας, άνοιξαν μια μεγάλη συζήτηση για την αναγκαιότητα της αντίστασης και της εξέγερσης. Κι όσο η κουβέντα γίνεται για τη Γαλλία ή για την Λατινική Αμερική, ακόμα και συντηρητικές φωνές και Μ.Μ.Ε, προβάλλουν και θάλεγε κανείς, υμνούν την εξέγερση. Βλέπεις είναι must τώρα τελευταία, οι εικόνες φτώχειας και «καθημερινότητας» και όλοι έχουν αποδυθεί στο κυνήγι της καταγραφής τους. Όταν όμως ξεκινούν οι απεργίες και οι διαδηλώσεις εδώ, οι ηγέτες των συνδικάτων γίνονται «εργατοπατέρες», οι «νέοι που αντιστέκονται», γίνονται ταραξίες και «γνωστοί άγνωστοι». Οι απεργίες δεν προβάλλονται για τα αιτήματά τους, αλλά για την «ταλαιπωρία» που προκάλεσαν στο κοινό ή για τις ζημιές που προκάλεσαν σε κάποια άλλη κοινωνική τάξη (βλέπε τον κοινωνικό αυτοματισμό στην απεργία της ΠΝΟ).
Κι όμως στην εποχή μας, εποχή μετάβασης σε μια μετα-νεοφιλελεύθερη κοινωνία, που μεγάλες ομάδες πολιτών είναι άνεργοι, ανασφάλιστοι, αποκλεισμένοι, αναλώσιμοι, η αναγκαιότητα της αντίστασης, του αγώνα και της εξέγερσης, είναι παρά ποτέ επιτακτική. Η ασυδοσία του Κεφαλαίου, η ανικανότητα των συντηρητικών Κυβερνήσεων να δώσουν λύσεις πέρα κι έξω από τα κελεύσματα της αγοράς, που να μην εξαθλιώνουν τους λαούς, αλλά και η δυσκολία των αριστερών δυνάμεων, να περιγράψουν με σαφήνεια τον άλλο, διαφορετικό δρόμο, δημιουργούν τούτη την «σκοτεινή», αλλά και ελπιδοφόρα μεταβατική εποχή, που σημαδεύεται από εξεγέρσεις, πολιτικές ανακατατάξεις, και γεννήσεις νέων κινημάτων. Συνειδητοποιούν όλο και περισσότεροι, ότι ο life style καπιταλισμός που δημιουργούσε θέσεις εργασίας, έδινε αυτοκίνητα και διακοπές στους εργάτες και ταυτόχρονα ισοπέδωνε, αλλοτρίωνε την ψυχή του, διαλύοντας τον κοινωνικό ιστό και διογκώνοντας την απομόνωση, έφτασε στο τέλος του με την μορφή που τον γνωρίσαμε. Δεν δίνει λύσεις και γεννά αέναα νέα αδιέξοδα. Και όσο τούτο συνειδητοποιείται τόσο θα πληθαίνουν οι φωνές και οι εξεγέρσεις, για την αλλαγή του, την ανατροπή του. Οι αιτίες υπάρχουν λοιπόν, οι εξεγέρσεις και οι επαναστάτες θα δημιουργηθούν από τούτες τις αιτίες και θα σπρώξουν μπροστά και πάλι την κοινωνία. Με ήττες, πισωγυρίσματα, μικρές ή μεγαλύτερες νίκες, αλλά πάντα μπροστά.
Τρίτη, Μαρτίου 28, 2006
Σάββατο, Μαρτίου 25, 2006
Ανοιχτό σχολείο
ΑΝΟΙΚΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ: Μια πρώτη ανάγνωση
των προτάσεων του ΠΑΣΟΚ
Του Μεντζίνη Νίκου
ΠΟΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΣΗΜΕΡΑ;
Η οργάνωση της σχολικής ζωής (αναλυτικό πρόγραμμα, διδασκαλία, αξιολόγηση) γίνεται από ειδικούς που σκέπτονται, ενώ οι εκπαιδευτικοί περιορίζονται στο ρόλο του απλού εκτελεστή αυτών που έχουν σκεφθεί οι ειδικοί. Το αποτέλεσμα είναι όχι μόνο να χάνουν οι εκπαιδευτικοί τις ικανότητες τους και να αποεπαγγελματοποιούνται, αλλά όλη η διαδικασία της μάθησης και της σχολικής ζωής να γίνονται ρουτίνα. Είναι περιττό να τονίσουμε ότι η λογική που διέπει την παιδαγωγική του μάνατζμεντ στηρίζεται στην παραδοχή ότι τα παραγόμενα διδακτικά πακέτα είναι κατάλληλα για όλες τις κοινωνικές συνθήκες και μπορούν να εφαρμοσθούν σε κάθε πλαίσιο. Ειδικότερα, ο περιορισμός των επιλογών του προγράμματος στα βασικά (τα τρία –R) και η εισαγωγή μιας διδακτικής στηριγμένης στη βήμα με βήμα διαχείριση του σχολικού χρόνου υπονοεί ότι όλοι οι μαθητές μαθαίνουν τα ίδια πράγματα, ακολουθούν τις ίδιες τεχνικές διδασκαλίας, μελετούν το ίδιο βιβλίο και αξιολογούνται με τον ίδιο τρόπο. Το γεγονός ότι οι μαθητές δεν είναι ίδιοι, αλλά προέρχονται από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα και έχουν διαφορετικές κουλτούρες, εμπειρίες, γλώσσα, αγνοείται από την παιδαγωγική του μάνατζμεντ. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Ένα σχολείο άχαρο, ξένο προς την ζωή, δημιουργός «παπαγάλων», με στόχους την επιτυχία στα ΑΕΙ και ΤΕΙ.
Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ
Το κείμενο της πρότασης στηρίζει την ανάγκη για μεταρρύθμιση σχολείου στο ιδεολόγημα της «κοινωνίας της γνώσης» και του «διεθνούς ανταγωνισμού» στον οποίο πρέπει να ανταπεξέρθει η χώρα, το οποίο τα τελευταία χρόνια εμφανίζεται συχνά πυκνά σαν κάτι το απόλυτο και το μοναδικό, από το οποίο δεν υπάρχει ελπίδα διαφυγής. Η λογική του «δεν υπάρχει εναλλακτικός δρόμος» και ή θα προσαρμοσθούμε στη λογική και την πρακτική της αναδιάρθρωσης ή θα χαθούμε λόγω ανταγωνισμού αποτελεί τον κυρίαρχο συνεκτικό κορμό των επιχειρημάτων της πρότασης του ΠΑΣΟΚ για το σχολείο.Το Ανοικτό Σχολείο είναι ένα άλλο μοντέλο οργάνωσης του πρωτοβάθμιου και του δευτεροβάθμιου σχολείου. Στην ουσία πρόκειται για την προσπάθεια αποσυγκέντρωσης του εκπαιδευτικού συστήματος: η κεντρική εξουσία θα εξακολουθεί να έχει την ευθύνη για τη διαμόρφωση του θεσμικού πλαισίου και τον καθορισμό των βασικών αξόνων της εκπαιδευτικής πολιτικής, αφήνοντας όμως χώρο στην τοπική αυτοδιοίκηση να αναπτύξει μία σειρά από πρωτοβουλίες και να προχωρήσει σε παρεμβάσεις στο σχολικό πρόγραμμα. Το μοντέλο εφαρμόζεται σε διάφορες χώρες της Ευρώπης αλλά και στις ΗΠΑ. Υπάρχουν περιπτώσεις που οι επιτροπές των δήμων σε συνεργασία με τους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων, καθορίζουν τις προσλήψεις και τις απολύσεις εκπαιδευτικών, επιλέγουν τους διευθυντές, αλλά και διαμορφώνουν σε μεγάλο ποσοστό το πρόγραμμα σπουδών. Το ερώτημα που τίθεται είναι ποιος δίνει τις εγγυήσεις ότι η εκπαιδευτική επιτροπή του δήμου θα έχει να προσφέρει κάτι παρά πάνω από αυτό που κάνει σήμερα το Υπουργείο Παιδείας. Γιατί οι διάφοροι τοπικοί πολιτικοί παράγοντες θα είναι καλύτεροι από τους τεχνοκράτες της κεντρικής διοίκησης; Θα μπορεί το νέο σύστημα να απαλλάξει το σχολείο από την κατήχηση των θρησκευτικών, από τον σχολαστικισμό και την παπαγαλία; Θα το απαλλάξει από την πρωινή προσευχή, τον αγιασμό, τη στρατιωτικού τύπου παρέλαση; Θα βελτιώσει τα βιβλία, θα εντατικοποιήσει τη χρήση της σχολικής βιβλιοθήκης, θα προωθήσει τη διάδοση των Νέων Τεχνολογιών στην εκπαίδευση; Ας μην ξεχνάμε ότι αυτού του είδους η αποσυγκέντρωση, οδήγησε, ειδικά στις ΗΠΑ σε τραγελαφικές καταστάσεις: υπάρχουν σχολεία, για να δώσουμε ένα μόνο παράδειγμα, στα οποία μετά από απόφαση των τοπικών αρχών δε διδάσκεται η θεωρία του Δαρβίνου και αντ’ αυτής οι μαθητές μαθαίνουν ότι η μόνη επιστημονική αλήθεια είναι η δημιουργία του κόσμου μέσα σε επτά μέρες από το Θεό. Φανταστείτε λοιπόν το νομάρχη Θεσσαλονίκης, να παίζει αποφασιστικό ρόλο στο τι θα μαθαίνουν τα παιδιά στα σχολεία της «συμπρωτεύουσας.
Η αποσυγκέντρωση, λοιπόν, του εκπαιδευτικού συστήματος μπορεί να γίνει εάν θεσμοθετημένα και οργανωμένα οι εκπαιδευτικοί κληθούν να πάρουν τα σχολεία στα χέρια τους. Αυτό σημαίνει ότι οι σύλλογοι διδασκόντων θα συνεδριάζουν τακτικά και ουσιαστικά, ότι οι εκπαιδευτικοί θα παίρνουν αποφάσεις σχετικά με τα αναλυτικά προγράμματα, τα βιβλία που θα χρησιμοποιήσουν, τη μεθοδολογία που θα ακολουθήσουν, τις εκδηλώσεις που θα οργανώσουν, τις εξωσχολικές δράσεις , σε συνεργασία σαφώς με τις τοπικές δυνάμεις που θα είναι εκφρασμένες για το σκοπό αυτο. Το όραμά μας είναι η αυτονομία του σχολείου!!
Η πρόταση για το Ανοικτό Σχολείο του ΠΑΣΟΚ υιοθετεί όλα τα βασικά σημεία των νεοφιλελεύθερων – νεοσυντηρητικών μεταρρυθμίσεων που έχουν λάβει χώρα σε πολλές καπιταλιστικές χώρας τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια. Βασικά στοιχεία αυτών των πολιτικών, είναι:
α) η επιλογή σχολείου από τους γονείς (θα οδηγήσει σε ελιτίστικα φαινόμενα και μαρασμό σχολείων),
β) ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα σχολεία για να εξασφαλίσουν μαθητές και χρηματοδότηση (αποσυγκέντρωση)
γ) το άνοιγμα του σχολείου στις πολυεθνικές επιχειρήσεις και την αγορά εργασίας ώστε τόσο τα αναλυτικά προγράμματα όσο και η εργασία των εκπαιδευτικών να μην έχουν ως σκοπό να καλλιεργήσουν οι μαθητές κριτική σκέψη αλλά να «πατρονάρονται» από δεξιότητες άμεσα χρηστικές στην αγορά εργασίας, δηλαδή στις επιχειρήσεις
δ) αξιολόγηση των σχολείων με βάση την επίδοση των μαθητών σε εθνικές εξετάσεις, με ότι αυτό σημαίνει για την εσωτερική ζωή των σχολείων. (εξωτερική αξιολόγηση)
ε) επιλογή εκπαιδευτικών από την «τοπική Κοινωνία» και επαναφορά στον δημοδιδάσκαλο του 19ου αιώνα.Αυτό εννοεί η πρόταση του ΠΑΣΟΚ όταν περιγράφει ότι «Το Ανοικτό Σχολείο στηρίζεται στη δημοκρατική συμμετοχή, την αποκέντρωση και την κοινωνική λογοδοσία. Από κανένα καλοπροαίρετο αναγνώστη του προγράμματος , δεν πρέπει να διαφεύγει ότι η πρόταση του Ανοικτού Σχολείου αποφεύγει επιτηδευμένα να θέσει το ζήτημα του ποιες «κοινωνικές δυνάμεις» έχουν την δύναμη να εγγράψουν στο σχολείο τη δική τους ιδεολογία και προοπτική, καθώς στο σχολείο συμπυκνώνεται ένας δεδομένος πολιτικός συσχετισμός κοινωνικών τάξεων και όχι «γονιών» και «τοπικών κοινωνιών» αφηρημένα και γενικά.
ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΜΑΣ
ΠΟΙΑ ΑΠΟΚΕΝΤΡΩΣΗ ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ;
Αυτή την αποκέντρωση θέλουμε που αναφέρετε παραπάνω; Ας δούμε τι λέει η διεθνής έρευνα: επιλεκτικά αναφέρω κάποιους στόχους αποκεντρωτικής πολιτικής, όπως αυτοί αναφέρονται από τους Bullock and Thomas (1997):1. Αναβάθμιση του επιπέδου εκπαίδευσης όλων των ατόμων. 2. Ποιοτική εξέλιξη των γνώσεων και ουσιαστική κατανόηση αυτών. 3. Επίτευξη σταθερής προόδου, με σκοπό την πραγματοποίηση των εθνικών στόχων για την εκπαίδευση και τη μάθηση. 4. Στήριξη των ατόμων που είναι άνεργοι ή βρίσκονται σε κάποια μειονεκτική θέση, ώστε να βρουν εργασία. 5. Ενθάρρυνση σχεδίων, πρακτικών και συμπεριφορών στην εργασιακή απασχόληση, που προωθούν τις προσωπικές επιλογές και καταρρίπτουν τα εμπόδια για την είσοδο στην αγορά εργασίας. 6. Παροχή ολοκληρωμένων εφοδίων στους νέους, χρήσιμων στη μετέπειτα ενήλικη ζωή τους. 7. Αναγνώριση προσωπικών ικανοτήτων και δυνατοτήτων.8. Ενίσχυση και υποστήριξη όλων των μαθητών, ώστε να δημιουργούν οι ίδιοι περισσότερα κίνητρα για μάθηση. 9. Ανάπτυξη της δια βίου μάθησης, ώστε ο καθένας να αναπτύσσει ευελιξία και να προσαρμόζεται στις απαιτήσεις, που διαρκώς αναφύονται στην αγορά εργασίας. 10. Ανάδειξη και αποδοχή της διαφορετικότητας και σεβασμός των προσωπικών επιλογών των ατόμων στη μάθηση και την εκπαίδευση. 11. Προώθηση ευκαιριών μάθησης για ανθρώπους που ανήκουν σε εθνικές μειονότητες, για τα άτομα με ειδικές ανάγκες και για ενήλικους εργαζόμενους.
ΠΟΙΟΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΘΕΛΟΥΜΕ ΚΑΙ
ΟΡΑΜΑΤΙΖΟΜΑΣΤΕ;
Τα σχολεία είναι χώροι που αναπαράγουν μορφές γνώσης, γλωσσικές πρακτικές, κοινωνικές σχέσεις και αξίες που επιλέγονται και αποκλείουν άλλες από την ευρύτερη κοινωνική ζωή. Ως τέτοια, τα σχολεία εισάγουν και νομιμοποιούν συγκεκριμένες μορφές κοινωνικής ζωής. Τα σχολεία δεν είναι ουδέτεροι θεσμοί, αλλά σφαίρες που ενσωματώνουν και εκφράζουν την πάλη για το ποιες μορφές εξουσίας, τύποι γνώσης, ηθικοί κανόνες και εκδοχές του παρελθόντος, του παρόντος ή του μέλλοντος θα μεταδοθούν και θα νομιμοποιηθούν στους μαθητές. Η πάλη είναι πιο ορατή, για παράδειγμα, όταν οι δεξιές θρησκευτικές οργανώσεις προσπαθούν να επιβάλλουν την προσευχή στα σχολεία, να εξαφανίσουν κάποια βιβλία από τις σχολικές βιβλιοθήκες, να επιβάλλουν κάποιους συγκεκριμένους τρόπους διδασκαλίας της θρησκείας και της επιστήμης στα αναλυτικά προγράμματα. Φυσικά, διαφορετικές απαιτήσεις στα ίδια ζητήματα έχουν οι φεμινιστικές ομάδες, οι οικολόγοι, οι μειονότητες, και άλλες ομάδες που πιστεύουν ότι το σχολείο θα έπρεπε να διδάσκει γυναικείες σπουδές (women studies), οικολογία και την ιστορία της μαύρης φυλής. Εν συντομία, τα σχολεία δεν είναι ουδέτεροι χώροι και οι εκπαιδευτικοί δεν μπορούν να διεκδικούν την ουδετερότητα τους σε αυτά. Με την ευρύτερη έννοια, οι εκπαιδευτικοί ως διανοούμενοι πρέπει να δρουν με όρους ιδεολογικών και πολιτικών συμφερόντων τη δομή και η φύση των κοινωνικών σχέσεων μέσα στη σχολική αίθουσα και τις αξίες που νομιμοποιούνται μέσα από τη διδασκαλία τους. Με αυτή την προοπτική, υποστηρίζω ότι οι εκπαιδευτικοί θα γίνονταν διανοούμενοι της κοινωνικής αλλαγής αν προσπαθούσαν να εκπαιδεύσουν τους μαθητές τους ώστε να γίνουν κριτικοί πολίτες.
ΠΟΙΑ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΘΕΛΟΥΜΕ:
1. Σκοπός της αξιολόγησης είναι η βελτίωση της ποιότητας της παρεχόμενης εκπαίδευσης και όχι ο διοικητικός έλεγχος και η πειθάρχηση των καθηγητών. Ως ποιότητα της εκπαίδευσης θεωρούμε τη λήψη εκείνων των μέτρων εκπαιδευτικής πολιτικής, που επιδιώκουν από τη μια παροχή ίσων εκπαιδευτικών ευκαιριών, άρα ενίσχυση όσων δε διαθέτουν "κοινωνική προίκα", συνεχή βελτίωση των γνωστικών περιεχομένων της διδασκαλίας και αναβάθμιση του μορφωτικού εκπολιτιστικού περιεχομένου του σχολείου.
2. Ο Σύλλογος Διδασκόντων αποκτά ουσιαστικό ρόλο στην εκπαιδευτική λειτουργία με την ανάληψη αποφασιστικών αρμοδιοτήτων στην αξιολόγηση, καθώς και στην κατάρτιση ερευνητικών και επιμορφωτικών προγραμμάτων.
3. Η αξιολόγηση συνδέεται με την υποβοήθηση και την ανάπτυξη ερευνητικών και πειραματικών δραστηριοτήτων στα σχολεία. Συνδέεται επίσης με την ευελιξία των αναλυτικών προγραμμάτων, ώστε να παρέχεται στον εκπαιδευτικό η δυνατότητα να οργανώνει κατάλληλα τις παιδαγωγικές και διδακτικές του παρεμβάσεις. Καθώς και με την πρόβλεψη κινήτρων (δημοσίευση εργασιών κ.λπ.).
4. Η αυτοαξιολόγηση είναι βασικός συντελεστής της όλης διαδικασίας. Οι εκπαιδευτικοί, τόσο στη βασική τους κατάρτιση όσο και στην επιμόρφωσή τους, πρέπει να ενημερώνονται και στις πρακτικές της συλλογικής αξιολόγησης και της αυτοαξιολόγησης.
5. Ο ρόλος του σχολικού συμβούλου στη διαδικασία της αξιολόγησης είναι καθοδηγητικός, συμβουλευτικός και παιδαγωγικός. Επιπλέον, σε συνεργασία με τους εκπαιδευτικούς, τους Συλλόγους Διδασκόντων και τους Συνδικαλιστικούς Συλλόγους κατά περιοχή αναλαμβάνει και επιμορφωτικό ρόλο, αφού τα περιεχόμενα της επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών οφείλουν να συνδέονται με τη ζωντανή εκπαιδευτική διαδικασία και τα προβλήματα που εντοπίζονται από την ουσιαστική αξιολόγησή της.
6. Οι έννοιες "αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου" και "υπηρεσιακή κρίση" πρέπει να διαχωριστούν. Η υπηρεσιακή κρίση γίνεται μόνο για τη στελέχωση της εκπαίδευσης και δε συνδέεται με τη μισθολογική εξέλιξη.
των προτάσεων του ΠΑΣΟΚ
Του Μεντζίνη Νίκου
ΠΟΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΣΗΜΕΡΑ;
Η οργάνωση της σχολικής ζωής (αναλυτικό πρόγραμμα, διδασκαλία, αξιολόγηση) γίνεται από ειδικούς που σκέπτονται, ενώ οι εκπαιδευτικοί περιορίζονται στο ρόλο του απλού εκτελεστή αυτών που έχουν σκεφθεί οι ειδικοί. Το αποτέλεσμα είναι όχι μόνο να χάνουν οι εκπαιδευτικοί τις ικανότητες τους και να αποεπαγγελματοποιούνται, αλλά όλη η διαδικασία της μάθησης και της σχολικής ζωής να γίνονται ρουτίνα. Είναι περιττό να τονίσουμε ότι η λογική που διέπει την παιδαγωγική του μάνατζμεντ στηρίζεται στην παραδοχή ότι τα παραγόμενα διδακτικά πακέτα είναι κατάλληλα για όλες τις κοινωνικές συνθήκες και μπορούν να εφαρμοσθούν σε κάθε πλαίσιο. Ειδικότερα, ο περιορισμός των επιλογών του προγράμματος στα βασικά (τα τρία –R) και η εισαγωγή μιας διδακτικής στηριγμένης στη βήμα με βήμα διαχείριση του σχολικού χρόνου υπονοεί ότι όλοι οι μαθητές μαθαίνουν τα ίδια πράγματα, ακολουθούν τις ίδιες τεχνικές διδασκαλίας, μελετούν το ίδιο βιβλίο και αξιολογούνται με τον ίδιο τρόπο. Το γεγονός ότι οι μαθητές δεν είναι ίδιοι, αλλά προέρχονται από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα και έχουν διαφορετικές κουλτούρες, εμπειρίες, γλώσσα, αγνοείται από την παιδαγωγική του μάνατζμεντ. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Ένα σχολείο άχαρο, ξένο προς την ζωή, δημιουργός «παπαγάλων», με στόχους την επιτυχία στα ΑΕΙ και ΤΕΙ.
Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ
Το κείμενο της πρότασης στηρίζει την ανάγκη για μεταρρύθμιση σχολείου στο ιδεολόγημα της «κοινωνίας της γνώσης» και του «διεθνούς ανταγωνισμού» στον οποίο πρέπει να ανταπεξέρθει η χώρα, το οποίο τα τελευταία χρόνια εμφανίζεται συχνά πυκνά σαν κάτι το απόλυτο και το μοναδικό, από το οποίο δεν υπάρχει ελπίδα διαφυγής. Η λογική του «δεν υπάρχει εναλλακτικός δρόμος» και ή θα προσαρμοσθούμε στη λογική και την πρακτική της αναδιάρθρωσης ή θα χαθούμε λόγω ανταγωνισμού αποτελεί τον κυρίαρχο συνεκτικό κορμό των επιχειρημάτων της πρότασης του ΠΑΣΟΚ για το σχολείο.Το Ανοικτό Σχολείο είναι ένα άλλο μοντέλο οργάνωσης του πρωτοβάθμιου και του δευτεροβάθμιου σχολείου. Στην ουσία πρόκειται για την προσπάθεια αποσυγκέντρωσης του εκπαιδευτικού συστήματος: η κεντρική εξουσία θα εξακολουθεί να έχει την ευθύνη για τη διαμόρφωση του θεσμικού πλαισίου και τον καθορισμό των βασικών αξόνων της εκπαιδευτικής πολιτικής, αφήνοντας όμως χώρο στην τοπική αυτοδιοίκηση να αναπτύξει μία σειρά από πρωτοβουλίες και να προχωρήσει σε παρεμβάσεις στο σχολικό πρόγραμμα. Το μοντέλο εφαρμόζεται σε διάφορες χώρες της Ευρώπης αλλά και στις ΗΠΑ. Υπάρχουν περιπτώσεις που οι επιτροπές των δήμων σε συνεργασία με τους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων, καθορίζουν τις προσλήψεις και τις απολύσεις εκπαιδευτικών, επιλέγουν τους διευθυντές, αλλά και διαμορφώνουν σε μεγάλο ποσοστό το πρόγραμμα σπουδών. Το ερώτημα που τίθεται είναι ποιος δίνει τις εγγυήσεις ότι η εκπαιδευτική επιτροπή του δήμου θα έχει να προσφέρει κάτι παρά πάνω από αυτό που κάνει σήμερα το Υπουργείο Παιδείας. Γιατί οι διάφοροι τοπικοί πολιτικοί παράγοντες θα είναι καλύτεροι από τους τεχνοκράτες της κεντρικής διοίκησης; Θα μπορεί το νέο σύστημα να απαλλάξει το σχολείο από την κατήχηση των θρησκευτικών, από τον σχολαστικισμό και την παπαγαλία; Θα το απαλλάξει από την πρωινή προσευχή, τον αγιασμό, τη στρατιωτικού τύπου παρέλαση; Θα βελτιώσει τα βιβλία, θα εντατικοποιήσει τη χρήση της σχολικής βιβλιοθήκης, θα προωθήσει τη διάδοση των Νέων Τεχνολογιών στην εκπαίδευση; Ας μην ξεχνάμε ότι αυτού του είδους η αποσυγκέντρωση, οδήγησε, ειδικά στις ΗΠΑ σε τραγελαφικές καταστάσεις: υπάρχουν σχολεία, για να δώσουμε ένα μόνο παράδειγμα, στα οποία μετά από απόφαση των τοπικών αρχών δε διδάσκεται η θεωρία του Δαρβίνου και αντ’ αυτής οι μαθητές μαθαίνουν ότι η μόνη επιστημονική αλήθεια είναι η δημιουργία του κόσμου μέσα σε επτά μέρες από το Θεό. Φανταστείτε λοιπόν το νομάρχη Θεσσαλονίκης, να παίζει αποφασιστικό ρόλο στο τι θα μαθαίνουν τα παιδιά στα σχολεία της «συμπρωτεύουσας.
Η αποσυγκέντρωση, λοιπόν, του εκπαιδευτικού συστήματος μπορεί να γίνει εάν θεσμοθετημένα και οργανωμένα οι εκπαιδευτικοί κληθούν να πάρουν τα σχολεία στα χέρια τους. Αυτό σημαίνει ότι οι σύλλογοι διδασκόντων θα συνεδριάζουν τακτικά και ουσιαστικά, ότι οι εκπαιδευτικοί θα παίρνουν αποφάσεις σχετικά με τα αναλυτικά προγράμματα, τα βιβλία που θα χρησιμοποιήσουν, τη μεθοδολογία που θα ακολουθήσουν, τις εκδηλώσεις που θα οργανώσουν, τις εξωσχολικές δράσεις , σε συνεργασία σαφώς με τις τοπικές δυνάμεις που θα είναι εκφρασμένες για το σκοπό αυτο. Το όραμά μας είναι η αυτονομία του σχολείου!!
Η πρόταση για το Ανοικτό Σχολείο του ΠΑΣΟΚ υιοθετεί όλα τα βασικά σημεία των νεοφιλελεύθερων – νεοσυντηρητικών μεταρρυθμίσεων που έχουν λάβει χώρα σε πολλές καπιταλιστικές χώρας τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια. Βασικά στοιχεία αυτών των πολιτικών, είναι:
α) η επιλογή σχολείου από τους γονείς (θα οδηγήσει σε ελιτίστικα φαινόμενα και μαρασμό σχολείων),
β) ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα σχολεία για να εξασφαλίσουν μαθητές και χρηματοδότηση (αποσυγκέντρωση)
γ) το άνοιγμα του σχολείου στις πολυεθνικές επιχειρήσεις και την αγορά εργασίας ώστε τόσο τα αναλυτικά προγράμματα όσο και η εργασία των εκπαιδευτικών να μην έχουν ως σκοπό να καλλιεργήσουν οι μαθητές κριτική σκέψη αλλά να «πατρονάρονται» από δεξιότητες άμεσα χρηστικές στην αγορά εργασίας, δηλαδή στις επιχειρήσεις
δ) αξιολόγηση των σχολείων με βάση την επίδοση των μαθητών σε εθνικές εξετάσεις, με ότι αυτό σημαίνει για την εσωτερική ζωή των σχολείων. (εξωτερική αξιολόγηση)
ε) επιλογή εκπαιδευτικών από την «τοπική Κοινωνία» και επαναφορά στον δημοδιδάσκαλο του 19ου αιώνα.Αυτό εννοεί η πρόταση του ΠΑΣΟΚ όταν περιγράφει ότι «Το Ανοικτό Σχολείο στηρίζεται στη δημοκρατική συμμετοχή, την αποκέντρωση και την κοινωνική λογοδοσία. Από κανένα καλοπροαίρετο αναγνώστη του προγράμματος , δεν πρέπει να διαφεύγει ότι η πρόταση του Ανοικτού Σχολείου αποφεύγει επιτηδευμένα να θέσει το ζήτημα του ποιες «κοινωνικές δυνάμεις» έχουν την δύναμη να εγγράψουν στο σχολείο τη δική τους ιδεολογία και προοπτική, καθώς στο σχολείο συμπυκνώνεται ένας δεδομένος πολιτικός συσχετισμός κοινωνικών τάξεων και όχι «γονιών» και «τοπικών κοινωνιών» αφηρημένα και γενικά.
ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΜΑΣ
ΠΟΙΑ ΑΠΟΚΕΝΤΡΩΣΗ ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ;
Αυτή την αποκέντρωση θέλουμε που αναφέρετε παραπάνω; Ας δούμε τι λέει η διεθνής έρευνα: επιλεκτικά αναφέρω κάποιους στόχους αποκεντρωτικής πολιτικής, όπως αυτοί αναφέρονται από τους Bullock and Thomas (1997):1. Αναβάθμιση του επιπέδου εκπαίδευσης όλων των ατόμων. 2. Ποιοτική εξέλιξη των γνώσεων και ουσιαστική κατανόηση αυτών. 3. Επίτευξη σταθερής προόδου, με σκοπό την πραγματοποίηση των εθνικών στόχων για την εκπαίδευση και τη μάθηση. 4. Στήριξη των ατόμων που είναι άνεργοι ή βρίσκονται σε κάποια μειονεκτική θέση, ώστε να βρουν εργασία. 5. Ενθάρρυνση σχεδίων, πρακτικών και συμπεριφορών στην εργασιακή απασχόληση, που προωθούν τις προσωπικές επιλογές και καταρρίπτουν τα εμπόδια για την είσοδο στην αγορά εργασίας. 6. Παροχή ολοκληρωμένων εφοδίων στους νέους, χρήσιμων στη μετέπειτα ενήλικη ζωή τους. 7. Αναγνώριση προσωπικών ικανοτήτων και δυνατοτήτων.8. Ενίσχυση και υποστήριξη όλων των μαθητών, ώστε να δημιουργούν οι ίδιοι περισσότερα κίνητρα για μάθηση. 9. Ανάπτυξη της δια βίου μάθησης, ώστε ο καθένας να αναπτύσσει ευελιξία και να προσαρμόζεται στις απαιτήσεις, που διαρκώς αναφύονται στην αγορά εργασίας. 10. Ανάδειξη και αποδοχή της διαφορετικότητας και σεβασμός των προσωπικών επιλογών των ατόμων στη μάθηση και την εκπαίδευση. 11. Προώθηση ευκαιριών μάθησης για ανθρώπους που ανήκουν σε εθνικές μειονότητες, για τα άτομα με ειδικές ανάγκες και για ενήλικους εργαζόμενους.
ΠΟΙΟΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΘΕΛΟΥΜΕ ΚΑΙ
ΟΡΑΜΑΤΙΖΟΜΑΣΤΕ;
Τα σχολεία είναι χώροι που αναπαράγουν μορφές γνώσης, γλωσσικές πρακτικές, κοινωνικές σχέσεις και αξίες που επιλέγονται και αποκλείουν άλλες από την ευρύτερη κοινωνική ζωή. Ως τέτοια, τα σχολεία εισάγουν και νομιμοποιούν συγκεκριμένες μορφές κοινωνικής ζωής. Τα σχολεία δεν είναι ουδέτεροι θεσμοί, αλλά σφαίρες που ενσωματώνουν και εκφράζουν την πάλη για το ποιες μορφές εξουσίας, τύποι γνώσης, ηθικοί κανόνες και εκδοχές του παρελθόντος, του παρόντος ή του μέλλοντος θα μεταδοθούν και θα νομιμοποιηθούν στους μαθητές. Η πάλη είναι πιο ορατή, για παράδειγμα, όταν οι δεξιές θρησκευτικές οργανώσεις προσπαθούν να επιβάλλουν την προσευχή στα σχολεία, να εξαφανίσουν κάποια βιβλία από τις σχολικές βιβλιοθήκες, να επιβάλλουν κάποιους συγκεκριμένους τρόπους διδασκαλίας της θρησκείας και της επιστήμης στα αναλυτικά προγράμματα. Φυσικά, διαφορετικές απαιτήσεις στα ίδια ζητήματα έχουν οι φεμινιστικές ομάδες, οι οικολόγοι, οι μειονότητες, και άλλες ομάδες που πιστεύουν ότι το σχολείο θα έπρεπε να διδάσκει γυναικείες σπουδές (women studies), οικολογία και την ιστορία της μαύρης φυλής. Εν συντομία, τα σχολεία δεν είναι ουδέτεροι χώροι και οι εκπαιδευτικοί δεν μπορούν να διεκδικούν την ουδετερότητα τους σε αυτά. Με την ευρύτερη έννοια, οι εκπαιδευτικοί ως διανοούμενοι πρέπει να δρουν με όρους ιδεολογικών και πολιτικών συμφερόντων τη δομή και η φύση των κοινωνικών σχέσεων μέσα στη σχολική αίθουσα και τις αξίες που νομιμοποιούνται μέσα από τη διδασκαλία τους. Με αυτή την προοπτική, υποστηρίζω ότι οι εκπαιδευτικοί θα γίνονταν διανοούμενοι της κοινωνικής αλλαγής αν προσπαθούσαν να εκπαιδεύσουν τους μαθητές τους ώστε να γίνουν κριτικοί πολίτες.
ΠΟΙΑ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΘΕΛΟΥΜΕ:
1. Σκοπός της αξιολόγησης είναι η βελτίωση της ποιότητας της παρεχόμενης εκπαίδευσης και όχι ο διοικητικός έλεγχος και η πειθάρχηση των καθηγητών. Ως ποιότητα της εκπαίδευσης θεωρούμε τη λήψη εκείνων των μέτρων εκπαιδευτικής πολιτικής, που επιδιώκουν από τη μια παροχή ίσων εκπαιδευτικών ευκαιριών, άρα ενίσχυση όσων δε διαθέτουν "κοινωνική προίκα", συνεχή βελτίωση των γνωστικών περιεχομένων της διδασκαλίας και αναβάθμιση του μορφωτικού εκπολιτιστικού περιεχομένου του σχολείου.
2. Ο Σύλλογος Διδασκόντων αποκτά ουσιαστικό ρόλο στην εκπαιδευτική λειτουργία με την ανάληψη αποφασιστικών αρμοδιοτήτων στην αξιολόγηση, καθώς και στην κατάρτιση ερευνητικών και επιμορφωτικών προγραμμάτων.
3. Η αξιολόγηση συνδέεται με την υποβοήθηση και την ανάπτυξη ερευνητικών και πειραματικών δραστηριοτήτων στα σχολεία. Συνδέεται επίσης με την ευελιξία των αναλυτικών προγραμμάτων, ώστε να παρέχεται στον εκπαιδευτικό η δυνατότητα να οργανώνει κατάλληλα τις παιδαγωγικές και διδακτικές του παρεμβάσεις. Καθώς και με την πρόβλεψη κινήτρων (δημοσίευση εργασιών κ.λπ.).
4. Η αυτοαξιολόγηση είναι βασικός συντελεστής της όλης διαδικασίας. Οι εκπαιδευτικοί, τόσο στη βασική τους κατάρτιση όσο και στην επιμόρφωσή τους, πρέπει να ενημερώνονται και στις πρακτικές της συλλογικής αξιολόγησης και της αυτοαξιολόγησης.
5. Ο ρόλος του σχολικού συμβούλου στη διαδικασία της αξιολόγησης είναι καθοδηγητικός, συμβουλευτικός και παιδαγωγικός. Επιπλέον, σε συνεργασία με τους εκπαιδευτικούς, τους Συλλόγους Διδασκόντων και τους Συνδικαλιστικούς Συλλόγους κατά περιοχή αναλαμβάνει και επιμορφωτικό ρόλο, αφού τα περιεχόμενα της επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών οφείλουν να συνδέονται με τη ζωντανή εκπαιδευτική διαδικασία και τα προβλήματα που εντοπίζονται από την ουσιαστική αξιολόγησή της.
6. Οι έννοιες "αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου" και "υπηρεσιακή κρίση" πρέπει να διαχωριστούν. Η υπηρεσιακή κρίση γίνεται μόνο για τη στελέχωση της εκπαίδευσης και δε συνδέεται με τη μισθολογική εξέλιξη.
Πέμπτη, Μαρτίου 23, 2006
Νέος Κώδικας Δημοσίων Υπαλλήλων
Νέος υπαλληλικός Κώδικας: Προστασία των «γαλάζιων παιδιών»
(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΝΕΑ ΚΡΗΤΗ 23/03/2006)
Ψηφίστηκε χτες στην αρμόδια Κυβερνητική Επιτροπή, ο Νέος Υπαλληλικός Κώδικας των Δημοσίων υπαλλήλων, με διθυράμβους από την πλευρά του αρμόδιου Υπουργού για έναν νέο κι επαναστατικό Κώδικα, που θα δώσει λύσεις στα χρονίζοντα προβλήματα και θα αποτελέσει τη βάση για την αναδιάρθρωση των δημοσίων υπηρεσιών. Η ΑΔΕΔΥ από την αρχή είχε επιμείνει στη σύνταξη ενός Κώδικα που θα εφαρμοστεί άμεσα , θα επικαιροποιεί διατάξεις και θα εκσυγχρονίζει τα τεκταινόμενα στο εσωτερικό της Δημόσιας διοίκησης, ώστε να ελευθερωθεί από τα κομματικά γρανάζια και να επιτελέσει το ρόλο της: την υπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος και του Έλληνα πολίτη. Μια πρώτη ανάγνωση στο νέο Κώδικα, φανερώνει την προσπάθεια (για τούτο και η ΑΔΕΔΥ συμφώνησε), για εκσυγχρονισμό πολλών διατάξεων. Ενδεικτικά αναφέρουμε τις διατάξεις: για τις γονικές άδειες και σε άντρες υπαλλήλους, την αύξησή τους σε μητέρες πολύτεκνες, άγαμες ή με αναπηρία, τις άδειες από το 2ο μήνα της υπηρεσίας, μειωμένο ωράριο για μητέρες με τέσσερα παιδιά, τις μετατάξεις, την υπαγωγή του ελέγχου του πόθεν έσχες στο Υπουργείο Οικονομικών, την πειθαρχική δίωξη υπαλλήλων για μη εξυπηρέτηση πολιτών κλπ. Όταν όμως προχωρήσουμε στις διατάξεις που αναφέρονται στη στελέχωση του δημοσίου (προαγωγές και επιλογή προϊσταμένων), διακρίνουμε την προσπάθεια της Κυβέρνησης να προστατεύσει τα περιώνυμα «γαλάζια παιδιά», που παράνομα και με έωλες διαδικασίες τοποθέτησε: Προφορικές συνεντεύξεις με ποσοστό 12,5% για γενικούς διευθυντές και 8% για διευθυντές ( κι αυτό μετά από σκληρότατη αντίδραση της ΑΔΕΔΥ), δημιουργία ειδικού υπηρεσιακού συμβουλίου αποκλειστικά για γενικούς διευθυντές, υπηρεσιακά συμβούλια πενταμελή αντί για επταμελή, μεταφορά του χρόνου εφαρμογής αυτών των διατάξεων για το 2008 και 2009, άρα προστασία των ήδη υπηρετούντων προϊσταμένων . Από τα παραπάνω γίνεται φανερή η προσπάθεια της Κυβέρνησης να υπηρετήσει για άλλη μια φορά την περιβόητη επανίδρυση του Κράτους, όπως αυτή την εννοεί: Με αδιαφανείς διαδικασίες και με δημιουργία πελατειακών σχέσεων. Τούτη η προσπάθεια δεν απειλεί μόνο την εσωτερικές διαδικασίες της δημόσιας διοίκησης, αλλά έχει και αντίκτυπο στην εξωτερική του σχέση με τον Έλληνα πολίτη. Πως θα λειτουργήσει σωστά και σύγχρονα η δυσκίνητη Δημόσια διοίκηση όταν όλο το πλέγμα των διορισμών, εξελίξεων και ανάληψης θέσεων ευθύνης, είναι στα χέρια του εκάστοτε Υπουργού; Η λογική ότι η Δημόσια διοίκηση είναι το λάφυρο του νικητή των εκλογών, είναι και απηρχαιωμένη και επικίνδυνη . Και τούτη τη λογική , οι Δημόσιοι Υπάλληλοι, αλλά και ο λαός μας θα αγωνιστεί να την καταστήσει ανενεργή και να την ανατρέψει.
(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΝΕΑ ΚΡΗΤΗ 23/03/2006)
Ψηφίστηκε χτες στην αρμόδια Κυβερνητική Επιτροπή, ο Νέος Υπαλληλικός Κώδικας των Δημοσίων υπαλλήλων, με διθυράμβους από την πλευρά του αρμόδιου Υπουργού για έναν νέο κι επαναστατικό Κώδικα, που θα δώσει λύσεις στα χρονίζοντα προβλήματα και θα αποτελέσει τη βάση για την αναδιάρθρωση των δημοσίων υπηρεσιών. Η ΑΔΕΔΥ από την αρχή είχε επιμείνει στη σύνταξη ενός Κώδικα που θα εφαρμοστεί άμεσα , θα επικαιροποιεί διατάξεις και θα εκσυγχρονίζει τα τεκταινόμενα στο εσωτερικό της Δημόσιας διοίκησης, ώστε να ελευθερωθεί από τα κομματικά γρανάζια και να επιτελέσει το ρόλο της: την υπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος και του Έλληνα πολίτη. Μια πρώτη ανάγνωση στο νέο Κώδικα, φανερώνει την προσπάθεια (για τούτο και η ΑΔΕΔΥ συμφώνησε), για εκσυγχρονισμό πολλών διατάξεων. Ενδεικτικά αναφέρουμε τις διατάξεις: για τις γονικές άδειες και σε άντρες υπαλλήλους, την αύξησή τους σε μητέρες πολύτεκνες, άγαμες ή με αναπηρία, τις άδειες από το 2ο μήνα της υπηρεσίας, μειωμένο ωράριο για μητέρες με τέσσερα παιδιά, τις μετατάξεις, την υπαγωγή του ελέγχου του πόθεν έσχες στο Υπουργείο Οικονομικών, την πειθαρχική δίωξη υπαλλήλων για μη εξυπηρέτηση πολιτών κλπ. Όταν όμως προχωρήσουμε στις διατάξεις που αναφέρονται στη στελέχωση του δημοσίου (προαγωγές και επιλογή προϊσταμένων), διακρίνουμε την προσπάθεια της Κυβέρνησης να προστατεύσει τα περιώνυμα «γαλάζια παιδιά», που παράνομα και με έωλες διαδικασίες τοποθέτησε: Προφορικές συνεντεύξεις με ποσοστό 12,5% για γενικούς διευθυντές και 8% για διευθυντές ( κι αυτό μετά από σκληρότατη αντίδραση της ΑΔΕΔΥ), δημιουργία ειδικού υπηρεσιακού συμβουλίου αποκλειστικά για γενικούς διευθυντές, υπηρεσιακά συμβούλια πενταμελή αντί για επταμελή, μεταφορά του χρόνου εφαρμογής αυτών των διατάξεων για το 2008 και 2009, άρα προστασία των ήδη υπηρετούντων προϊσταμένων . Από τα παραπάνω γίνεται φανερή η προσπάθεια της Κυβέρνησης να υπηρετήσει για άλλη μια φορά την περιβόητη επανίδρυση του Κράτους, όπως αυτή την εννοεί: Με αδιαφανείς διαδικασίες και με δημιουργία πελατειακών σχέσεων. Τούτη η προσπάθεια δεν απειλεί μόνο την εσωτερικές διαδικασίες της δημόσιας διοίκησης, αλλά έχει και αντίκτυπο στην εξωτερική του σχέση με τον Έλληνα πολίτη. Πως θα λειτουργήσει σωστά και σύγχρονα η δυσκίνητη Δημόσια διοίκηση όταν όλο το πλέγμα των διορισμών, εξελίξεων και ανάληψης θέσεων ευθύνης, είναι στα χέρια του εκάστοτε Υπουργού; Η λογική ότι η Δημόσια διοίκηση είναι το λάφυρο του νικητή των εκλογών, είναι και απηρχαιωμένη και επικίνδυνη . Και τούτη τη λογική , οι Δημόσιοι Υπάλληλοι, αλλά και ο λαός μας θα αγωνιστεί να την καταστήσει ανενεργή και να την ανατρέψει.
Κυριακή, Μαρτίου 19, 2006
ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΕΝΟΦΟΒΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ
Κίνηση ενάντια στην ξενοφοβία και το ρατσισμό
Πληροφορίες: Νίκος Μεντζίνης
Τηλ επικοιν: 6932620295, 6974493769, 6973234754, 6932430197 fax: 2810256547
Email:ds43hr@otenet.gr
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 24 ΤΟΥ ΜΑΡΤΗ 2006: Αίθουσα ΑΝΔΡΟΓΕΩ ώρα 7μμ
Εκδήλωση-συζήτηση
Ομιλητής ο Κοινωνιολόγος Σκέυος Παπαιωάνου
Σάββατο, Μαρτίου 18, 2006
ΤΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΟΙ ΑΙΤΙΕΣ ΤΗΣ ΚΑΚΟΔΑΙΜΟΝΙΑΣ ΤΟΥ
ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΚΕΙΜΕΝΟ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΑΛΛΑ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ ΤΗΝ "ΤΟΛΜΗ"
Εδώ και πολλά χρόνια στην επικαιρότητα έρχεται με μεγάλη συχνότητα το ασφαλιστικό, οι προοπτικές του, οι προτάσεις και οι διενέξεις για την επίλυσή του. Λιγότερες είναι οι αναφορές στα αίτια που οδήγησαν αλλά και συνεχίζουν να οδηγούν στην κατάρρευση το όλο σύστημα. Για τις νεοδεξιές αντιλήψεις και για τα «παπαγαλάκια τους» φταίνε οι αλόγιστες σπατάλες για τις κοινωνικές παροχές, τα μικρά όρια συνταξιοδότησης και οι υπέρογκες συντάξεις (!!). Για τους εργαζόμενους άλλες είναι οι αιτίες, μα ελάχιστοι ασχολούνται με αυτές. Και λιγότεροι, τις λαμβάνουν υπόψη τους στην αναζήτηση λύσεων. Ας αναφέρουμε μερικά από τα πραγματικά αίτια:1. Μειωμένα επιτόκια από την Τράπεζα της Ελλάδας στα αποθεματικά των ταμείων. Τα ασφαλιστικά ταμεία υποχρεώνονται να καταθέτουν - δεσμεύουν τα διαθέσιμά τους στην Τράπεζα της Ελλάδας, με επιτόκια που όριζε κάθε φορά η νομισματική επιτροπή. Από το 1954 έως το 1974 τα διαθέσιμα των ταμείων δεσμεύονται υποχρεωτικά με το εξευτελιστικό επιτόκιο 4%, όταν το επιτόκιο καταθέσεων ταμιευτηρίων και εμπορικών τραπεζών ήταν 5-7%. Για 40 χρόνια (1951-1991) το επιτόκιο υπολείπεται του πληθωρισμού κατά μέσο όρο 2,12% (ως το 1983). 2. Καταλήστευση των ταμείων από τις τράπεζες στις συναλλαγές τους. Οι τράπεζες παρακρατούσαν και εκμεταλλεύονταν άτοκα τουλάχιστον για τρεις μήνες, 50 δις το μήνα από τα ένσημα που διαθέτουν. Η ετήσια απώλεια του ΙΚΑ από αυτό το μηχανισμό είναι 15 δις. Αργότερα δέχτηκαν την καταβολή τόκου 18%. 3. Αξιοποίηση των αποθεματικών των ταμείων για τη στήριξη της επιχειρηματικής τραπεζικής δραστηριότητας.Το 1976 τα ταμεία υποχρεώθηκαν στην αγορά μετοχών της Εμπορικής Τράπεζας για να καλυφθούν τα ελλείμματά της οι οποίες μετά την αγορά τους υποτιμήθηκαν. Αν προσθέσουμε και τις μεγάλες απώλειες των Ταμείων από το νόμιμο «παιχνίδι» τους στη Σοφοκλέους, την εποχή του μπουμ σε αυτήν, καταλαβαίνουμε που πήγαν τα αποθεματικά. 4. Νόμιμη και παράνομη εισφοροδιαφυγή των εργοδοτών.Εισφοροαπαλλαγές των επιχειρήσεων σε ύψος 10 δις το χρόνο προβλέπονται για δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, ενώ η εισφοροδιαφυγή από τη μη κανονική ασφάλιση των εργαζομένων φτάνει σε 200δις το χρόνο, και αφορά χιλιάδες εργαζομένων με μερική απασχόληση,. Φτάνουν δε σε σημείο να βαφτίζουν χιλιάδες εργαζόμενους "μαθητευόμενους", για να μη δικαιούνται ασφάλιση.
5. Η αύξηση της ανεργίας. Το σύστημα είναι ανταποδοτικό. Όταν δεν εισέρχονται νέοι εργαζόμενοι, τότε θα παρουσιαστούν δυσλειτουργίες.
Σαφώς και υπάρχουν αγκυλώσεις και δυσλειτουργίες που οφείλονται και στις παράνομες πρόωρες συνταξιοδοτήσεις και σε άλλες παροχές, όμως είναι παρανυχίδα στα τεράστια ελλείμματα που δημιουργήθηκαν από τα παραπάνω αίτια. Και όλα τούτα και οι αίτιοί τους θα πρέπει να πληρώσουν για την επίλυσή τους.
Εδώ και πολλά χρόνια στην επικαιρότητα έρχεται με μεγάλη συχνότητα το ασφαλιστικό, οι προοπτικές του, οι προτάσεις και οι διενέξεις για την επίλυσή του. Λιγότερες είναι οι αναφορές στα αίτια που οδήγησαν αλλά και συνεχίζουν να οδηγούν στην κατάρρευση το όλο σύστημα. Για τις νεοδεξιές αντιλήψεις και για τα «παπαγαλάκια τους» φταίνε οι αλόγιστες σπατάλες για τις κοινωνικές παροχές, τα μικρά όρια συνταξιοδότησης και οι υπέρογκες συντάξεις (!!). Για τους εργαζόμενους άλλες είναι οι αιτίες, μα ελάχιστοι ασχολούνται με αυτές. Και λιγότεροι, τις λαμβάνουν υπόψη τους στην αναζήτηση λύσεων. Ας αναφέρουμε μερικά από τα πραγματικά αίτια:1. Μειωμένα επιτόκια από την Τράπεζα της Ελλάδας στα αποθεματικά των ταμείων. Τα ασφαλιστικά ταμεία υποχρεώνονται να καταθέτουν - δεσμεύουν τα διαθέσιμά τους στην Τράπεζα της Ελλάδας, με επιτόκια που όριζε κάθε φορά η νομισματική επιτροπή. Από το 1954 έως το 1974 τα διαθέσιμα των ταμείων δεσμεύονται υποχρεωτικά με το εξευτελιστικό επιτόκιο 4%, όταν το επιτόκιο καταθέσεων ταμιευτηρίων και εμπορικών τραπεζών ήταν 5-7%. Για 40 χρόνια (1951-1991) το επιτόκιο υπολείπεται του πληθωρισμού κατά μέσο όρο 2,12% (ως το 1983). 2. Καταλήστευση των ταμείων από τις τράπεζες στις συναλλαγές τους. Οι τράπεζες παρακρατούσαν και εκμεταλλεύονταν άτοκα τουλάχιστον για τρεις μήνες, 50 δις το μήνα από τα ένσημα που διαθέτουν. Η ετήσια απώλεια του ΙΚΑ από αυτό το μηχανισμό είναι 15 δις. Αργότερα δέχτηκαν την καταβολή τόκου 18%. 3. Αξιοποίηση των αποθεματικών των ταμείων για τη στήριξη της επιχειρηματικής τραπεζικής δραστηριότητας.Το 1976 τα ταμεία υποχρεώθηκαν στην αγορά μετοχών της Εμπορικής Τράπεζας για να καλυφθούν τα ελλείμματά της οι οποίες μετά την αγορά τους υποτιμήθηκαν. Αν προσθέσουμε και τις μεγάλες απώλειες των Ταμείων από το νόμιμο «παιχνίδι» τους στη Σοφοκλέους, την εποχή του μπουμ σε αυτήν, καταλαβαίνουμε που πήγαν τα αποθεματικά. 4. Νόμιμη και παράνομη εισφοροδιαφυγή των εργοδοτών.Εισφοροαπαλλαγές των επιχειρήσεων σε ύψος 10 δις το χρόνο προβλέπονται για δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, ενώ η εισφοροδιαφυγή από τη μη κανονική ασφάλιση των εργαζομένων φτάνει σε 200δις το χρόνο, και αφορά χιλιάδες εργαζομένων με μερική απασχόληση,. Φτάνουν δε σε σημείο να βαφτίζουν χιλιάδες εργαζόμενους "μαθητευόμενους", για να μη δικαιούνται ασφάλιση.
5. Η αύξηση της ανεργίας. Το σύστημα είναι ανταποδοτικό. Όταν δεν εισέρχονται νέοι εργαζόμενοι, τότε θα παρουσιαστούν δυσλειτουργίες.
Σαφώς και υπάρχουν αγκυλώσεις και δυσλειτουργίες που οφείλονται και στις παράνομες πρόωρες συνταξιοδοτήσεις και σε άλλες παροχές, όμως είναι παρανυχίδα στα τεράστια ελλείμματα που δημιουργήθηκαν από τα παραπάνω αίτια. Και όλα τούτα και οι αίτιοί τους θα πρέπει να πληρώσουν για την επίλυσή τους.
Παρασκευή, Μαρτίου 17, 2006
18 Μάρτη: 3 χρόνια πόλεμος στο Ιράκ. Η Κρήτη περικυκλώνει τη Σούδα
Από το Ηράκλειο θα ξεκινήσουν λεωφορεία
το Σάββατο 18/03/2006 και ώρα 9.30 πμ
Πέμπτη, Μαρτίου 16, 2006
Περί χρισμάτων και...άλλων δαιμονίων
Ολοκληρώθηκαν οι "διαδικασίες" απονομής χρίσματος σε υποψήφιους Δημάρχους του Νομού Ηρακλείου. Και συνέβη το αδιανόητο: Σε έναν Νομό με συντριπτική πλειοψηφία του ΠΑΣΟΚ, η Νομαρχιακή Επιτροπή του κινήματος, απαξίωσε διαδικασίες και συντρόφους, αυτοκαταργήθηκε τουλάχιστον τρεις φορές (κι αυτό είναι το τελευταίο που ενδιαφέρει), οδηγεί στην ήττα όχι τόσο τους χρισμένους Δημάρχους, αλλά την στρατηγική του κινήματός μας για την Τοπική αυτοδιοίκηση.
Γιατί για 6 ολόκληρους μήνες, ακούστηκε τίποτα για:
περιφερειακή πολιτική,
για αποκέντρωση,
για τοπικά δημοψηφίσματα,
για έναν νέο Καποδίστρια;
Ακούστηκε και αναλύθηκε ο άλλος δρόμος που εμείς πρεσβεύουμε για την Αυτοδιοίκηση; Ακούστηκε τίποτε για:
α) Τη δημιουργία ισχυρών Δήμων
β) Την ενίσχυση των Νομαρχιών
γ)Τη δημιουργία ισχυρών περιφερειών, με δημοκρατικά εκλεγμένους περιφερειάρχη και περιφερειακό συμβούλιο
β) Την ενίσχυση των Νομαρχιών
γ)Τη δημιουργία ισχυρών περιφερειών, με δημοκρατικά εκλεγμένους περιφερειάρχη και περιφερειακό συμβούλιο
δ) τον περιορισμό του κεντρικού κράτους σε επιτελικό ρόλο;
Ακούστηκε τίποτα για:
- Την άμεση εναρμόνιση του θεσμικού πλαισίου της Τ.Α. με το δικαίωμα και την απαίτηση της όλο και μεγαλύτερης συμμετοχής των πολιτών στη διαχείριση των δημόσιων υποθέσεων και στην εφαρμογή κανόνων διαφάνειας.
- Την αναζήτηση με νέα ποσοτικά και ποιοτικά κριτήρια της κατανομής και της αναδιανομής των πόρων που θα ενισχύουν την οικονομική και πολιτική αυτοδυναμία των Τοπικών Αρχών, που θα έχει ως αποτέλεσμα την ελεύθερη άσκηση των αρμοδιοτήτων καθώς και τους δείκτες και κανόνες που θα αποδεικνύουν την αποτελεσματικότητα της άσκησης των αρμοδιοτήτων τους.
- Την αναζήτηση απαντήσεων στο πρόβλημα των γεωγραφικών ιδιαιτεροτήτων, των διαφορετικών χαρακτηριστικών των πόλεων και της υπαίθρου, των διαφορετικών επιπέδων ανάπτυξης;
Αλλά από ποιούς αναμέναμε τέτοιες επισημάνσεις;
- Από αυτούς που ομφαλοσκοπούν
- Από αυτούς που επιτέλους βρήκαν έναν ρόλο "παραγοντίσκου";
- Από αυτούς που τη μια είναι εκσυγχρονιστές, την άλλη παλαιοκομματικοί και σήμερα υπέρ του ανοικτού κόμματος, όταν τους βολεύει;
Κι όμως ενάντια σε όλους αυτούς που "βολεύονται" σε όλες τις περιστάσεις και αλλάζουν ένδυμα κατά το δοκούν, υπάρχουν δυνάμεις που αγωνιούν και αγωνίζονται για μιαν άλλη αντίληψη, μιαν άλλη πρακτική, μιαν άλλη αυτοδιοικητική πρόταση. Και όλοι τούτοι, δεν μπορούν να παραμένουν σιωπηλοί. Δεν έχουν το δικαίωμα.
Τετάρτη, Μαρτίου 15, 2006
Η ΠΛΑΤΕΙΑ...ΗΤΑΝ ΓΕΜΑΤΗ
Μια μεγάλη συγκέντρωση, που θαρρείς ήρθε από τα παλιά, στο Εργατικό Κέντρο. Ζωντάνια, παλμός και οργή. Ανανεώσαμε το ραντεβού μας για το Σάββατο στην Αντιπολεμική συγκέντρωση στη ΣΟΥΔΑ......
Το μεσημέρι ρακές, μα πολλές ρακές, στην αγορά και έντονη συζήτηση για τα δρώμενα (παιδικά θα τα έλεγα) στην ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΗ του ΠΑΣΟΚ για τις Δημοτικές και Νομαρχιακές εκλογές....
Το μεσημέρι ρακές, μα πολλές ρακές, στην αγορά και έντονη συζήτηση για τα δρώμενα (παιδικά θα τα έλεγα) στην ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΗ του ΠΑΣΟΚ για τις Δημοτικές και Νομαρχιακές εκλογές....
ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΙΣΤΡΟ
http://www.flytoistros.com/modules.php?name=News&new_topic=110
Εδώ θα βρείτε και.... ελπίζω να διαβάσετε τρία διηγήματά μου. Ο istros.gr φιλοξενεί πολλά κι ενδιαφέροντα ουσιαστικά είναι "ένα στέκι για φίλους στον αχανή γαλαξία του διαδικτύου".
Εδώ θα βρείτε και.... ελπίζω να διαβάσετε τρία διηγήματά μου. Ο istros.gr φιλοξενεί πολλά κι ενδιαφέροντα ουσιαστικά είναι "ένα στέκι για φίλους στον αχανή γαλαξία του διαδικτύου".
Κυριακή, Μαρτίου 12, 2006
ΑΠΟΓΡΑΦΗ: Το μεγάλο κόλπο της ΝΔ
Το μεγάλο κόλπο
Με την ανάληψη της Κυβερνητικής εξουσίας από τη ΝΔ, το πρώτο μέτρο που ανακοινώθηκε ήταν αυτό της απογραφής της οικονομίας μας. Με μια διαδικασία έωλη και χωρίς εχέγγυα διαφάνειας και κύρους, απόγραψαν τα οικονομικά μεγέθη της χώρας μας. Σαν δικαιολογία προβλήθηκαν τα παρακάτω επιχειρήματα:
· Η οικονομία επί Κυβερνήσεων Σημίτη, ήταν μια «οικονομία τραβεστί», άρα στηριζόταν σε ψεύτικα στοιχεία,
· Χρειαζόταν η νέα Κυβέρνηση να γνωρίζει επακριβώς τα οικονομικά στοιχεία για να μπορεί να σχεδιάσει τις παρεμβάσεις της,
· Με την απογραφή, θα δίναμε στην Ε.Ε μια εικόνα σύγχρονης και συνεπούς στις υποχρεώσεις της χώρας.
Τα επιχειρήματα των πολέμιων της απογραφής συνοψίζονταν στα παρακάτω:
· Πως η ΝΔ, αφού ισχυριζόταν ότι η οικονομία ήταν σε κρίση και στα όρια της χρεοκοπίας, αναλάμβανε προεκλογικά τόσες πολλές δεσμεύσεις για οικονομικές παροχές σε όλες τις κοινωνικές τάξιες;
· Η Ε.Ε με πολύ σκληρές διαδικασίες ελέγχου , είχε αποδεχτεί την εισαγωγή μας στον σκληρό πυρήνα του ΕΥΡΩ,
· Αν η απογραφή έχει αποφασισθεί, ας γίνει από κάποιον οίκο του εξωτερικού, που να διασφαλίζει τα κριτήρια της ουδετερότητας και της διαφάνειας.
Τα αποτελέσματα γνωστά: Εμφανίστηκε έλλειμμα 6,6% του ΑΕΠ, η χώρα οδηγήθηκε σε Ευρωπαϊκή επιτροπεία και το οικονομικό επιτελείο της Κυβέρνησης, αθετώντας τις προεκλογικές του δεσμεύσεις, επέβαλε μια άγρια δημοσιονομική πολιτική(με αύξηση ΦΠΑ 1%, ουσιαστική μείωση μισθών, φορολογική αφαίμαξη), μείωσε τις δημόσιες επενδύσεις, αύξησε την ανεργία. Και ήρθε προχτές το πόρισμα της Eurostat και παραδέχτηκε ότι το έλλειμμα ήταν κάτω του 3%, και η οικονομία μας δεν ήταν ποτέ στα όρια της κατάρρευσης. Ουσιαστικά δηλώθηκε ότι η Κυβέρνηση Καραμανλή ψευδόταν εν γνώσει της. Γνώριζε την αλήθεια και οδήγησε τη χώρα μας σε κηδεμονία, τους εργαζόμενους στην ασφυξία και στα ταμεία των Τραπεζιτών, την ανάπτυξη στην καθήλωση, τη χώρα στο παρελθόν. Αποδείχτηκε για άλλη μια φορά, η ανικανότητα, ακόμα και μιας απλής διαχείρισης, η αδυναμία σχεδιασμού και η πρόσδεση της Κυβέρνησης στο άρμα των επιχειρηματιών και των τραπεζιτών. Οι εργαζόμενοι πλέον γνωρίζουν τους ενόχους για την εξαθλίωση και την επίθεση εναντίον τους στα εργασιακά, κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματά. Ας δώσουν στους ψεύτες και τους υπηρέτες των μεγάλων συμφερόντων το μάθημα που τους αξίζει.
Με την ανάληψη της Κυβερνητικής εξουσίας από τη ΝΔ, το πρώτο μέτρο που ανακοινώθηκε ήταν αυτό της απογραφής της οικονομίας μας. Με μια διαδικασία έωλη και χωρίς εχέγγυα διαφάνειας και κύρους, απόγραψαν τα οικονομικά μεγέθη της χώρας μας. Σαν δικαιολογία προβλήθηκαν τα παρακάτω επιχειρήματα:
· Η οικονομία επί Κυβερνήσεων Σημίτη, ήταν μια «οικονομία τραβεστί», άρα στηριζόταν σε ψεύτικα στοιχεία,
· Χρειαζόταν η νέα Κυβέρνηση να γνωρίζει επακριβώς τα οικονομικά στοιχεία για να μπορεί να σχεδιάσει τις παρεμβάσεις της,
· Με την απογραφή, θα δίναμε στην Ε.Ε μια εικόνα σύγχρονης και συνεπούς στις υποχρεώσεις της χώρας.
Τα επιχειρήματα των πολέμιων της απογραφής συνοψίζονταν στα παρακάτω:
· Πως η ΝΔ, αφού ισχυριζόταν ότι η οικονομία ήταν σε κρίση και στα όρια της χρεοκοπίας, αναλάμβανε προεκλογικά τόσες πολλές δεσμεύσεις για οικονομικές παροχές σε όλες τις κοινωνικές τάξιες;
· Η Ε.Ε με πολύ σκληρές διαδικασίες ελέγχου , είχε αποδεχτεί την εισαγωγή μας στον σκληρό πυρήνα του ΕΥΡΩ,
· Αν η απογραφή έχει αποφασισθεί, ας γίνει από κάποιον οίκο του εξωτερικού, που να διασφαλίζει τα κριτήρια της ουδετερότητας και της διαφάνειας.
Τα αποτελέσματα γνωστά: Εμφανίστηκε έλλειμμα 6,6% του ΑΕΠ, η χώρα οδηγήθηκε σε Ευρωπαϊκή επιτροπεία και το οικονομικό επιτελείο της Κυβέρνησης, αθετώντας τις προεκλογικές του δεσμεύσεις, επέβαλε μια άγρια δημοσιονομική πολιτική(με αύξηση ΦΠΑ 1%, ουσιαστική μείωση μισθών, φορολογική αφαίμαξη), μείωσε τις δημόσιες επενδύσεις, αύξησε την ανεργία. Και ήρθε προχτές το πόρισμα της Eurostat και παραδέχτηκε ότι το έλλειμμα ήταν κάτω του 3%, και η οικονομία μας δεν ήταν ποτέ στα όρια της κατάρρευσης. Ουσιαστικά δηλώθηκε ότι η Κυβέρνηση Καραμανλή ψευδόταν εν γνώσει της. Γνώριζε την αλήθεια και οδήγησε τη χώρα μας σε κηδεμονία, τους εργαζόμενους στην ασφυξία και στα ταμεία των Τραπεζιτών, την ανάπτυξη στην καθήλωση, τη χώρα στο παρελθόν. Αποδείχτηκε για άλλη μια φορά, η ανικανότητα, ακόμα και μιας απλής διαχείρισης, η αδυναμία σχεδιασμού και η πρόσδεση της Κυβέρνησης στο άρμα των επιχειρηματιών και των τραπεζιτών. Οι εργαζόμενοι πλέον γνωρίζουν τους ενόχους για την εξαθλίωση και την επίθεση εναντίον τους στα εργασιακά, κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματά. Ας δώσουν στους ψεύτες και τους υπηρέτες των μεγάλων συμφερόντων το μάθημα που τους αξίζει.
e-ημερολόγιο;
Προσπαθώ να θυμηθώ, αν έχω γράψει, αν έχω κρατήσει ποτέ ημερολόγιο. Δεν ξέρω αν η μνήμη μου είναι τόσο ασθενής πια, αλλά δεν θυμάμαι να έχω χαράξει ποτέ λέξεις για ημερολόγια παντός τύπου. Και τώρα γιατί; Τι είναι κείνο που με ωθεί να κρατώ τούτες τις σελίδες; Η ανάγκη για σχολιασμό των κειμένων μου; Η ανάγκη να κρατήσουμε επαφές με ανθρώπους που είνια μακριά; Θα δείξει...Άλλωστε βαριέμαι εύκολα...
--------------------------------------------------------------------------------------
Γιατί άραγε ο Κορωνιάς και ο Αλογοσκούφης μοιάζουν τόσο πολύ; Σαν αδέλφια μου φαίνονται. Και οι δυο σπουδαγμένοι στα καλύτερα σχολεία για την τάξη τους. Κολλέγια, Αγγλικά και Αμερικάνικα Πανεπιστήμια, μεταπτυχιακά. Και οι δυο ευθυτενής, με αστραφτερές συζύγους και βίλες μυθικές, η χαρά του life style, μάλλον και οι δυο μέλη στο ίδιο tennis club. Και οι δυο τόσο χαμένοι, όταν ήρθαν τα άσχημα νέα: Η απόφαση του eurostat για την απογραφή και οι υποκλοπές. Να τους λυπάσαι... Κι όμως δεν τους λυπάμαι. Χαιρέκακα περιμένω να χάσουν τούτη την γυαλισμένη εξωτερική εμφάνιση και να φανούν όπως πραγματικά είναι: Μικροί!!
--------------------------------------------------------------------------------------
Γιατί άραγε ο Κορωνιάς και ο Αλογοσκούφης μοιάζουν τόσο πολύ; Σαν αδέλφια μου φαίνονται. Και οι δυο σπουδαγμένοι στα καλύτερα σχολεία για την τάξη τους. Κολλέγια, Αγγλικά και Αμερικάνικα Πανεπιστήμια, μεταπτυχιακά. Και οι δυο ευθυτενής, με αστραφτερές συζύγους και βίλες μυθικές, η χαρά του life style, μάλλον και οι δυο μέλη στο ίδιο tennis club. Και οι δυο τόσο χαμένοι, όταν ήρθαν τα άσχημα νέα: Η απόφαση του eurostat για την απογραφή και οι υποκλοπές. Να τους λυπάσαι... Κι όμως δεν τους λυπάμαι. Χαιρέκακα περιμένω να χάσουν τούτη την γυαλισμένη εξωτερική εμφάνιση και να φανούν όπως πραγματικά είναι: Μικροί!!
Σάββατο, Μαρτίου 11, 2006
Ημερολόγιον καταστρώματος...Σαββατοκύριακου
Σήμερα, κάναμε επιτέλους την συνάντηση για την ξενοφοβία και το Ρατσισμό, μ ετο Ινστιτούτο Επιμόρφωσης. Στου Χιωτέλη, μαζεμένοι, καμιά εικοσαριά Πασόκοι, συζητούσαν για πρώτη φορά -πιστεύω- τόσο ελεύθερα, τόσο ανθρώπινα, άρα δημοκρατικά. Είμαστε ρατσιστές, ήταν το ερώτημα. Είμαστε ήταν η απάντηση, αλλά το παλεύουμε και τούτο είναι το ελπιδοφόρο. Αποφασίσαμε να ξαναβρεθούμε και να φτειάξουμε μια ομάδα στήριξης ενός happening αντιξενοφοβικού στο Ηράκλειο. Το απόλαυσα, μέχρι το τέλος του...... θα συνεχίσουμε αύριο. Όλη η νύχτα δικιά μας, για να δημιουργήσει θέματα, προς δημοσίευση και όχι μόνο.
Κείμενο δεύτερο μετά από την περιδιάβαση στην ποίηση της Κατερίνας Γώγου
Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ
Γράφει: Ο Νίκος Μεντζίνης
«Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ
Είναι μη γίνω «ποιητής»
Μην κλειστώ στο δωμάτιο
Ν` αγναντεύω τη θάλασσα
Κι απολησμονήσω…»
Κατερίνα Γώγου
Τρία κλικ αριστερά
Το τέλος του χρόνου έφτασε. Εποχή απολογισμού, εποχή προγραμματισμού για τη νέα χρονιά, μα κι εποχή της εντός μας κατάδυσης, για να μπορέσουμε να αναδείξουμε όλα εκείνα που μας πόνεσαν, μας έκαναν σοφότερους, μας πλούτισαν. Τούτη η πράξη σύνθετη κι επώδυνη πολλές φορές, θέλει περίσσευμα ψυχής κι επιμονή. Δε θέλει «λογιστές» που ακριβοδίκαια μετρούν και καταγράφουν στα λογιστικά τους τεφτέρια, έσοδα κι έξοδα αισθημάτων και συμπεριφορών και μεταφέρουν στην επόμενη χρήση υπόλοιπα και χρεωστικά. Μας θέλει να έχουμε υπερβεί μικρότητες και την καθημερινότητα που μας ταλανίζει. Τούτη η εποχή, του απολογισμού, με τρομάζει. Φοβάμαι, μην ανακαλύψω ότι κι εγώ έγινα σαν τους πολλούς που περνοδιαβαίνουν στο μεϊντάνι και πουλάνε ότι έχουν και δεν έχουν. Που με ύφος χιλίων καρδιναλίων έχουν άποψη για τα πάντα και ονειρεύονται εισαγγελικές έδρες να αγορεύουν και να επιμετρούν ποινές σε όσους διαφορετικά σκέπτονται και πράττουν. Φοβάμαι μήπως οι λέξεις μου δεν ενοχλούν πλέον κανέναν και γύρω μου ακούω καλά λόγια και κτυπήματα στην πλάτη επιδοκιμαστικά. Μη μάθω μέτρο και τεχνικές πολύπλοκες και τις κλείσω μέσα σε τούτα και τις κάνω οικόσιτες. Φοβάμαι μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου ψίθυροι και μουρμούρισμα που αποκοιμίζει τους δικούς μου. Μη καταντήσω να βλέπω την καθημερινότητα μέσα από τις οθόνες των τηλεοράσεων. Φοβάμαι μη καταντήσω να βλέπω από μακριά και με κιάλια τις δολιοφθορές που δεν θα παίρνω μέρος. Μην αρχίσω να βολεύομαι στον καναπέ μου και να τον στολίζω με όλα τα καλούδια της σύγχρονης ευημερίας μας και να τον κάνω πιο άνετο. Φοβάμαι μήπως βλέπω τη ζωή μόνο μέσα από τις σελίδες βιβλίων και μέσα από κάμερες τηλεδιασκέψεων και σταματήσω να ζω πραγματικά. Φοβάμαι να βλέπω γύρω μου ανθρώπους που έρχονται και μ` αγκαλιάζουν με την ίδια ευκολία που θα με κάρφωναν με λόγια είτε και με πράξεις. Φοβάμαι μήπως τούτο το γραπτό μείνει στη μέση και δεν βρει το στόχο του στο μυαλό των ανθρώπων και μείνει μόνο στην επιφάνεια των αισθημάτων τους . Φοβάμαι….
Γράφει: Ο Νίκος Μεντζίνης
«Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ
Είναι μη γίνω «ποιητής»
Μην κλειστώ στο δωμάτιο
Ν` αγναντεύω τη θάλασσα
Κι απολησμονήσω…»
Κατερίνα Γώγου
Τρία κλικ αριστερά
Το τέλος του χρόνου έφτασε. Εποχή απολογισμού, εποχή προγραμματισμού για τη νέα χρονιά, μα κι εποχή της εντός μας κατάδυσης, για να μπορέσουμε να αναδείξουμε όλα εκείνα που μας πόνεσαν, μας έκαναν σοφότερους, μας πλούτισαν. Τούτη η πράξη σύνθετη κι επώδυνη πολλές φορές, θέλει περίσσευμα ψυχής κι επιμονή. Δε θέλει «λογιστές» που ακριβοδίκαια μετρούν και καταγράφουν στα λογιστικά τους τεφτέρια, έσοδα κι έξοδα αισθημάτων και συμπεριφορών και μεταφέρουν στην επόμενη χρήση υπόλοιπα και χρεωστικά. Μας θέλει να έχουμε υπερβεί μικρότητες και την καθημερινότητα που μας ταλανίζει. Τούτη η εποχή, του απολογισμού, με τρομάζει. Φοβάμαι, μην ανακαλύψω ότι κι εγώ έγινα σαν τους πολλούς που περνοδιαβαίνουν στο μεϊντάνι και πουλάνε ότι έχουν και δεν έχουν. Που με ύφος χιλίων καρδιναλίων έχουν άποψη για τα πάντα και ονειρεύονται εισαγγελικές έδρες να αγορεύουν και να επιμετρούν ποινές σε όσους διαφορετικά σκέπτονται και πράττουν. Φοβάμαι μήπως οι λέξεις μου δεν ενοχλούν πλέον κανέναν και γύρω μου ακούω καλά λόγια και κτυπήματα στην πλάτη επιδοκιμαστικά. Μη μάθω μέτρο και τεχνικές πολύπλοκες και τις κλείσω μέσα σε τούτα και τις κάνω οικόσιτες. Φοβάμαι μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου ψίθυροι και μουρμούρισμα που αποκοιμίζει τους δικούς μου. Μη καταντήσω να βλέπω την καθημερινότητα μέσα από τις οθόνες των τηλεοράσεων. Φοβάμαι μη καταντήσω να βλέπω από μακριά και με κιάλια τις δολιοφθορές που δεν θα παίρνω μέρος. Μην αρχίσω να βολεύομαι στον καναπέ μου και να τον στολίζω με όλα τα καλούδια της σύγχρονης ευημερίας μας και να τον κάνω πιο άνετο. Φοβάμαι μήπως βλέπω τη ζωή μόνο μέσα από τις σελίδες βιβλίων και μέσα από κάμερες τηλεδιασκέψεων και σταματήσω να ζω πραγματικά. Φοβάμαι να βλέπω γύρω μου ανθρώπους που έρχονται και μ` αγκαλιάζουν με την ίδια ευκολία που θα με κάρφωναν με λόγια είτε και με πράξεις. Φοβάμαι μήπως τούτο το γραπτό μείνει στη μέση και δεν βρει το στόχο του στο μυαλό των ανθρώπων και μείνει μόνο στην επιφάνεια των αισθημάτων τους . Φοβάμαι….
Κείμενο πρώτο Σάββατο 11/03/2006
Διονυσιακά και άλλα.. τα απόνερα ενός τριήμερου
Γράφει: Ο Νίκος Μεντζίνης
Με τραγούδια διονυσιακά και «πρόστυχα» για τα περιποιημένα αυτιά των μικροαστών γιορτάσαμε και τούτες τις Αποκριές. Τραγούδια που μιλάνε ευθεία για την χαρά του έρωτα και το σμίξιμο των ανθρώπων, πέρα κι έξω από συμβάσεις , «πρέπει» και συμβατικότητες. Της παρέας του Διόνυσου, του Μέγα γητευτή των σωμάτων των γυμνών, των αισθήσεων που κινητοποιούν τον σκυμμένο από τα γήινα άνθρωπο και τον κάνουν να ορθώνεται, να γίνεται θεός έστω και για λίγο και να κατορθώνει ως και να γονιμοποιεί τη γη που τον περιβάλλει, είναι τούτα, γιατί μέσα από την διήγηση της δικής του πορείας, μας υπενθυμίζει ότι όλα είναι κύκλος ότι ο κάθε θάνατος είναι και προοίμιο μιας νέας γεννήσεως. Τραγούδια και κρασί και χώμα .
Με χώματα στα χέρια και το κεφάλι. Ο νους μας πυρακτωμένος από τον ήλιο που λάμπει στα μάτια των γιων μας και οι κόρες μας, μικρές μαινάδες ουρλιάζουν και χαίρονται, κουβαλώντας στις μικρές τους αγκαλιές λούλουδα φτωχά –τα πρώτα της άνοιξης-. Στα κοψίδια της θράκας («ωμοφάγον χάριν», επιτελούντες κι εμείς), κατορθώσαμε για άλλη μια φορά να γίνουμε κοινότητα, με φίλους καρδιακούς και «ξένους» που για πρώτη φορά συναντήσαμε.
Τούτα τα τραγούδια τα αποκριάτικα, οι μάσκες που βάλαμε στα πρόσωπά μας, οι φορεσιές οι αλλόκοτες, μας απελευθέρωσαν έστω και για λίγο από τον σφιγμένο και στημένο εαυτούλη μας. Τα κόκκινα μάγουλα από τη μέθη και τον ερεθισμό της επαφής μας με τους άλλους, ένωσαν πάλι το κομμένο νήμα, μας οδηγούν στο να αντισταθούμε στην λαίλαπα της ιδιώτευσης, της μοναξιάς του καναπέ και να ξαναγίνουμε κοινότητα με τους άλλους. Από αιώνες τα κουβαλάμε μέσα μας, τούτα τα δρώμενα με ονόματα διαφορετικά κάθε εποχή, μα πάντα ίδια και μοναδικά και τα μεταδίδουμε στις επόμενες γενιές. Και μας βοηθούν να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες , την καθημερινότητα, το άγχος της αυριανής μέρας, με τα δυσοίωνα νέα για το ασφαλιστικό, τα εργασιακά, τα κοινωνικά δικαιώματα. Με σοφία χιλιόχρονη , ο λαός μας, κατορθώνει να ξαποστάσει, να βρει το ρυθμό του, να μεταμορφωθεί και πάλι ολόρθος να σταθεί και να διεκδικήσει. Την δική του άνοιξη να δημιουργήσει.
Γράφει: Ο Νίκος Μεντζίνης
Με τραγούδια διονυσιακά και «πρόστυχα» για τα περιποιημένα αυτιά των μικροαστών γιορτάσαμε και τούτες τις Αποκριές. Τραγούδια που μιλάνε ευθεία για την χαρά του έρωτα και το σμίξιμο των ανθρώπων, πέρα κι έξω από συμβάσεις , «πρέπει» και συμβατικότητες. Της παρέας του Διόνυσου, του Μέγα γητευτή των σωμάτων των γυμνών, των αισθήσεων που κινητοποιούν τον σκυμμένο από τα γήινα άνθρωπο και τον κάνουν να ορθώνεται, να γίνεται θεός έστω και για λίγο και να κατορθώνει ως και να γονιμοποιεί τη γη που τον περιβάλλει, είναι τούτα, γιατί μέσα από την διήγηση της δικής του πορείας, μας υπενθυμίζει ότι όλα είναι κύκλος ότι ο κάθε θάνατος είναι και προοίμιο μιας νέας γεννήσεως. Τραγούδια και κρασί και χώμα .
Με χώματα στα χέρια και το κεφάλι. Ο νους μας πυρακτωμένος από τον ήλιο που λάμπει στα μάτια των γιων μας και οι κόρες μας, μικρές μαινάδες ουρλιάζουν και χαίρονται, κουβαλώντας στις μικρές τους αγκαλιές λούλουδα φτωχά –τα πρώτα της άνοιξης-. Στα κοψίδια της θράκας («ωμοφάγον χάριν», επιτελούντες κι εμείς), κατορθώσαμε για άλλη μια φορά να γίνουμε κοινότητα, με φίλους καρδιακούς και «ξένους» που για πρώτη φορά συναντήσαμε.
Τούτα τα τραγούδια τα αποκριάτικα, οι μάσκες που βάλαμε στα πρόσωπά μας, οι φορεσιές οι αλλόκοτες, μας απελευθέρωσαν έστω και για λίγο από τον σφιγμένο και στημένο εαυτούλη μας. Τα κόκκινα μάγουλα από τη μέθη και τον ερεθισμό της επαφής μας με τους άλλους, ένωσαν πάλι το κομμένο νήμα, μας οδηγούν στο να αντισταθούμε στην λαίλαπα της ιδιώτευσης, της μοναξιάς του καναπέ και να ξαναγίνουμε κοινότητα με τους άλλους. Από αιώνες τα κουβαλάμε μέσα μας, τούτα τα δρώμενα με ονόματα διαφορετικά κάθε εποχή, μα πάντα ίδια και μοναδικά και τα μεταδίδουμε στις επόμενες γενιές. Και μας βοηθούν να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες , την καθημερινότητα, το άγχος της αυριανής μέρας, με τα δυσοίωνα νέα για το ασφαλιστικό, τα εργασιακά, τα κοινωνικά δικαιώματα. Με σοφία χιλιόχρονη , ο λαός μας, κατορθώνει να ξαποστάσει, να βρει το ρυθμό του, να μεταμορφωθεί και πάλι ολόρθος να σταθεί και να διεκδικήσει. Την δική του άνοιξη να δημιουργήσει.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)