Η αναβίωση της πλατείας Κλαθμώνος
Γράφει: Ο Νίκος Μεντζίνης
(http://mentzinhs.blogspot.com/ )
Τελικά βρέθηκε ο ένοχος για την αναποτελεσματικότητα του Δημόσιου Τομέα, για την ταλαιπωρία των πολιτών, για την γραφειοκρατία και τη σπατάλη πόρων. Όχι, όχι δεν είναι το πελατειακό Κράτος. Δεν είναι τα χιλιάδες κενά των οργανικών θέσεων. Δεν είναι το ξεπούλημα στους ιδιώτες βασικών τομέων της Δημόσιας Διοίκησης. Δεν είναι οι παχυλοί μισθοί των «μάνατζερ». Δεν είναι η μη εισαγωγή της νέας τεχνολογίας. Δεν είναι η ανικανότητα της Κυβέρνησης να εφαρμόσει ένα σχέδιο αποτελεσματικότητας. Είναι η μονιμότητα των Δημοσίων Υπαλλήλων. Την ίδια στιγμή που σε Ευρωπαϊκές χώρες υπάρχει μονιμότητα ακόμα και των Γενικών Γραμματέων των Υπουργείων (Αγγλία), για να υπάρχει συνέχεια της Δημόσιας Διοίκησης, ακόμα και σε αλλαγή Κυβερνήσεων, εδώ, με πρόταση του ίδιου του Πρωθυπουργού, επιστρέφουμε στις αρχές του αιώνα. Στην εποχή των συγκεντρώσεων των Δημοσίων Υπαλλήλων, μετά από κάθε Κυβερνητική αλλαγή, στην γνωστή πλατεία, όπου με δάκρυα στα μάτια ικέτευαν για το αυτονόητο: Το δικαίωμά τους στην εργασία. Οι υπέρμαχοι της συνταγματικής αναθεώρησης της σχετικής διάταξης, φέρνουν τα παρακάτω επιχειρήματα: Υπάρχει μεγάλος αριθμός Δημοσίων Υπαλλήλων. Υπάρχει δυσφορία των πολιτών για την εξυπηρέτησή τους. Υπάρχει αναγκαιότητα περιορισμού των εξόδων κλπ. Και τα ερωτήματα που μπαίνουν είναι πολλά:
· Ποιος αλήθεια διορίζει και μάλιστα από το παράθυρο και πολλές φορές εκτός ΑΣΕΠ, χιλιάδες «γαλάζιων παιδιών»;
· Ποιος δεν καλύπτει τις υπάρχουσες κενές οργανικές θέσεις πχ στην Υγεία και την Παιδεία, αλλά δημιουργεί και πάλι την αγροφυλακή;
· Ποιος επιλέγει τους νεοδιορισμένους Δημόσιους Υπαλλήλους για τα προσόντα και την αποτελεσματικότητά τους;
· Ποιος διορίζει τους Διοικητές και τους καλοπληρωμένους μάνατζερ σε Δημόσιες επιχειρήσεις;
· Ποιος έχει δημιουργήσει το οργανόγραμμα των Δημοσίων Υπηρεσιών;
· Ποιος επιμορφώνει τους Υπαλλήλους;
· Τα ερωτήματα βέβαια είναι ρητορικά και έχουν εύκολη απάντηση. Την ευθύνη για τα παραπάνω την έχει η Κυβερνητική πλειοψηφία, που μάλιστα κατέκτησε την εξουσία υποσχόμενη μονιμοποίηση 250.000 συμβασιούχων και επανίδρυση του Κράτους. Τελικά βέβαια εννοούσε επανίδρυση του Κράτους της παράταξής της και ισόβια παραμονή στην ομηρεία χιλιάδων υπαλλήλων. Και μήπως η πρόταση του Πρωθυπουργού, είναι μελετημένη σε όλες τις παραμέτρους της; Ποιες είναι οι επιπτώσεις της μη μονιμότητας στην παραγωγικότητα του Δημόσιου Τομέα; Κατά πόσο η έλλειψη ασφάλειας θα βοηθήσει στην καταπολέμηση της γραφειοκρατίας, της διαφάνειας, της διαπλοκής με την πολιτική, Κυβερνητική εξουσία που θα έχει τον τελευταίο λόγο στην παραμονή ενός υπαλλήλου στην υπηρεσία, της καλής λειτουργίας; Πόσο θα θιγούν τα Ασφαλιστικά Ταμεία από την έλλειψη νέων πόρων; Όλα τούτα είναι αναπάντητα και η Κυβέρνηση συνήθως λαϊκίζει, προσπαθώντας να φορτώσει όλα τα δεινά της Δημόσιας Διοίκησης στους Υπαλλήλους. Η νεοδεξιά του κου Καραμανλή, προχωρά σε αναδιανομή του πλούτου, χτυπά εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, μοιράζει την τράπουλα με νέους όρους δυσβάσταχτους για τους εργαζόμενους. Μην έχοντας ξεκάθαρους στόχους κι ακολουθώντας πολιτική αυτόματου πιλότου, αδυνατεί ακόμα και να διαχειριστεί την κρίση , καταφεύγει σε Θατσερικού τύπου πολιτικές.
Η δική μας θέση, είναι ξεκάθαρη: Αγωνιζόμαστε για μια Δημόσια Διοίκηση πραγματικά δημόσια προς το συμφέρον του ελληνικού λαού. Αντιστεκόμαστε στη λαίλαπα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που ξεπουλά βασικές λειτουργίες (συνήθως τις πιο κερδοφόρες), στον ιδιωτικό τομέα, όχι από πολιτική αγκύλωση, αλλά γιατί πιστεύουμε και η ιστορία το έχει αποδείξει (βλέπε Επιχείρηση Ηλεκτρισμού στην Καλιφόρνια, ή Σιδηρόδρομοι στην Αγγλία), ότι οι ιδιώτες με στόχο το κέρδος αδιαφορούν και για την ποιότητα και το κόστος των παρεχόμενων υπηρεσιών. Αντιστεκόμαστε στην ομηρεία των συμβασιούχων και των part timer εργαζομένων. Τα προβλήματα της κακοδιοίκησης, της αναποτελεσματικότητας και της χαμηλής παραγωγικότητας της Δημόσιας Διοίκηση; οφείλονται στα παρωχημένα συστήματα διοίκησης, στην ανυπαρξία επιμόρφωσης, στην μη εισαγωγή νέων τεχνολογιών, στην έλλειψη πολιτικής βούλησης.
