Οι μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις στη Γαλλία για το ασφαλιστικό, η πρωτοφανής εξέγερση των Άγγλων φοιτητών στην έδρα του συντηρητικού κόμματος στο Λονδίνο , αλλά και οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων στη χώρα μας, ιδιαίτερα πέρυσι, τη χρονιά του ΔΝΤ, άνοιξαν μια μεγάλη συζήτηση για την αναγκαιότητα της αντίστασης και της εξέγερσης.
Κι όσο η κουβέντα γίνεται για τη Γαλλία ή για την Λατινική Αμερική, ακόμα και συντηρητικές φωνές και Μ.Μ.Ε, προβάλλουν και θάλεγε κανείς, υμνούν την εξέγερση. Βλέπεις είναι must τώρα τελευταία, οι εικόνες φτώχειας και «καθημερινότητας» και όλοι έχουν αποδυθεί στο κυνήγι της καταγραφής τους. Αλλά μέχρις εκεί. Μέχρι την καταγραφή μόνο των προβλημάτων και την «δραματοποίησή» τους στα μεγάλα ΜΜΕ. Όταν όμως ξεκινούν οι απεργίες και οι διαδηλώσεις εδώ, οι ηγέτες των συνδικάτων γίνονται «εργατοπατέρες», οι «νέοι που αντιστέκονται», γίνονται ταραξίες και «γνωστοί άγνωστοι». Οι απεργίες δεν προβάλλονται για τα αιτήματά τους, αλλά για την «ταλαιπωρία» που προκάλεσαν στο κοινό ή για τις ζημιές που προκάλεσαν σε κάποια άλλη κοινωνική τάξη (βλέπε τον κοινωνικό αυτοματισμό στις απεργία της ΠΝΟ, των αγροτών, ή στην «κατακραυγή» για τις κινητοποιήσεις στην Ακρόπολη).
Κι όμως στην εποχή μας, εποχή μετάβασης σε μια μετα-νεοφιλελεύθερη κοινωνία, που μεγάλες ομάδες πολιτών είναι άνεργοι (πάνω από 650.000 ήδη), ανασφάλιστοι, αποκλεισμένοι, αναλώσιμοι, η αναγκαιότητα της αντίστασης, του αγώνα και της εξέγερσης, είναι παρά ποτέ επιτακτική.
Η ασυδοσία του Κεφαλαίου, η ανικανότητα των Κυβερνήσεων να δώσουν λύσεις πέρα κι έξω από τα κελεύσματα της αγοράς, που να μην εξαθλιώνουν τους λαούς, αλλά και η δυσκολία των αριστερών δυνάμεων, να περιγράψουν με σαφήνεια τον άλλο, διαφορετικό δρόμο, δημιουργούν τούτη την «σκοτεινή», αλλά και ελπιδοφόρα μεταβατική εποχή, που σημαδεύεται από εξεγέρσεις, πολιτικές ανακατατάξεις, και γεννήσεις νέων κινημάτων.
Συνειδητοποιούν όλο και περισσότεροι, ότι ο life style καπιταλισμός που δημιουργούσε θέσεις εργασίας, έδινε αυτοκίνητα και διακοπές στους εργάτες και ταυτόχρονα ισοπέδωνε, αλλοτρίωνε την ψυχή του, διαλύοντας τον κοινωνικό ιστό και διογκώνοντας την απομόνωση, έφτασε στο τέλος του με την μορφή που τον γνωρίσαμε. Δεν δίνει λύσεις και γεννά αέναα νέα αδιέξοδα. Και ιδιαίτερα σήμερα που η κρίση του Καπιταλισμού ωθεί στην χρεοκοπία ολόκληρες χώρες, που οι μονόδρομοι της λιτότητας και της κατεδάφισης κάθε δικαιώματος γίνονται φανεροί, τόσο θα πληθαίνουν οι φωνές και οι εξεγέρσεις, για την αλλαγή του, την ανατροπή του.
Οι αιτίες υπάρχουν λοιπόν, οι εξεγέρσεις και οι επαναστάτες θα δημιουργηθούν από τούτες τις αιτίες και θα σπρώξουν μπροστά και πάλι την κοινωνία. Με ήττες, πισωγυρίσματα, μικρές ή μεγαλύτερες νίκες, αλλά πάντα μπροστά.
