Συνεχίζουμε.........

Η επιστροφή

"Δεν είμαστε εμείς εκείνοι που θα φέρουν το φως.Είμαστε όμως εκείνοι που θα θυμίζουμε πάνταπως το σκοτάδι δεν είναι μόνο και ανίκητο»
Επιστρέφουμε!! Στην ίδια τάξη, που εξαιτίας των χημικών και των σιδερογροθιών του ρέκτη κου Πολύδωρα, δεν διασαλεύτηκε. Έμεινε το ίδιο σκοτεινή και ανήλιαγη με πριν. Τα ίδια κάγκελα θα χωρίζουν το σχολείο μας από τη γειτονιά και την αληθινή ζωή. Τα ίδια μίζερα βιβλία θα προσπαθούν να χωρέσουν στις λειψές τους σελίδες –αν είναι δυνατόν- τη γνώση και τον πολιτισμό μας. Επιστρέφουμε. Στο σχολείο που μας έλειψε περισσότερο από ποτέ. Δεν χάσαμε τόσα πολλά χρήματα (άλλωστε συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια), όσο χαμόγελα και ματιές παιδικές. Χάσαμε τη νυσταγμένη καλημέρα, την αγκαλιά των παιδιών μας, το βουητό των διαλλειμάτων. Επιστρέφουμε. Κι όλα είναι τόσο ίδια μα και τόσο διαφορετικά από πριν. Κουβαλάμε μαζί μας παρακαταθήκη τα λόγια που ειπώθηκαν και μας σημάδεψαν, τα ΟΧΙ μας που γράφτηκαν με προσωπικές θυσίες, το ανέβασμά μας πάνω από τα μικρά και τα τετριμμένα. Κουβαλάμε μαζί μας τις ματιές και τη στήριξη των γονιών που δεν ενέδωσαν στον κοινωνικό αυτοματισμό, αλλά μας χαμογελούσαν, μας χάιδευαν φιλικά και μας παρότρυναν να συνεχίσουμε. Φέρνουμε μαζί μας, τα λόγια και τα γραπτά των πληρωμένων κονδυλοφόρων που σαστισμένοι από την πρωτόγνωρη συμμετοχή και την κοινωνική αποδοχή του αγώνα μας, ψέλλιζαν λόγια άλλων εποχών, προσπαθώντας να φανούν χρήσιμοι στα αφεντικά τους. Πόσα μαθήματα θα μπορέσουμε να κάνουμε με όλα τούτα!! Πόσες «χαμένες» ώρες θα αναπληρώσουμε!! Επιστρέφουμε. Οι «ανέντιμοι», «οι τεμπέληδες και μίζεροι» δάσκαλοι, νίκησαν πρώτα από όλα την ίδια τους την ανάγκη: το νοίκι, τις δόσεις για το δάνειο. Νίκησαν τις σειρήνες τις υποταγής και του σκυμμένου κεφαλιού. Στους μονόδρομους της λιτότητας, της ανέχειας, του ατομισμού, των οικονομικών δεικτών που ευημερούν, ανοίχτηκαν και πάλι δρόμοι συμμετοχής, αλληλεγγύης, διεκδίκησης, αγώνα. Επιστρέφουμε. Και το πρώτο μας μάθημα θα είναι συνέχεια των έξη εβδομάδων του αγώνα μας. Θα είναι και πάλι Μάθημα από «Α»: Αγώνας, Απεργία, Αξιοπρέπεια.

Η μεγάλη απεργία

Η μεγαλειώδης απεργιακή κινητοποίηση των δασκάλων που αφού διένυσε 6 εβδομάδες, συνεχίζεται τώρα με άλλες μορφές (24ωρη απεργία στις 3 και 9 του Νοέμβρη και πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια), συγκλόνισε ολόκληρη τη χώρα. Με πρωτοφανή συμμετοχή σε όλη τη διάρκειά της, έφερε στην επικαιρότητα τα ζητήματα της εκπαίδευσης (από τους μισθούς πείνας των εκπαιδευτικών, έως το ρόλο του σύγχρονου σχολείου). Ανέδειξε και αναδεικνύει την αυταπάρνηση και τη δύναμη των απεργών, τη δύναμη της συλλογικότητας, τη δύναμη της διεκδίκησης απέναντι στα ρεύματα της υποταγής και του συμβιβασμού. Παρουσίασε σε όλη την Κοινωνία την ανάλγητη στάση της Κυβέρνησης που αποδείχτηκε μίζερη και μικρόψυχη στους εκπαιδευτικούς αλλά με χαριστικές παροχές στους επιχειρηματίες , τους τραπεζίτες και στους περιώνυμους κουμπάρους. Έφερε στην επικαιρότητα και τις δυσλειτουργίες του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που αντί να προτείνει και να παρουσιάσει τις θέσεις του για την Παιδεία, αναλώθηκε σε εσωστρέφεια και θολές απόψεις (άρθρο 16 ). Ήταν και συνεχίζει να είναι η πρώτη ουσιαστική αντίδραση στην θεωρία των μονεταριστικών μονοδρόμων και του νεοφιλελεύθερου μοντέλου ανάπτυξης της χώρας. Ο αγώνας αυτός αναδεικνύει στην πρώτη γραμμή το ζήτημα της δημόσιας, δωρεάν εκπαίδευσης, το ζήτημα της κρατικής επιχορήγησης για την παιδεία. Απέναντι σ’αυτό το αίτημα που αγκαλιάστηκε και αγκαλιάζεται από χιλιάδες γονείς, από τους εργαζόμενους, από τους μαθητές και τους φοιτητές, η κυβέρνηση αντιτάσσει τον οικονομικό στραγγαλισμό της παιδείας και στο νέο προϋπολογισμό με το ακόμα πιο μειωμένο ποσοστό που προβλέπει. Διά στόματος πρωθυπουργού έθεσε ευθέως το ζήτημα της ιδιωτικοποίησης, της εισόδου των χορηγών στην εκπαίδευση (π.χ. για τις σχολικές βιβλιοθήκες) μετατρέποντας την παιδεία από κοινωνικό δικαίωμα, που το κράτος είναι υποχρεωμένο να παρέχει, σε ατομική υπόθεση του καθενός και σε υπόθεση κερδοσκοπίας των ιδιωτών. Ο αγώνας μας είναι αγώνας διαρκείας, παρατεταμένος, πανεκπαιδευτικός και πανεργατικός. Οι εκπαιδευτικοί είναι περήφανοι για τον αγώνα που έδωσαν. Συνεχίζουν αποφασιστικά, συνεχίζουν μαχητικά προσπαθώντας να οικοδομήσουν στην πράξη εκείνο το μέτωπο παιδείας – εργασίας που θα μπει φραγμός στην αντιλαϊκή και αντιεκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης.

Παγκόσμια Μέρα του εκπαιδευτικού

Ο κόσμος της εκπαίδευσης θυμίζει τρικυμισμένη θάλασσα. Δασκάλες και δάσκαλοι, καθηγητές και καθηγήτριες, όλων των βαθμίδων, κατεβαίνουν στους δρόμους του αγώνα, αλλά η εξουσία κλείνει τα αυτιά της στα δίκαια αιτήματά τους, συκοφαντεί , υβρίζει και παραπέμπει στο αόριστο μέλλον την πραγμάτωση των υποσχέσεων για καλύτερη εκπαίδευση και αναβάθμιση του κύρους και της θέσης των εκπαιδευτικών. Από τους ανέμους φουρτουνιάζει η θάλασσα, και, όταν η εξουσία σπέρνει ανέμους, θύελλες θα θερίσει. Ο ασκός του Αιόλου, που άνοιξε ανενδοίαστα η κυβέρνηση, δεν είναι άλλος από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που με συνέπεια ακολουθεί. Πολιτικές που υπονομεύουν τον καθολικό χαρακτήρα του δικαιώματος στη μόρφωση, ψαλιδίζοντας ολοένα και περισσότερο τα μορφωτικά εφόδια των παιδιών των εργαζομένων, των "μη εχόντων" και των κοινωνικά αποκλεισμένων. Έτσι, δεν είναι καθόλου περίεργο που ο εκπαιδευτικός κόσμος στην Ελλάδα γιορτάζει την Παγκόσμια Ημέρα με αγωνιστικές κινητοποιήσεις. Η Παγκόσμια Ημέρα των Εκπαιδευτικών (5 του Οκτώβρη), είναι μια ευκαιρία να τονιστεί ο ρόλος του εκπαιδευτικού και η σημασία του στην κοινωνία. Ιδιαίτερα φέτος που τα ζητήματα της εκπαίδευσης αλλά και των εκπαιδευτικών, είναι στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας και η μεγαλειώδης απεργιακή κινητοποίηση των Δασκάλων της Πρωτοβάθμιας βρίσκεται στην 3η εβδομάδα της.
Στις 5 Οκτωβρίου 1966 η παγκόσμια κοινότητα των εκπαιδευτικών έκανε ένα σημαντικό βήμα μπροστά. Ένα ειδικό διακυβερνητικό συμβούλιο υιοθέτησε την πρόταση της Ουνέσκο/ILO η οποία αναφερόταν στη θέση των εκπαιδευτικών. Η πράξη αυτή έδωσε, για πρώτη φορά, στους εκπαιδευτικούς όλου του κόσμου, ένα εργαλείο που καθορίζει τις υποχρεώσεις τους και διεκδικεί τα δικαιώματά τους. Υιοθετώντας την πρόταση αυτή ομόφωνα οι κυβερνήσεις αναγνώρισαν τη σημασία, για κάθε κοινωνία, ενός εκπαιδευτικού προσωπικού με ικανότητες και προσόντα. Εδώ βλέπουμε την αναντιστοιχία λόγων και έργων. Ενώ ΟΛΕΣ οι Κυβερνήσεις, αναγνωρίζουν στα χαρτιά τη σπουδαιότητα του λειτουργήματος του εκπαιδευτικού, στην πράξη, επιθυμούν έναν κακοπληρωμένο, ανενημέρωτο και χειραγωγημένο εκπαιδευτικό, που θα αποτελεί το μακρύ χέρι της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας. Έναν δάσκαλο που δεν θα έχει λόγο για το τι, πως, και πότε θα διδάξει.
Στις σύγχρονες κοινωνίες, σε ένα άκρως ανταγωνιστικό πλαίσιο που επιβάλλει ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, ο ρόλος της εκπαίδευσης αναδεικνύεται καθοριστικός για τη δυνατότητά τους να αντεπεξέρχονται στις απαιτήσεις αυτού του χωρίς όρια ανταγωνισμού. Ο Basil Bernstein, με τον όρο "καθολικά παιδαγωγημένη κοινωνία", προσδιορίζει μια κοινωνία σε όλες τις βασικές πτυχές της οποίας κυριαρχεί η εκπαιδευτική διαδικασία. Η ραγδαία τεχνολογική ανάπτυξη, η έμφαση στην οικονομία της γνώσης, οι εξελίξεις στις τεχνολογίες πληροφορικής και επικοινωνίας, οι αλλαγές στις ίδιες τις διαδικασίες παραγωγής και οργάνωσης της εργασίας επηρεάζουν καθοριστικά και το περιεχόμενο και τις μεθόδους διδασκαλίας και μάθησης. Θα υπέθετε κανείς ότι οι συνθήκες αυτές επηρεάζουν θετικά τη θέση και το κύρος των εκπαιδευτικών, ως της επαγγελματικής ομάδας που διαδραματίζει τον βασικό ρόλο στη διαδικασία αναπαραγωγής του εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού που απαιτεί ο σύγχρονος καπιταλισμός. Το ενδιαφέρον όμως είναι ότι, ενώ οι εκπαιδευτικοί θεσμοί διευρύνονται και αναβαθμίζονται, το εκπαιδευτικό επάγγελμα υποβαθμίζεται συνεχώς. Τούτη την υποβάθμιση, οι εκπαιδευτικοί την αντιπαλεύουν και θα συνεχίσουν να το κάνουν έως ότου η Κυβέρνηση αναλογιστεί τις ευθύνες της και εκπληρώσει τις υποσχέσεις της.
[1] Ο Νίκος Μεντζίνης είναι Δάσκαλος και Πρόεδρος του Νομαρχιακού Τμήματος της ΑΔΕΔΥ

Τα Δημαρχεία της γειτονιάς

Μια μεγάλη αλλαγή έχει συντελεστεί στην διάρθρωση των μεγάλων Δήμων, που είναι ικανή να αλλάξει το τοπίο και να δώσει την αναγκαία ώθηση στην παραπέρα ανάπτυξη και στη συμμετοχή των πολιτών. Και αναφέρομαι στην δημιουργία των Δημοτικών Διαμερισμάτων. Τα Δημοτικά Διαμερίσματα, σύμφωνα με τα όσα προβλέπει ο νέος κώδικας δήμων και κοινοτήτων, θα διοικούνται από τα συμβούλια των δημοτικών διαμερισμάτων που θα αποτελούνται από 15 άτομα. Θα συνεδριάζουν για να συζητήσουν θέματα που αφορούν στην εδαφική τους περιφέρεια, και θα ασχολούνται με την αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του δήμου, την ύδρευση και αποχέτευση, τα κοινόχρηστα δίκτυα, την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, κυκλοφοριακά ζητήματα, την εκτέλεση έργων και την αξιοποίηση των τοπικών πόρων. Όσον αφορά στις αρμοδιότητες που θα έχουν αυτές θα προσδιορίζονται από το δημοτικό συμβούλιο, το οποίο μάλιστα θα εγκρίνει και τον προϋπολογισμό του κάθε διαμερίσματος, το οποίο θα έχει ειδικά γραφεία για να λειτουργεί.
Πως θα βοηθήσουν την ανάπτυξη της γειτονιάς μας;
Όλα τα ζητήματα που μας αφορούν και δυσκολεύουν τη ζωή μας (από την αποχέτευση ως το κυκλοφοριακό και τα μικρά ή μεγαλύτερα έργα πνοής για τη γειτονιά μας), θα αποφασίζονται σε επίπεδο διαμερίσματος (άρα με άμεση δικιά μας γνώση και απόφαση) και θα προωθούνται στο δημοτικό συμβούλιο, όπου θα εγκρίνεται και σχετικός προϋπολογισμός για κάθε διαμέρισμα. Θα παρακολουθείται δε, από το συμβούλιο διαμερίσματος η πρόοδος της υλοποίησής τους.
Η συμμετοχή μας είναι απαραίτητη προκειμένου να αναζητήσουμε τρόπους εξόδου από το κυρίαρχο μοντέλο της ιδιωτικοποιημένης αυτοδιοίκησης. Για να εφαρμόσουμε τις αρχές της εθελοντικής δράσης και της από τα κάτω διαχείρισης των ζητημάτων. Για να δημιουργήσουμε μια πόλη ανθρώπινη, που να αξίζει να ζούμε , εμείς και τα παιδιά μας