Δεν απέχω, συμμετέχω: 10 επιχειρήματα κατά της αποχής 1. Όλοι ίδιοι είναι και σιγά μην αλλάξει τίποτα.Άρα ας ακολουθήσουμε το δρόμο της μοιρολατρίας κι ας ανεχθούμε τη διαφθορά, την ασυδοσία και την κοινωνική αδικία που μας ταλαιπωρούν τόσες δεκαετίες.
2. Δεν θέλω να στηρίξω αυτό το πολιτικό σύστημα.Η δυνατότητα ψήφου δεν στηρίζει το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Με λίγη καλή τύχη, ίσως καταφέρουμε να δούμε κάποια στιγμή και απλή αναλογική στις βουλευτικές εκλογές. Η ευκαιρία υπάρχει, στο χέρι μας είναι αν θα την αφήσουμε να πάει χαμένη.
3. Δεν υπάρχει κανένα πολιτικό κόμμα με το οποίο ταυτίζομαι απόλυτα.Υπάρχουν δεκάδες πολιτικά κόμματα που καλύπτουν ένα τεράστιο εύρος ιδεολογίας και μεθοδολογίας. Ακόμα κι αν δεν υπάρχει κάποιο που να θεωρείς ιδανικό, σίγουρα υπάρχει κάποιο με το οποίο συμφωνείς περισσότερο. Συμμετέχοντας σε εσωκομματικές διαδικασίες ή απλά ασκώντας πιέσεις σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, έχεις τη δυνατότητα να συνδιαμορφώσεις το κόμμα της επιλογής σου προς την επιθυμητή κατεύθυνση.
4. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να συμμετέχεις πέρα από το να επισκέπτεσαι την κάλπη κάθε τέσσερα χρόνια.Και ποιος είπε ότι το ένα αναιρεί το άλλο; Από πού κι ως πού η συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία αποκλείει τη συμμετοχή σε άλλου είδους δράσεις; Το να αφιερώνει κάποιος χρόνο και ενέργεια από τη ζωή του για να ασχοληθεί με την πολιτική και μετά να φοβάται να πάει στις εκλογές να ψηφίσει ισοδυναμεί με κλωτσιά σε μία καρδάρα γεμάτη γάλα.
5. Η συνειδητή αποχή είναι πολιτική θέση.Αόριστη και αόρατη, στο ίδιο ακριβώς τσουβάλι με την αποχή της άγνοιας και της αδιαφορίας. Χωρίς δυνατότητα να εκφράσει δημόσιο λόγο στο ευρύ κοινό. Ουσιαστικά, η “συνειδητή” αποχή το μόνο που κάνει είναι να φιμώνει την ιδεολογία από την οποία προέρχεται, επιτρέποντας να διαιωνίζονται τα αρνητικά στερεότυπα που προσάπτουν στον αντιεξουσιαστικό χώρο όλοι όσοι έχουν συμφέρον από τη δαιμονοποίηση του.
6. Είμαι οπαδός της αμεσοδημοκρατίας και δεν πιστεύω σε εκπροσώπους.Χωρίς εκπροσώπους και φορείς δεν είναι εφικτό να λειτουργήσει το σύστημα. Και για να γίνει το σύστημα πιο δίκαιο και πιο αποτελεσματικό είναι απαραίτητες οι εκλογές. Η προοπτική να μην υπάρχει καθόλου σύστημα είναι απλά αφελής, εκτός αν κάποιος ονειρεύεται μία Ευρώπη που θα αποτελείται από εκατομμύρια ολιγομελή και αυτόνομα κοινόβια. Τελευταία φορά που συνέβη κάτι ανάλογο πάντως ήταν λίγο μετά την εποχή των παγετώνων.
7. Καλύτερα να κάνουμε εκλογική απεργία για να ρίξουμε το σύστημα.Αυτό δεν έχει γίνει ποτέ και πουθενά, κι ούτε πρόκειται. Μάλιστα, όσες φορές επιχειρήθηκε συντονισμένα είχε καταστροφικά αποτελέσματα. Όπως και να ‘χει, είτε το ποσοστό αποχής στις ευρωεκλογές φτάσει το 30% είτε το ξεπεράσει, σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να φτάσει στο σημείο να ακυρώσει την όλη διαδικασία. Ακόμα κι αν μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο στο μέλλον όμως, το μόνο που θα συνέβαινε θα ήταν να εκλείψει ο κοινοβουλευτισμός, ανοίγοντας το δρόμο σε αυτόκλητους “σωτήρες” να αντικαταστήσουν το δημοκρατικό πολίτευμα με τη δικτατορία της αρεσκείας τους. Θέλεις να συμβάλλεις σε μία τέτοια προοπτική;
8. Αν υπήρχε ενωμένη και ισχυρή αριστερά θα πήγαινα να ψηφίσω.Και πώς ακριβώς περιμένεις να υπάρξει όσο δεν ψηφίζεις; Σα να μην έφτανε το ανοιχτό τραύμα της μακρόχρονης διάσπασης, από τη στιγμή που αποφασίζεις να απέχεις συντηρείς τα μικροπολιτικά παιχνίδια, την ηττοπάθεια, την οπισθοδρόμηση, την πόλωση, τον παλαιοκομματισμό και τη μίζερη καθαρολογία των ευκαιριακών μικρομάγαζων. Κι αν δεν μπορείς να αποφασίσεις ποια αριστερά θέλεις, τουλάχιστον ψήφισε κάποιο μικρό και ανώδυνο κομμάτι της ώστε να αυξήσεις τη συνολική δυναμική της.
9. Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο θα ήταν παράνομες.Κι αν η αποχή μπορούσε να απειλήσει το κατεστημένο δεν θα την συνιστούσαν τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης. Από την Αυριανή μέχρι τον Πρετεντέρη, κι από τον Παπαχελά μέχρι το Άλτερ, η καθεστωτική προπαγάνδα επιμένει να προωθεί την αποχή ως μορφή διαμαρτυρίας κατά του πολιτικού συστήματος. “Πηγαίνετε για μπάνιο”, “εκμεταλλευτείτε το τριήμερο”, “μαυρίστε τους κάνοντας ηλιοθεραπεία”.
10. Δεν πιστεύω στην δημοκρατία.Το μόνο σύστημα στο οποίο δεν έχουν οι πολίτες δικαίωμα ψήφου είναι η δικτατορία – του χουντικού, του μονάρχη ή του προλεταριάτου. Ακόμα και στην αναρχία, η έννοια της αμεσοδημοκρατίας στηρίζεται στις ομόφωνες αποφάσεις ενός συνόλου. Λυπάμαι που σου το λέω λοιπόν, αλλά αν δεν πιστεύεις στη δημοκρατία, όποια λέξη και να χρησιμοποιείς για να περιγράψεις τον εαυτό σου, είναι καιρός να παραδεχτείς ότι είσαι απλά άλλος ένας φασίστας.
Το κείμενο είναι συντομευμένο. Δεν συμφωνώ σε όλα σε αυτό . Φυσικό. Ίσως κι εσείς. Όμως έχει σωστά επιχειρήματα για τους "λόγους" που προβάλονται και μάλιστα από τα μεγάλα ΜΜΕ και τους μεγαλοδημοσιογράφους για το "δικαίωμα στην αποχή" από τις Ευρωεκλογές. Ολόκληρο μπορείτε να το διαβάσετε στον σύνδεσμο παρακάτω:Προσαρμογή από http://nefelikas.wordpress.com/
ΑΝΤΙΦΡΑΦΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΣΤΑ ΝΕΑ:
ν έλεγε σωστά ή λάθος πράγματα. Σπουδαίος αφηγητής ήταν ο Παλαμάς. O Παλαμάς ήταν η συνείδηση της προπολεμικής Ελλάδας. O τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνονταν τότε οι Έλληνες τον εαυτό τους είχε πολύ να κάνει με όσα έλεγε ο Παλαμάς. Αυτό έκανε και ο Μίκης Θεοδωράκης τότε με τον Oτσαλάν, που βγήκε στην τηλεόραση με τις πιτζάμες και είπε «Έλεος. Δεν μπορούνε να βγαίνουν δυο κυρίες από το Κουρδιστάν και να κρίνουν τον ελληνικό λαό σύσσωμο και την ελληνική κυβέρνηση». O άνθρωπος ανέλαβε να πει την ιστορία διαφορετικά......" 
