Αν παραφράζαμε το πασίγνωστο στο Μανιφέστο προοίμιο του Κ. Μαρξ: «Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη», θα λέγαμε ότι «ο τρόμος πλανιέται πάνω από τη χώρα μας». Τρόμος και δημοσιονομικός πανικός που εκπορεύεται φυσικά από τα μεγάλα ΜΜΕ, που εντελώς τυχαία οι ιδιοκτήτες τους, είναι και οι εθνικοί εργολάβοι της χώρας μας, που στις τσέπες τους οδηγήθηκαν όλα τα πακέτα στήριξης και ευθύνονται για τις δυσλειτουργίες και τις υπέρογκες χρεώσεις αυτών. Τρόμος λοιπόν για τα ελλείμματα της χώρας. Δεν λένε κουβέντα όμως για την κατάσταση που επικρατεί στις άλλες χώρες: Μέσος όρος της ευρωζώνης 6,6% για το 2010. Η Βρετανία 12.9%, έναντι 12,2 % της Ελλάδας. Στην Ιαπωνία απερίγραπτα χειρότερα τα πράγματα: έλλειμμα 8% το 2002 και επίσης 8% το 2003 και 10,5% το 2009 ή 10,2% το 2010! Στο εξωτερικό χρέος, λοιπόν, διαπιστώνουμε ότι η Ιρλανδία χρωστάει στους ξένους το... 414% του ΑΕΠ της και η Πορτογαλία το 130% του δικού της ΑΕΠ. Σε σαφώς καλύτερη μοίρα βρίσκονται η Ελλάδα με 89,5% του ΑΕΠ και η Ισπανία με 80% βάσει των στοιχείων που δίνει η γερμανική εφημερίδα «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε».
Γιατί λοιπόν ο πανικός, γιατί όλα τούτα; Ο στόχος ξεκάθαρος : να περάσουν εύκολα τα πιο ακραία αντιλαϊκά μέτρα, με την ανοχή και συναίνεση των εργαζόμενων. Για να πληρώσουν και πάλι αυτοί που δεν ευθύνονται για την κρίση και δεν έλαβαν ούτε ένα ψίχουλο από τα υπερκέρδη των προηγούμενων ετών, όταν η αύξηση του ΑΕΠ ήταν η μεγαλύτερη της Ευρώπης.
Η κρίση είναι αληθινή και έχει ήδη περάσει στην πραγματική οικονομία. Οι αιτίες κι αυτές ευδιάκριτες: ένα ολόκληρο σύστημα στην παραοικονομία και την φοροδιαφυγή, μικρομεσαίες επιχειρήσεις στο έλεος του θεού των αγορών, ασυδοσία του μεγάλου κεφαλαίου.
Σε τούτη την κρίσιμη όντως κατάσταση το να αρμέγεις και πάλι τους μισθωτούς και συνταξιούχους, να περιορίζεις την φοροδοτική τους ικανότητα και την αγοραστική τους δύναμη, ουσιαστικά ανακυκλώνεις το πρόβλημα. Έχοντας ξεπουλήσει τα ‘ασημικά» της οικογένειας (μεγάλες δημόσιες επιχειρήσεις), έχοντας στύψει τους μισθωτούς και συνταξιούχους, δεν έχεις άλλο δρόμο, από το να κάνεις τις απαιτούμενες ρήξεις και να χτυπήσεις την φοροδιαφυγή και τη μαύρη οικονομία, να δημιουργήσεις με δημόσιες επενδύσεις νέες θέσεις εργασίας να κάνεις αναδιανομή και να ενισχύσεις την πραγματική οικονομία.
Μονόδρομος δεν είναι η λιτότητα και η μονεταριστική πολιτική. Μονόδρομος είναι η Κυβερνητική στροφή και η συμφωνία της με τους κοινωνικούς φορείς του τόπου, για μια βιώσιμη αναπτυξιακή πολιτική που θα δίνει ελπίδα και προοπτική στη χώρα και στην Κοινωνία.
Μόνο ένα τέτοιο Κοινωνικό μέτωπο μπορεί να αντιπαλέψει και να μπει φραγμός στις πιέσεις των νεοφιλελεύθερων επιταγών των Βρυξελλών και των κερδοσκόπων.
