Δευτέρα, Νοεμβρίου 30, 2009

Δημόσια διαβούλευση


Διαβούλευση είναι η μέθοδος καταγραφής απόψεων και προτάσεων για ένα θέμα δημόσιου ενδιαφέροντος». Το ΠΑΣΟΚ και ο Πρόεδρός του, από πολλά χρόνια είχαν βάλει στην πολιτική ατζέντα τον όρο αυτό και την αναγκαιότητα να μπορούν οι Πολίτες και οι Φορείς να τοποθετούνται δημόσια για τα προς κατάθεση σχέδια Νόμου. Με την ηλεκτρονική διακυβέρνηση ( http://mentzinhs.blogspot.com/2009/10/blog-post_12.html ) («η εισαγωγή των τεχνολογιών της πληροφορικής και των υπολογιστών στη δημόσια διοίκηση και οι νέες διοικητικές πρακτικές, τις οποίες οι τεχνολογίες αυτές εισήγαγαν»), μπορούμε να δημιουργήσουμε τη δυναμική που θα «βελτιώσει τη δημοκρατική συμμετοχή» και θα «υπερκεράσει τη πολιτική αποστασιοποίηση».
Η αντίληψη αυτή εστιάζει σε πρωτοβουλίες που θα φέρουν την αλληλεπίδραση μεταξύ των διάφορων μορφών διακυβέρνησης και του πολίτη σε νέα επίπεδα.
Στα πλαίσια αυτά το ΥΠΕΠΘ κάλεσε σε δημόσια διαβούλευση http://www.opengov.gr/ypepth/ , για το πλαίσιο και τις αρχικές του προτάσεις για διάφορα θέματα που απασχολούν την εκπαίδευση.
Εδώ http://www.opengov.gr/ypepth/?p=7&cp=25#comment-1900 θα βρείτε και τη δική μου , μικρή συμβολή σε αυτήν. πατήστε στο link , διαβάστε και κάντε τις παρατηρήσεις σας, ή προσθέστε τις δικές σας προτάσεις. Η διαβούλευση λήγει στις 4/12/2009.

Σάββατο, Νοεμβρίου 07, 2009

1 δις Ευρώ και ηλεκτρονική διαβούλευση

Να το τονίσουμε για να το συνειδητοποιήσουμε κι εμείς οι ίδιοι: Η προεκλογική δέσμευση του Προέδρου Γ. Παπανδρέου για 1 δις Ευρώ για την Παιδεία στον πρώτο προϋπολογισμό, ΕΓΙΝΕ ΠΡΑΞΗ!!!! Μπήκαν στο σχέδιο προϋπολογισμού –φαντάζομαι σε κάποιους κωδικούς και περιμένουν την πολιτική ηγεσία να τα αξιοποιήσει. Τι θα γίνουν αλήθεια, αυτά τα χρήματα; Διορισμοί Εκπαιδευτικών; Νέα σχολικά κτίρια; Νέα βιβλία; Αυξήσεις στους χειμαζόμενους εκπαιδευτικούς; Πιλοτικά ολοήμερα; Επιμόρφωση;
Πολλά θα μπορούσαν να συνηγορήσουν για την μία ή την άλλη περίπτωση, βλέπετε η παιδεία μας ήταν φτωχός συγγενής για πολλά πολλά χρόνια και οι ανάγκες είναι πλέον συσσωρευμένες . Μήπως μια ουσιαστική ανοιχτή διαβούλευση θα ήταν θετική; Να τοποθετηθούμε όλοι: εκπαιδευτικοί, γονείς, μαθητές, «κοινωνία» και Φορείς που την εκπροσωπούν για το ποιες θα είναι οι προτεραιότητες. Και μια και μιλάμε για διαβούλευση ηλεκτρονική καλό θα ήταν να υπάρξει μια καλύτερη οργάνωση: Μια μικρή εισήγηση όπου θα αποτυπώνεται η πραγματικότητα η σημερινή στην παιδεία μας. Μια κωδικοποίηση των προτάσεων και γιατί όχι και μια ηλεκτρονική διαδικτυακή ψηφοφορία , με κάποια σοβαρή προετοιμασία (ένα IP μία ψήφος), ώστε να έχουμε και να έχει η πολιτική ηγεσία μια αποτύπωση της πραγματικής θέλησης των πολιτών.

Τρίτη, Νοεμβρίου 03, 2009

Ποια αριστερά και για ποιον αιώνα;

Μεγάλη συζήτηση έχει ανοίξει για τη στάση της παραδοσιακής αριστεράς στη χώρα μας, απέναντι στη νέα Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Ενώ σε όλη την Ευρώπη, άνοιξαν ή ανοίγουν δρόμοι, συνάντησης και συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων, εδώ έχουμε το οξύμωρο να μιλούν όλοι για συνεργασίες και να μην συνεργάζεται κανείς με κανέναν. Κάποιοι μιλούν για ιδιομορφία της χώρας μας , άλλοι για εξαγωγή της κρίσης της παραδοσιακής αριστεράς, στην Κοινωνία, κάποιοι άλλοι ότι θεωρούν, ότι μιας και η διεθνής σοσιαλδημοκρατία και τα σοσιαλιστικά κόμματα βρίσκονται εν μέσω κρίσης του καπιταλισμού, ότι μπορεί η παραδοσιακή αριστερά, αρνούμενη κάθε συνεργασία , να γίνει ο κεντρικός πόλος ενός μη δεξιού μετώπου. Ας προσπαθήσουμε να περιγράψουμε το παζλ της ελληνικής αριστεράς από τη σοσιαλδημοκρατία ως την κομμουνιστική εκδοχή της.

Η κατάρρευση της πάλαι ποτέ παντοδύναμης Σοβιετικής Ένωσης και η συνακόλουθη κατάρρευση μιας ολόκληρης μυθολογίας για τον τρόπο μετάβασης στο Σοσιαλισμό (με μοχλό ένα και μοναδικό κόμμα της εργατικής τάξης), η αποτυχία της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας να δώσει πειστικές απαντήσεις στα σύγχρονα οικονομικά και κοινωνικά ερωτήματα, δημιούργησε στο παγκόσμιο αριστερό κίνημα μια μεγάλη συζήτηση για την ίδια την αναγκαιότητα ύπαρξης της αριστεράς, για τους «δρόμους» μετάβασης σε μια κοινωνία σοσιαλιστική, αλλά και για τη διαδικασία ανάπτυξης των κινημάτων παγκοσμίως.

«Ο λόγος που η Αριστερά παγκοσμίως υποχωρεί έχει να κάνει με το θεμελιακό ζήτημα της ίδιας της ύπαρξής της: Από την υποχώρηση του εργατικού κινήματος, που σπρώχνεται στην περίμετρο της πολιτικής ζωής».Τρεις είναι οι στρατηγικές που σε όλο τον κόσμο, καταγράφονται σαν Αριστερές και εναλλακτικές στην παγκοσμιοποίηση και στην παντοδυναμία του Καπιταλισμού: Ο ακτιβισμός των κινημάτων: που συγκροτήθηκαν ενάντια στις επιπτώσεις της παγκοσμιοποίησης. Με πολυχρωμία και ανεκτικότητα στην διαφορετική άποψη, με χαλαρότητα οργανωτική και με λογική κινητοποίησης τοπικά αλλά και παγκόσμια (με ημέρες δράσεις ενάντια στον πόλεμο, στον παγκόσμιο οργανισμό εμπορίου κλπ), δημιουργούν ένα κίνημα που ακόμα ψάχνει το δρόμο του αλλά ήδη δημιουργεί έναν πόλο αντίδρασης.

Η Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία: αφού απέτυχε να δώσει λύσεις σε όσες χώρες είχε την εξουσία και πολλές φορές διολίσθησε σε αντιδραστικές κινήσεις, αναζητά το νέο δρόμο της στο νέο περιβάλλον: Ένα πάντρεμα του κοινωνικού φιλελευθερισμού και της συμμετοχικής δημοκρατίας, με το κοινωνικό δίχτυ προστασίας ομάδων πολιτών που βιώνουν τις επιπτώσεις της άγριας παγκοσμιοποίησης και τον κοινωνικό έλεγχο σε βασικούς τομείς παραγωγής.

Οι εκδοχές της κομμουνιστικής αριστεράς: Μην έχοντας αναλύσει επαρκώς την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και τη σύγχρονη πραγματικότητα, κρατώντας σαν κόρη οφθαλμού τα «τσιτάτα της επανάστασης» των αρχών του αιώνα, δίχως κριτικές αναλύσεις για το σημερινό και όχι για τον καπιταλισμό του 1920,χωρίς διάθεση συγκρότησης συμμαχιών, βιώνουν την περιθωριοποίηση. Απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις οι απολογητές του καπιταλισμού πανηγυρίζουν και διαλαλούν το «τέλος της ιστορίας», και ότι «ο σοσιαλισμός έχει εκπνεύσει» εννοώντας όπως έλεγε ο Μαρξ ότι: «δεν θα υπάρξει παραπέρα πορεία στην εξέλιξη των βασικών αρχών και θεσμών, επειδή όλα θα έχουν τακτοποιηθεί». Βέβαια ο Μαρξ δεν μιλούσε για το τέλος της ιστορίας, αλλά γι` αυτό της προϊστορίας. Το δικό του «τέλος», το τοποθετούσε στο βασίλειο της ελευθερίας.

Στην σημερινή πραγματικότητα, υπάρχει το εξής παράδοξο, ενώ η Αριστερά σε όλες της τις εκφάνσεις οπισθοχωρεί και παραπαίει, οι αιτίες, οι ανάγκες που της έδωσαν ώθηση και στις οποίες προσπάθησε να τοποθετηθεί και να απαντήσει, είναι σήμερα πιο ορατές, οξυμένες και επίμονες από οποιαδήποτε στιγμή μετά το 19945. Η ανισότητα σε παγκόσμιο και σε εθνικό επίπεδο αυξάνεται, σαν αναπόσπαστο προϊόν του νεοφιλελεύθερου μοντέλου παγκοσμιοποίησης. Ο ιμπεριαλισμός επέστρεψε με μια πρωτόγνωρη κυνικότητα και δυναμική. Η «αυτοκρατορία» και η αποικιοκρατία ανθούν παρά τη σημερινή οικονομική κρίση. Το αίτημα λοιπόν για την επανίδρυση και τη δημιουργία της Αριστεράς αντίληψης για την επίλυση των παραπάνω ζητημάτων, αφορά όλους τους προοδευτικούς ανθρώπους.

Η Αριστερά σε όλες της τις εκφάνσεις θα πρέπει να μάθει να συνδιαλέγεται, να συζητά και εν τέλει να συνθέτει και να καταθέτει προτάσεις για το ξεπέρασμα του πραγματικά βάρβαρου νεοφιλελευθερισμού και των επιπτώσεών του. Μπορεί και πρέπει να ξαναγίνει η ελπίδα και η ενοποιητική δύναμη των αγώνων του λαού και των εργαζομένων για έναν καλύτερο κόσμο.