Σάββατο, Δεκεμβρίου 11, 2010

Μπορεί να είσαι ...ολίγον νεοφιλελεύθερος;

Τελικά αποδεικνύεται καθημερινά ότι ο Κυβερνητικός κατήφορος προς μια καθαρά νεοφιλελεύθερη πολιτική, δεν έχει τέλος. Το τελευταίο σαρωτικό πακέτο «τακτοποίησης» των εργασιακών θεμάτων, ουσιαστικά βάζει την ταφόπλακα σε κάθε δικαιολογία που κάποιοι –μέσα στο ΠΑΣΟΚ-προσπαθούν εδώ και καιρό να αρθρώσουν:
Στην αρχή μας μιλούσαν  για κατάσταση εκτάκτου ανάγκης: μπροστά στην χρεοκοπία θα έπρεπε να επιβληθούν και «άδικα» μέτρα. Εντελώς τυχαία πάντα αφορούσαν τους εργαζόμενους και ποτέ τους έχοντες και κατέχοντες, οι οποίοι χρωστούν βεβαιωμένα 28δις Ευρώ.
Στη συνέχεια μας μίλησαν για αντιμέτρα στα παραπάνω άδικα (βλέπε φορολογικό), τελικά άνθρακας κι εδώ ο …θησαυρός, αφού οι μισθωτοί συνεχίζουν να πληρώνουν πάνω από το  60% των ετήσιων φόρων.
Κατόπιν ορκίζονταν στα ιερά και όσια του σοσιαλιστικού τους παρελθόντος ότι αύξηση ΦΠΑ, αυξήσεις στις ΔΕΚΟ κλπ, δεν επρόκειτο να επιβληθούν. Φυσικά πριν αλέκτωρ λαλήσει, είχαν ήδη θεσμοθετηθεί, μαζί φυσικά με οριζόντιες μειώσεις μισθών πάνω από 30%.
Το κερασάκι στην τούρτα ήρθε  με τις διατάξεις του νόμου σκούπα, που εισάγεται με την διαδικασία του κατεπείγοντος στη Βουλή,  και που το αδιανόητο δεν είναι απλά ότι τακτοποιούν κάποιες ανισότητες στο μισθολογικό καθεστώς των ΔΕΚΟ ή φροντίζουν , με την αναλογία 1:5 στις προσλήψεις/απολύσεις στο Δημόσιο, να αποσυμφορήσουν τη δημόσια διοίκηση από υποτίθεται περιττούς υπαλλήλους. Στο όνομα κάποιων αλλαγών και νοικοκυρέματος, που έπρεπε να γίνουν ,στη πραγματικότητα κατεδαφίζουν τις υπάρχουσες εργασιακές σχέσεις γυρνώντας δεκαετίες πίσω.
Η πραγματικότητα που όλοι μας πλέον θα πρέπει να κατανοήσουμε και να πάρουμε θέση είναι ότι στη χώρα μας εφαρμόζεται το πιο σκληρό μοντέλο περιοριστικής πολιτικής του ΔΝΤ, χωρίς καν να έχουμε την «πολυτέλεια» του εθνικού  νομίσματος, άρα και της υποτίμησης.  Ο μόνος δρόμος λοιπόν για τους εγκέφαλους του ΔΝΤ και τους εγχώριους μαθητευόμενους μάγους, είναι η αύξηση της ανταγωνιστικότητας με περιορισμούς των μισθών και την ισοπέδωση των εργασιακών δικαιωμάτων. Το όραμά τους μια Ευρωπαϊκή χώρα με συνθήκες Λατινικής Αμερικής.
 Η συνέχεια γνωστή ακόμα και σε πρωτοετή φοιτητή: ύφεση, στασιμοπληθωρισμός, ανεργία, φτώχεια, αδυναμία πληρωμής χρεών. Και όλα αυτά έχοντας σμπαραλιάσει και συντρίψει κάθε έννοια κοινωνικού Κράτους, κάθε δίχτυ ασφαλείας για τους ασθενέστερους.
Ο λαός μας, οι εργαζόμενοι δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, ζουν σε ένα καθεστώς σοκ και δέους. Για τους κυβερνώντες απαραίτητη προϋπόθεση για την επιτυχία της νεοφιλελεύθερης συνταγής τους είναι ένα είδος συλλογικού τραύματος της κοινωνίας-πειραματόζωο: Οι πάντες κινδυνολογούν, ο τρόμος ξεχειλίζει κάθε βράδυ από τα μεγάλα ΜΜΕ, Και ο πολίτης έρμαιο και στόχος. Βομβαρδίζεται από παντού για μονόδρομους. Αβοήθητος σκύβει το κεφάλι και ψάχνει ιδιωτικούς δρόμους σωτηρίας (δεύτερη δουλειά κλπ), απαξιώνοντας ακόμα περισσότερο τη συλλογική δράση.
Η ώρα που όλοι μας θα πρέπει να τοποθετηθούμε δημοσίως και να αναλάβουμε τις ευθύνες μας έφτασε. Καμιά δικαιολογία, κανένας κομματικός πατριωτισμός δεν πρέπει να μας σταματήσει. Συλλογική δράση και αγώνας μαζικός για την ανατροπή τούτης της βάρβαρης και αναποτελεσματικής πολιτικής, είναι ο δρόμος μας.Το κείμενο υπάρχει και στο Cretalive

Παρασκευή, Νοεμβρίου 12, 2010

Επαναστάτες με αιτία


Οι μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις στη Γαλλία για το ασφαλιστικό, η πρωτοφανής εξέγερση των Άγγλων φοιτητών στην έδρα του συντηρητικού κόμματος στο Λονδίνο , αλλά και οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων στη χώρα μας, ιδιαίτερα πέρυσι, τη χρονιά του ΔΝΤ, άνοιξαν μια μεγάλη συζήτηση για την αναγκαιότητα της αντίστασης και της εξέγερσης.
Κι όσο η κουβέντα γίνεται για τη Γαλλία ή για την Λατινική Αμερική, ακόμα και συντηρητικές φωνές και Μ.Μ.Ε, προβάλλουν και θάλεγε κανείς, υμνούν την εξέγερση. Βλέπεις είναι must τώρα τελευταία, οι εικόνες φτώχειας και «καθημερινότητας» και όλοι έχουν αποδυθεί στο κυνήγι της καταγραφής τους. Αλλά μέχρις εκεί. Μέχρι την καταγραφή μόνο των προβλημάτων και την «δραματοποίησή»  τους  στα μεγάλα ΜΜΕ. Όταν όμως ξεκινούν οι απεργίες και οι διαδηλώσεις εδώ, οι ηγέτες των συνδικάτων γίνονται «εργατοπατέρες», οι «νέοι που αντιστέκονται», γίνονται ταραξίες και «γνωστοί άγνωστοι». Οι απεργίες δεν προβάλλονται για τα αιτήματά τους, αλλά για την «ταλαιπωρία» που προκάλεσαν στο κοινό ή για τις ζημιές που προκάλεσαν σε κάποια άλλη κοινωνική τάξη (βλέπε τον κοινωνικό αυτοματισμό στις  απεργία της ΠΝΟ, των αγροτών, ή στην «κατακραυγή» για τις κινητοποιήσεις στην Ακρόπολη).
Κι όμως στην εποχή μας, εποχή μετάβασης σε μια μετα-νεοφιλελεύθερη κοινωνία, που μεγάλες ομάδες πολιτών είναι άνεργοι (πάνω από 650.000 ήδη), ανασφάλιστοι, αποκλεισμένοι, αναλώσιμοι, η αναγκαιότητα της αντίστασης, του αγώνα και της εξέγερσης, είναι παρά ποτέ επιτακτική.
Η ασυδοσία του Κεφαλαίου, η ανικανότητα των Κυβερνήσεων να δώσουν λύσεις πέρα κι έξω από τα κελεύσματα της αγοράς, που να μην εξαθλιώνουν τους λαούς, αλλά και η δυσκολία των αριστερών δυνάμεων, να περιγράψουν με σαφήνεια τον άλλο, διαφορετικό δρόμο, δημιουργούν τούτη την «σκοτεινή», αλλά και ελπιδοφόρα μεταβατική εποχή, που σημαδεύεται από εξεγέρσεις, πολιτικές ανακατατάξεις, και γεννήσεις νέων κινημάτων.
Συνειδητοποιούν όλο και περισσότεροι, ότι ο life style καπιταλισμός που δημιουργούσε θέσεις εργασίας, έδινε αυτοκίνητα και διακοπές στους εργάτες και ταυτόχρονα ισοπέδωνε, αλλοτρίωνε  την ψυχή του, διαλύοντας τον κοινωνικό ιστό και διογκώνοντας την απομόνωση, έφτασε στο τέλος του με την μορφή που τον γνωρίσαμε. Δεν δίνει λύσεις και γεννά αέναα νέα αδιέξοδα.  Και ιδιαίτερα σήμερα που η κρίση του Καπιταλισμού ωθεί στην χρεοκοπία ολόκληρες χώρες, που οι μονόδρομοι της λιτότητας και της κατεδάφισης κάθε δικαιώματος  γίνονται φανεροί, τόσο θα πληθαίνουν οι φωνές και οι εξεγέρσεις, για την αλλαγή του, την ανατροπή του.
Οι αιτίες υπάρχουν λοιπόν, οι εξεγέρσεις και οι  επαναστάτες θα δημιουργηθούν από τούτες τις αιτίες και θα σπρώξουν μπροστά και πάλι την κοινωνία.  Με ήττες, πισωγυρίσματα, μικρές ή μεγαλύτερες νίκες, αλλά πάντα μπροστά.

Τρίτη, Οκτωβρίου 12, 2010

Ποιος θα μας σώσει από τους σωτήρες μας;

Η προεκλογική περίοδος είναι σημαντική για παρατηρήσεις κάθε είδους: πολιτικές, κοινωνιολογικές, οικονομικές κλπ. Είναι η περίοδος που οργιάζει η φαντασία των υποψηφίων, προκειμένου να κάνουν τη διαφορά , να ξεχωρίσουν από το  πλήθος, και εν τέλει να μας πείσουν ώστε να τους ψηφίσουμε.
Πρώτα από όλα ο στόχος είναι να συμπεριληφθούν στα ψηφοδέλτια. Δεν τους νοιάζει το αν είναι σε διαμερισματικό, δημοτικό, ή περιφερειακό, ο «καλός μύλος όλα τα αλέθει». Για να επιτευχθεί λοιπόν ο στόχος, σημαντικό είναι να βρίσκονται στην επικαιρότητα: κάποιοι ανακαλύπτουν το ποδήλατο και περνοδιαβαίνουν στους υποτυπώδεις ποδηλατοδρόμους της πόλης, κινδυνεύοντας να τσακιστούν και να χάσει η πόλη και το νησί τον/ την  εκπρόσωπό του. Άλλοι συγγράφουν!! (Το γιατί οι ικανότητες αυτές χάνονται κατά τη διάρκεια της τετραετίας, είναι μυστήριο). Από άρθρα στον τοπικό τύπο, ως βιβλία που εντελώς τυχαία παρουσιάζουν δέκα μέρες πριν τις εκλογές. Το ότι κάποιοι εντάχθηκαν στους προσκόπους γιατί είχαν προγραμματίσει κάποιες εκδηλώσεις,  ελέγχεται ως αναληθές, άλλωστε δεν τους κολακεύει καθόλου πλέον το κοντό παντελονάκι του λυκόπουλου.
Μπήκαν λοιπόν στο ψηφοδέλτιο και ο αγώνας αρχίζει: αγώνας να θάψεις τον συνυποψήφιό  σου και να αναδειχθείς εσύ. Διαρροές λοιπόν σκοτεινές για τους άλλους, με αναφορές σε οικονομικά, κοινωνικά και άλλα πιπεράτα σκάνδαλα που υποτίθεται ότι συμμετείχε. Φωτογραφίες ρετουσαρισμένες, επισκέψεις σε ειδικούς για κάποια μποτοξάκια, φυλλάδια  που παραπέμπουν στον σοσιαλιστικό ρεαλισμό των αρχών της δεκαετίας του `50. Ο/Η υποψήφιος/α, ατενίζει συνήθως το μέλλον, κάποιοι κακεντρεχείς λένε ότι κοιτάζει το δικό του/της μέλλον, γι αυτό και χαμογελάει σαρδόνια. Ψέματα!! Βλέπει το μέλλον της πόλης, του Νομού, του νησιού, ως κέντρο της Μεσογείου, της Νοτιανατολικής Ευρώπης, του Δυτικού Ημισφαιρίου κλπ. Οραματίζεται αλσύλλια, γιομάτα φοίνικες, οραματίζεται πεζοδρόμους, οραματίζεται γειτονιές με ανθρώπινο πρόσωπο κλπ, κλπ Ο στόχος απλός: Να κάνει το τίποτα, κάτι!!
Τζάμπα είναι και τα  οράματα και τα σχέδια επί φυλλαδίου. Οι περισσότεροι εξ αυτών άλλωστε μέλος του πολιτικού προσωπικού του Νομού και του νησιού είναι ή ήταν επί σειρά ετών  και έχουν την κύρια ευθύνη για την κατάντια μας. Κανείς ή καμιά τους δεν έκαναν στοιχειώδη απολογισμό της δράσης τους στα όργανα αιρετά ή μη που συμμετείχαν. Μια αυτοκριτική ρε αδελφέ! Έχοντας ως φεουδαρχικό δικαίωμα, τη συμμετοχή τους στα ψηφοδέλτια, μας βομβαρδίζουν με κοινοτυπίες κλεμμένες, με Τίποτα παραγεμισμένο με λόγια του αέρα. Μας απειλούν ότι θα μας σώσουν και πάλι. Θα τους αφήσουμε; Φιλοξενείται και στη Zougla.gr


Σάββατο, Οκτωβρίου 09, 2010

Λυπημένα τσιγάρα της Κυριακής


Λυπημένα τσιγάρα που κολλημένα στα χείλη σου ξεχνιούνται και σβήνουν μη δίνοντας πια καμιά χαρά κι απαντοχή. Ακολουθούν την προδιαγεγραμμένη πορεία τους: Ανάβουν με όνειρα για να ελαφρύνουν τον κάματο, να σε ηρεμήσουν και να σε κάνουν να ξεχαστείς, να διώξεις την αμηχανία της συνάντησης με τους άλλους, που όλη την εβδομάδα είχες αποδιώξει. Η καύτρα τους σηματοδοτεί την πορεία της προγραμματισμένης συνάντησης, μα αποτυγχάνει να ανάψει την φλόγα που θα γίνει παρανάλωμα. Απλώς συντηρεί τη συνήθεια και σβήνει αμήχανα.
Πάντα με μελαγχολούν οι Κυριακές. Πάντα έρχονται και φεύγουν απρόσκλητες γιομάτες μελαγχολία για το μάταιο της πληρώσεώς τους. Κι απειλητική η σκιά της Δευτέρας, έρχεται να ολοκληρώσει την μελαγχολία. Τα Κυριακάτικα φύλλα, προσπαθούν μέσα σε δεκάδες σελίδες να αποτυπώσουν την δικιά τους πραγματικότητα. Αδυνατούν, και μας τρατάρουν εικονικές στιγμές σε ηλεκτρονικούς δίσκους. Ο φθινοπωρινός ήλιος ήλιος και τα αλαβάστρινα μέλη των γυναικών που αγαπάμε και δίπλα μας στέκονται, χρόνια τώρα, αδυνατούν να ελαφρύνουν τα γήινα: το βάρβαρο μνημόνιο, τις μεταμορφώσεις των πολιτικάντηδων, τους ελληναράδες με τις κραυγές τους για τα θρησκευτικά και την ιστορία, τους ανησυχούντες Χριστιανούς, για την επαφή μας με Κώδικες στις νέες «έξυπνες κάρτες».
Σε τοπικό επίπεδο, τα Δημοτικά ημερήσια δελτία έργων, κονταροχτυπιούνται με τα τεράστια αεροδρόμια όπου πλούσιοι εξωτικοί επενδυτές θα δημιουργήσουν μέσα σε μια νύχτα. Οι «συνήθεις πολιτικάντηδες», καλύπτουν τις σκουριές και  διαρρέουν συμμετοχές σε ψηφοδέλτια, για να συνεχίσουν το τεράστιο έργο τους στην πόλη και το Νομό. Μέχρι τότε, περιδιαβαίνουν το κέντρο της πόλης και μεταξύ χειραψιών και χαμόγελων, βάζουν μελλοντικά ενέχυρα:
«Θ' απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα,
κι αν ο μωρός αυτός δεν μ' εκτιμήσει,
θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό.
Κι αν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει,
πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό.
Θα με θελήσει πάντως ένας απ' τους τρεις.

Κ' είν' η συνείδησίς μου ήσυχη
για το αψήφιστο της εκλογής.
Βλάπτουν κ' οι τρεις τους την Συρία το ίδιο.
Αλλά, κατεστραμμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ.
Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ.
Ας φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί
να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό.
Μετά χαράς θα πήγαινα μ' αυτόν.»
Κ Καβάφης
«Ας φρόντιζαν»

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 22, 2010

Η μελαγχολία της μετάβασης


«Μην αμελήσετε. Πάρτε μαζί σας νερό
Το μέλλον έχει πολύ ξηρασία»
Μ. Κατσαρός
Σαν όνειρο περνούν τα  καλοκαίρια. Ο Αύγουστος παφλάζοντας έσβησε ανάμεσα στα πόδια σου και ο Σεπτέμβρης άδικα τον μιμείται.  Ξυπνάς αίφνης και έχουν τελειώσει τα ηλιοβασιλέματα τα ονειρικά και οι τεμπέλικες βόλτες σου σε στενοσόκακα νησιώτικα, οι αμμουδιές με τα αγαπημένα σώματα δίπλα σου νωχελικά απλωμένα, οι νύχτες που φιλοσοφούσες για έρωτες, τα μεσημέρια της κυριαρχίας του νότου, τέλειωσαν.
Εποχή μετάβασης και προσαρμογής το Φθινόπωρο. Μαζεύεις τα μπογαλάκια της τεμπελιάς. Τη σχολική σου τσάντα και το φοβισμένο βλέμμα των μικρών συμμαθητών σου ξαναφέρνεις στη μνήμη σου. Το δασκαλάκο , που σκυμμένος από την ανημπόρια της αντίστασης στην εξουσία , να ξεσπά πάνω σου. Πόσο μακριά είναι όλα!!
Τώρα το μνημόνιο κυριαρχεί και ο βάρβαρος καπιταλισμός δείχνει τα δόντια του. Τώρα η μιζέρια της ατομικής προσπάθειας και του ωχαδερφισμού. Τώρα οι μεταμορφώσεις γνωστών και φίλων (αχ!! και φίλων), που σαν χαμαιλέοντες αλλάζουν χρώμα, στόχους και σχέδια και φυσικά δεν συμπεριλαμβάνεσαι σε αυτά. Τώρα τα ψέματα  και η ανικανότητα μιας εξουσίας, δήθεν απροετοίμαστης και ανίκανης να συνειδητοποιήσει ότι είναι εξουσία και όχι παρατηρητής.
Κι όμως το Φθινόπωρο είναι εδώ. Σηκώνει το πολύχρωμο φλάμπουρό του και ξεκινά το επώδυνο μεροδούλι της μεταμόρφωσης των φυτών. Αδιαφορεί για την μελαγχολία όλων μας. Αφοσιώνεται στο βαθύ γαλάζιο της θάλασσας, παίζει με τα πρώτα μαβιά σύννεφα.
Σου αρέσει να περνοδιαβαίνεις  στους δρόμους της φθινοπωρινής πόλης που μεταμορφώνεται: από τον άνεμο που δοκιμάζει τη δύναμή του , τα σώματα των γυναικών που αποφάσισαν να καλυφθούν και να ευχαριστήσουν την ευχαρίστηση της θέασης, τις βιτρίνες που λαμπυρίζουν υποσχόμενες ευτυχία-αν είναι δυνατόν- στις αγορές και στην κατοχή ευτελών πραγμάτων. Και συνεχίζεις να περνοδιαβαίνεις απολαμβάνοντας τα μικρά και αδιάφορα για τους πολλούς. Ονειρεύεσαι τη βροχή που θα ξεπλύνει την κίτρινη σκόνη της άνοιας και της απογοήτευσης. Το νερό, που θα ξεδιψάσει το μέλλον μας.

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 12, 2010

Το σχολείο του μέλλοντός μας

«Τα όνειρά σου μη τα λες γιατί μια μέρα κρύα
Μπορεί και οι Φροϋδιστές ναρθούν στην εξουσία..»

Ονειρεύομαι ένα σχολείο, χωρίς τα κάγκελα της μικροαστικής φοβίας μας, να το περιτριγυρίζουν και να το απομονώνουν από τη γειτονιά που το περιβάλει. Στέκι μάθησης, πολιτισμού και αθλητισμού όλης της κοινωνίας. Ανοιχτό μέρα και νύχτα, να φιλοξενεί όλες τις εκδηλώσεις που θα οργανώνουμε για μας και τα παιδιά μας.
Ονειρεύομαι ένα σχολείο μικρό, με διαστάσεις ανθρώπινες. Τοίχους γιομάτους καμπύλες, χωρίς μεγάλες ευθείες, τσιμέντο κι άσφαλτο. Γεμάτο δέντρα και χώμα. Με χρώματα που θα διαλέξουν τα παιδιά και η γειτονιά. Με βιβλιοθήκες και υπολογιστές για όλους. Που θα αγκαλιάζει όλα τα παιδιά ανεξάρτητα από χρώμα , θρησκεία και καταγωγή, θα σέβεται τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά τους (πολιτιστικά, εθνικά και θρησκευτικά) και θα τα αναδεικνύει.
Ονειρεύομαι ένα σχολείο με δασκάλους ήρεμους κι απαλλαγμένους από το άγχος και τη μιζέρια της καθημερινής επιβίωσης. Που λέει όχι στους μονοδιάστατους εκπαιδευτικούς, και στους λοβοτομημένους μαθητές και σπουδαστές με τη δήθεν εξειδικευμένη γνώση που τους στερεί την ικανότητα να σκεφτούν και να δράσουν κριτικά. Επιμορφωμένους, χωρίς μέντορες και επιθεωρητές που θα μετρούν την οσφυοκαμψία και τον ραγιαδισμό, αλλά με Συμβούλους να συμπαραστέκονται και να καθοδηγούν δασκάλους με όρεξη και μεράκι, που θα προσπαθούν με όλη τη δύναμη της ψυχής τους , όχι να παρουσιάσουν στους μαθητές τους τη γνώση, αλλά να τους συνοδέψουν στους δρόμους της ανακάλυψής της.
Ονειρεύομαι ένα σχολείο με αναλυτικά προγράμματα, ειδικά για την περιφέρεια που βρίσκεται, με τοπική ιστορία, με ανάλυση της κοινωνικής , οικονομικής, πολιτιστικής ιστορίας και ζωής του τόπου τους. Βιβλία που αλλάζουν κάθε 5 χρόνια, αναρτημένα στο διαδίκτυο και ανοιχτά σε συμπλήρωση, για να είναι σύγχρονα και συμβατά με το σήμερα, γιομάτα ζωή και όχι υποκατάστατά της.
Ονειρεύομαι ένα σχολείο που θα επικοινωνεί , όχι «δια ημικλάστου χάρτου» αλλά θα είναι on line, με αντίστοιχα ελληνικά και Ευρωπαϊκά σχολεία , για να δίνει και να παίρνει πληροφορίες και πολιτισμό .
Ονειρεύομαι ένα σχολείο που δεν θα χρειάζεται τους καρεκλοκενταύρους του «σεβαστού Υπουργείου», παρά μόνο για την χάραξη μακροχρόνιας εθνικής στρατηγικής και όχι για να διοικεί με χιλιάδες αντικρουόμενες εγκυκλίους, σαν επιλοχίας του μεσοπολέμου.
Ονειρεύομαι ……. Ως πότε; 
 Διαβάστε το εδώ: (alfavita.gr)    








  Κι εδώ: (cretalive.gr)


 
 Κι εδώ




 

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 01, 2010

Φθινοπώρου εγκώμιον


Ο  ήλιος κονταροχτυπιόταν με τη θάλασσα , σκορπίζοντας λάμψεις. Το ισχυρό αεράκι από το κρητικό πέλαγος στροβίλιζε χαριτωμένα τους λεπτούς κόκκους της άμμου, που επέλεγαν τα ..μάτια σου για να εγκατασταθούν μόνιμα.  Η κυρά Κατίνα από τη διπλανή ομπρέλα συναγωνιζόταν με τον παφλασμό των κυμάτων , ωρυόμενη στο Γιαννάκη της, ότι έπρεπε να φάει  όλο του το φρούτο για να είναι εντάξει με την Μεσογειακή (ουπς Κρητική διατροφή). Αυτός αντιδρούσε και τσίριζε, κι εσύ, ξεχνούσες τις παιδαγωγικές σου αρχές, σκεφτόσουν τον Ηρώδη, δίνοντας του άφεση αμαρτιών.
Οι δυο γόηδες από δίπλα, έβγαλαν επιτέλους τα μαύρα πουκάμισα, οι χρυσές καδένες τους μπερδεύονταν όμορφα με τα δασύτριχα στήθη τους και ξάφνου αποφάσισαν πως ο χώρος ανάμεσα στα πόδια σου, είναι το ιδανικό μέρος για να επιδείξουν τις δεινές τους ικανότητες στις ρακέτες. Το ατέλειωτο τικ-τακ της μπάλας, ροκανίζει αμέριμνα τις τελευταίες αντιστάσεις των νεύρων σου.
Η εφημερίδα σου, βοηθούμενη από το μελτεμάκι αποφασίζει να γίνει επιτέλους ανεξάρτητη και να χαριεντιστεί ασύστολα σε άλλα χέρια 8-9 καρέκλες παρακάτω.
Εικόνες καλοκαιρινής τρέλας. Εικόνες διακοπών του νεοέλληνα που παρά την οικονομική δυσπραγία, αποφάσισε να αφήσει τα πάτρια και να εκδράμει σε εξοχές και θάλασσες. Δέκα ολόκληρους μήνες βαυκαλιζόμαστε με το καλοκαίρι, της διακοπές, τα ταξίδια, τον ελεύθερο χρόνο μας.
Ψευδαισθήσεις!!!!!
Διακοπές από τι άραγε? Από τη δουλειά;, την ζωή; Την καθημερινότητα; Μα υπάρχει μεγαλύτερη ρουτίνα , ταλαιπωρία, και σκλαβιά  από τις διακοπές;  Ξεκινάς αξημέρωτα, κουβαλώντας σαν αχθοφόρος της προπολεμικής Αθήνας, τσάντες, σακίδια, βαλίτσες, νεσεσέρ και ότι άλλο μας επιβάλει η καταναλωτική κοινωνία. Γρονθοκοπιέσαι  στα λιμάνια και στα αεροδρόμια. Ιδροκοπάς σε τετράγωνα κουτάκια των 7 τετραγωνικών, έναντι 80 και 100 ευρώ, διασχίζει 3 διαδρόμους και καμιά διακοσαριά σκαλοπάτια για να  βρεις τη θέα  προς τη θάλασσα που σε είχε συγκλονίσει στη σχετική ιστοσελίδα του οικογενειακού  ξενοδοχείου. Συνάπτεις ερωτικές σχέσεις με τον κυρ Βαγγέλη, τον ιδιοκτήτη της μοναδικής αξιοπρεπούς και συμβατής με τον προϋπολογισμό σου,  ταβέρνας, για να σου βρει τραπέζι πριν τις 2 τα ξημερώματα. Ενημερώνεσαι ακουσίως  για τις τελευταίες εξελίξεις της χιπ χοπ μουσικής στις 6 το πρωί, από το μπαρ κάτω από το δωμάτιό σου. Έντρομος τρέχεις για τσεκ απ και προληπτικούς εμβολιασμούς , ανακαλύπτοντας το άλλο πρωί κάτι τεράστιες φουσκάλες και σπυράκια από την άνιση μάχη σου με τα αιμοβόρα κουνούπια , σκνίπες κι άλλα ζωύφια που ροκανίζουν μαζί με σένα και την οικολογική σου συνείδηση.
Ακόμα δεν πειστήκατε;
Γι αυτό σας λέω, ας μην αυτογελοιοποιούμαστε. Ας σταματήσουμε να εξορμούμε στα όρη και τα λαγκάδια και στα νησιά σαν πρόσκοποι. Γιατί έτσι χάνουμε και τους λόγους της όποιας εξέγερσής μας, απέναντι σε αυτούς που μας τυραννούν, όταν μιλάμε για δήθεν ελευθερία στις διακοπές.
Ζήτω το Φθινόπωρο λοιπόν!! Ζήτω οι στιγμές που ακούραστα μας κουράζουν, δίνοντας μας νόημα και καθορίζοντας μας ως σκεπτόμενα  πλάσματα. (τουλάχιστον, ως το επόμενο Καλοκαίρι, ως τις επόμενες διακοπές μας. Είναι δημοσιευμένο και στο cretalive.gr

Τετάρτη, Αυγούστου 18, 2010

Μηδέν πράττειν

Ας διαβαστεί τούτο το σημείωμα ως αποτέλεσμα της μελαγχολίας από το τέλος των καλοκαιρινών μας ταξιδιών. Τα αποκόμματα των εισιτηρίων, τα έντυπα των ξενοδοχείων, οι κάρτες και οι φωτογραφίες γεμίζουν το γραφείο. Τα άπλυτα αναπαύονται ακόμα στις βαλίτσες, κι εγώ μεταμορφωμένος σε έναν χαύνο, μάστορα της τακτικής «του σχεδόν τίποτα». Προσπαθώ να γεμίσω την οθόνη που τρεμοπαίζει με λέξεις , εγκώμια της τεμπελιάς.
Της τεμπελιάς που εγκληματεί ενάντια στην κοινωνία της εργασίας και της υπερκατανάλωσης, που ρίχνει πέτρες στα γρανάζια του άθλιου συστήματος που μας απομυζά. Παρεξηγημένη έννοια. Συγχέεται με την παραίτηση, την αδιαφορία για την πνευματική εργασία. Μέγα λάθος!!! Καμιά σχέση της τεμπελιάς που περιγράφω με την πνευματική ακινησία, που μπορεί να υπάρχει και στους πλέον εργασιομανείς.
Η τεμπελιά ας θεωρηθεί μια κατάσταση αποχής από τη μίζερη καθημερινότητα, αντίσταση στα πρέπει της αγοράς και της κατανάλωσης. Ας θεωρηθεί ως μια κατάσταση «προς τα μέσα αναζήτησης». Επιστημονικές και στέρεες βάσεις μας, οι θεωρίες του επίκουρου, του Πωλ Λαφάργκ, του Λάο Τσε. Απέναντι στην υστερία του καπιταλισμού για περισσότερα και γρηγορότερα, ας βουλιάξουμε μέσα μας, κρατώντας τα λίγα.
Ας μιμηθούμε κι εμείς την Κυβερνητική καλοκαιρινή ραστώνη, αρνούμενοι να ασχοληθούμε με τα τρέχοντα και τα πεζά. Αφ` υψηλού ας παρατηρούμε τα συμβάντα, κρατώντας τα επουσιώδη για τους άλλους, σημαντικά για μας: Τις μικρές λεξούλες , τις χειρονομίες και τις ματιές που υπόκωφα φωνάζουν και κινητοποιούν βαθύτερα. Ας απολαύσουμε τους εαυτούς μας και τους δικούς μας ανθρώπους . Ας μοιραστούμε την αναζήτηση τούτη. Ας πετάξουμε τα δυσκίνητα πρέπει, για να γεννηθεί, να καρπίσει στο κενό τούτο το νέο, το ποθούμενο, που μας αρνείται η καθημερινότητα . «Ας είμαστε τεμπέληδες σε όλα εκτός από τον έρωτα και την τεμπελιά» Δημοσιεύτηκε και στο cretalive.gr

Παρασκευή, Αυγούστου 13, 2010

Η Ελλάδα που αντιστέκεται....


Μετά από ένα βάρβαρο χειμώνα, αποφασίσαμε  κι εμείς να ακολουθήσουμε το παράδειγμα της Κυβέρνησης, να κάνουμε διακοπές χωρίς τύψεις. Αρχίσαμε τα σχέδια και τα διαδικτυακά ψαξίματα. Βλέπεις οι περικοπές στο μισθό σοβαρές και με αποθέματα μηδέν, η μόνη λύση ήταν να βρεις τον καλύτερο συντελεστή κόστους και καλού προορισμού (είδες που με  την ευκαιρία των spreads  και των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, ξεσκονίσαμε και τα οικονομικά εγχειρίδια των φοιτητικών μας χρόνων;)
Η Σύρος πάντα βρισκόταν στο πίσω μέρος του μυαλού μας, μα πάντα κάτι τύχαινε, μα φέτος ήταν η σειρά της και έτσι αποφασίστηκε. Και ήρθε η έκπληξη: Βρήκαμε μια Ελλάδα διαφορετική, μια Ελλάδα που δεν σε πληγώνει και δεν σε κάνει να ντρέπεσαι. Το Αιγαίο οργώνεται κυριολεκτικά από δεκάδες σύγχρονα, άνετα πλοία που κάνουν διαδρομές που παλιότερα ήθελες 6-10 ώρες, σήμερα σε 2 και 3!! Με συνέπεια λεπτού στις αναχωρήσεις, με καθαρές τουαλέτες, με τον ελληνικό καφέ στα 1,5 Ευρώ! Αποκάλυψη!! Το νησί μαγεία. Ηρεμία, παρά την πληθώρα τουριστών , ιδιαίτερα Ελλήνων, με συγκοινωνίες Ευρωπαϊκού επιπέδου. Με πολιτιστικά γεγονότα που κόστιζαν 10 Ευρώ, ενώ εδώ 20 και 25 (γιατί άραγε);
Συναντήσεις απρόσμενες: ξάφνου ένας ντόπιος με κρητική καταγωγή, και καθολική πίστη, μας αφιέρωσε μισή ώρα και μας ξενάγησε στον Άη Νικόλα  τον Πλούσιο (Ορθόδοξος ναός) , κάνοντας σχόλια που έκαναν εμάς του υποτιθέμενους ανεκτικούς στο διαφορετικό,  και προοδευτικούς να ντραπούμε. Οι γειτονιές του Μάρκου Βαμβακάρη ασύλληπτης ομορφιάς, με γωνιές που τις σκίαζαν συκιές, χαρουπιές, ελιές αλλά όχι φοίνικες!!!!!
 Μια βδομάδα ηρεμίας και μαγευτικής θάλασσας (δεν πληρώσαμε ούτε μια ομπρέλα γιατί ο Δήμος σε κάθε ακρογιαλιά, σε κάθε κολπάκι είχε μόνιμες καλαίσθητες ομπρέλες , ντουζ και χώρους για άλλαγμα), μια βδομάδα γιομάτη εικόνες, γεύσεις, μυρωδιές,  από μια πόλη κι ένα νησί, που στο παρελθόν του ήταν πρωτοπόρο (Νεώρια, βιομηχανική ανάπτυξη, συνδικαλιστικό κίνημα κλπ), αλλά και το τώρα , και το αύριο ελπίζω να είναι το ίδιο σημαντικό.
Στην επιστροφή, το Δημοκρατικό Ηράκλειο μας υποδέχτηκε με τον ταξιτζή να μας ζητάει 9,50 Ευρώ για την διαδρομή από το λιμάνι ως την Λ. Κνωσού. Προσγειωθήκαμε και πάλι στην πραγματικότητα. Δημοσιεύτηκε και στο cretalive.gr

Πέμπτη, Ιουλίου 01, 2010

Η αναγκαιότητα του αγώνα

Είναι κοινή παραδοχή ότι βρισκόμαστε σε ένα σταυροδρόμι. Η κοινωνία στο μεγαλύτερο μέρος της (αν εξαιρέσουμε μια μικρή κάστα που ζει με το μαύρο χρήμα της διαπλοκής και της αισχροκέρδειας), βιώνει μια πρωτόγνωρη λιτότητα και δεν βλέπει διέξοδο πουθενά. Τα προεκλογικά συνθήματα και οι αναλύσεις, έχουν γίνει κουρέλια και εκείνο που κυριαρχεί είναι η έλλειψη συγκροτημένου πολιτικού λόγου και σχεδίου.
Από την πλευρά της Κυβέρνησης ένας πρωτοφανής εκβιασμός ψυχολογικός και πολιτικός είναι σε εξέλιξη: Αφού επί σειρά μηνών τρομοκράτησε ολόκληρη την Κοινωνία, τώρα σε κάθε πρωτοβουλία της που διαλύει το Κοινωνικό Κράτος μας λέει: Διαλέξτε ανάμεσα στην πτώχευση της χώρας και στα μέτρα της τρόικας!!! Η πολιτική πράξη αντιμετωπίζεται ως λογιστική.
Η ΝΔ, παλεύει να βρει τον βηματισμό της και παραπαίει ανάμεσα στις εθνικιστικές κορώνες (βλέπε μεταναστευτικό) και αριστερίστικες καταγγελίες του μνημονίου.
Η παραδοσιακή αριστερά, μην έχοντας μια σύγχρονη ανάλυση για την παγκοσμιοποιημένη αγορά, από τη μια σαλπίζει επαναστατικές κορώνες περί επανάστασης και από την άλλη προσπαθεί να ισορροπήσει στην Ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και τις ανάγκες υπεράσπισης των κοινωνικών αγαθών που πλήττονται.
Η απογοήτευση και ο θυμός, είναι το συναίσθημα που κυριαρχεί σε εκείνους τους συντρόφους , που με τη συμμετοχή τους στα κοινά και στη μεγάλη Δημοκρατική παράταξη επί σειρά ετών , στόχο είχαν όχι την προσωπική τους βολή αλλά την αλλαγή της κοινωνίας. Απογοήτευση γιατί βλέπουν τις σταθερές χρόνων για Εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία και κοινωνική δικαιοσύνη , να γκρεμίζονται και θυμό γιατί συνειδητοποιούν, ότι αυτό που μένει στο απυρόβλητο είναι το μεγάλο κεφάλαιο επιχειρηματικό και τραπεζικό που ουσιαστικά δημιούργησε και επέκτεινε την κρίση.
Τούτη τη στιγμή δεν υπάρχει κάποιο νήμα που να ενώνει την οργανωμένη βάση του κινήματός μας , με την ηγεσία. Ιδεολογικές αρχές, θέσεις Συνεδρίων, διασκέψεων και προεκλογικών δεσμεύσεων, έχουν γίνει κουρελόχαρτα και τα πάντα αντιμετωπίζονται ως μονόδρομοι και θέσφατα.
Κάθε πολίτης συνειδητοποιεί , ότι η κρίση είναι υπαρκτή και οι ευθύνες της δεξιάς τεράστιες. Καταλαβαίνει ότι είναι υπαρκτές οι πιέσεις από την κυριαρχία των αγορών επί της πολιτικής, καθώς και την κυριαρχία της συντηρητικής πλειοψηφίας στην Ευρώπη. Από την άλλη, βλέπει ότι η Κυβέρνηση, δεν λαμβάνει επαρκώς υπόψη τις ανάγκες της κοινωνίας και δεν ενεργοποιεί δυνάμεις που θα μπορούσαν να ανατρέψουν τον υπάρχοντα αρνητικό συσχετισμό. Έξοδος από την κρίση σημαίνει πρώτα δικαιοσύνη, αλληλεγγύη, ανακατανομή και ανάπτυξη. Έξοδος από την κρίση σημαίνει αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος και την τιμωρία των ενόχων. Έξοδος από την κρίση σημαίνει νέα αρχή, νέα κοινωνική συμμαχία που θα υπερασπιστεί το σοσιαλισμό και όχι τη βαρβαρότητα. Δεν πρέπει να αφήσουμε τις «αγέλες των λύκων» να κατασπαράξουν την κοινωνία, να εξαθλιώσουν τους εργαζόμενους να ανατρέψουν το δημόσιο κοινωνικό χαρακτήρα της ασφάλισης».
Το κίνημά μας, η οργανωμένη του βάση, έχει ευθύνη να παλέψει, να αποκρούσει, να αντεπιτεθεί σε αυτή την επίθεση.
Έχουμε υποχρέωση όλοι, όσοι τοποθετούμε τον εαυτό μας στη δημοκρατική παράταξη, να συνεχίσουμε τους δίκαιους αγώνες μας .Το κείμενο δημοσιεύθηκε και εδώ: www. cretalive.gr:

Παρασκευή, Ιουνίου 25, 2010

Αγώνας για τη σωτηρία της Κοινωνικής ασφάλισης

Τα αρπακτικά των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, των ασύδοτων αγορών, των χρηματιστηρίων και των τραπεζών οδήγησαν σε «χρεοκοπία» το δημόσιο κοινωνικό ασφαλιστικό σύστημα της χώρας και όχι οι εργαζόμενοι.
Δεν έχει ευθύνη η όποια κοινωνική πολιτική (έστω και με στρεβλώσεις ) που  είχε ακολουθηθεί μέχρι σήμερα.
 Λήστεψαν τα αποθεματικά των Ταμείων με τον τρόπο που αξιοποιήθηκαν επί μισό αιώνα ( εύκολο χρήμα για τις τράπεζες κ.λ.π.) και τελευταία με τα δομημένα ομόλογα.
Τώρα ζητούν την ισοπέδωση των εργαζόμενων, την εξοντωτική αύξηση των ορίων ηλικίας ανδρών και γυναικών, την προκλητική μείωση των συντάξεων για να «σωθούν» τα Ταμεία. Η συνέχεια της ανακοίνωσης της ΠΑΣΚ Δ/Υ εδώ:

Δευτέρα, Μαΐου 17, 2010

Η μέση ηθική πλειοψηφία

Είναι δίπλα μας, ο καθημερινός άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Αυτός που ερεθίζεται από τις χαζοχαρούμενες starlets των μεσημεριάτικων εκπομπών life style. Και καταγγέλλει σωρηδόν την ηθική κατάντια της εποχής μας. Ενημερώνεται από τους stars των εκπομπών λόγου σχεδόν καθημερινά, και έχει λόγο για όλα: («έλα μωρέ όλοι ίδιοι είναι» , “να καεί, να καεί το μπ…. Η Βουλή» κά).
Ξυπνά κάθε πρωί γιομάτος άγχος για τις κάρτες που χρωστά (τι διάολο το ήθελα το διακοποδάνειο;), για τις δουλειές που πάνε κατά διαόλου, την εφορεία που τον κυνηγά ( ο ίδιος βέβαια την κλέβει όποτε μπορεί), για τα ελλείμματα φταίνε οι άλλοι!!! Στριμωγμένος στην κίνηση, χαϊδεύει το ταμπλό στο νέο του ( με δανεικά) αυτοκίνητο, κορνάρει σαν δαιμονισμένος στο φανάρι και βρίζει την «κλώσα που δεν τον ρώτησε και αντί για πιάτα, οδηγεί). Στο γραφείο, κουτσομπολεύει τους συναδέλφους του και προσπαθεί να γίνει αόρατος από όλους (άσε τα κορόιδα να κάνουν τη δουλειά).
Γυρνάει στο σπίτι και κλειδαμπαρώνεται (τόσα γίνονται, γέμισε ο τόπος μετανάστες), από τις εφημερίδες κρατά τα dvd και άντε να διαβάσει και τα νέα της show biz, βρίζει όμως (τους αλήτες τους δημοσιογράφους). Μπροστά στην οθόνη της ΤV για ώρες, κάποιοι πιο προωθημένοι τη συνδυάζουν και με το laptop (facebook, άντε και κανένα blog από αυτά που τα λένε απλά και σταράτα κι έξω από τα δόντια και δείχνουν και κανένα σκανδαλάκι).
Σπαρταρά σαν ψάρι έξω από το νερό. Του έχουν στερήσει το οξυγόνο. Θα ήθελε κι αυτός να διαβάσει, να δει μια ταινία της προκοπής, να απολαύσει μια μουσική έξω από τα σουξέ της εποχής, να βγει και να δημιουργήσει παρέες αληθινές και φίλους και ουσιαστικές σχέσεις. Δεν θέλει να περιμένει ώρες στο πολιτικό γραφείο του Βουλευτή του για το ρουσφετάκι που έχει ανάγκη, δεν θέλει να βλέπει παντού εχθρούς και συνομωσίες. Δεν θέλει , αλλά δεν μπορεί. Βαθιά μέσα του ξέρει ότι και ο μετανάστης έχει δικαιώματα, αλλά είναι πιο εύκολο να τον διαμονοποιήσει και να τον στείλει στο διάολο και έξω από την Πατρίδα ΤΟΥ!! (να κάνουμε δημοψήφισμα ρε, να δούμε πόσοι Έλληνες, αληθινοί είμαστε!!!). Κι έχει ο θεός, θα βρει άλλους εχθρούς να στοχοποιήσει: τους ομοφυλόφιλους, τους αναρχικούς, αυτούς που λένε «Έλληνας γίνεσαι , δεν γεννιέσαι», τους «άλλους» γενικά, αυτούς που δεν είναι ίδιοι με αυτόν. Θέλει όλους να τους κάνει σαν τον εαυτό του. Θέλει ολόκληρη τη χώρα , χώρα της ασφυξίας, με πολίτες σκυφτούς και γκρίζους, σαν τη ζωή του.(Εφημερίδα "Νέα Κρήτη" Δευτέρα 17/05/2010)

Πέμπτη, Μαΐου 13, 2010

Ασφαλιστικό


Μια πολύ καλή, βαθύτατα πολιτική ανάλυση για το πρόβλημα του ασφαλιστικού συστήματος της χώρας: "Το ασφαλιστικό συσχετίζεται με την γενικότερη κατάσταση της οικονομικής πολιτικής, τα ελλείμματα και τη σημερινή συγκυρία, τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις την ανεργία και την εισοδηματική πολιτική. Η κατάσταση στα ασφαλιστικά ταμεία διαρκώς χειροτερεύει αφού οι πραγματικές αιτίες ούτε στα όρια ηλικίας του ενεργού πληθυσμού ούτε στα όρια ηλικίας του ενεργού πληθυσμού ούτε στο ύψος των συντάξεων των ασφαλισμένων οφείλονται αλλά στην εκτεταμένη εισφοροδιαφυγή, τη λεηλασία των αποθεματικών των ταμείων από τις τράπεζες για τη δανειοδότηση των επιχειρήσεων και το χρηματιστήριο, από τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, από την κακοδιοίκηση και την έλλειψη αποτελεσματικών οργανωτικών δομών και τεχνολογικής υποστήριξης".Η συνέχεια του άρθρου εδώ:

Σάββατο, Απριλίου 24, 2010

ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ: ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΚΑΙ ΑΠΕΡΓΙΑ 4 και 5 του Μάη


Συνεχίζουμε τον αγώνα μας με :
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 27 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2010 ΚΑΙ ΩΡΑ 6.30ΜΜ ΣΤΗΝ ΠΛ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΣΤΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ.
ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΙΣ 10 ΤΟ ΠΡΩΙ 
ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 4 ΤΟΥ ΜΑΗ