Σάββατο, Οκτωβρίου 29, 2011

Όταν μιλάει ο λαός…..

Πρωτοφανής ο εορτασμός της εθνικής επετείου. Πρωτοφανέρωτα γεγονότα που έδειξαν ακόμα μια φορά την αναντιστοιχία ανάμεσα στο πολιτικό σύστημα και την κοινωνία.  Ένα σύστημα παρηκμασμένο, ανίκανο να αφουγκραστεί και μια κοινωνία που βολοδέρνει στον αγώνα να σώσει ότι μπορεί από το παλιό και να οριοθετήσει το νέο.
Ένα πολιτικό σύστημα σε αφασία: μερίδα του (ΠΑΣΟΚ), θεωρεί ότι σώζει την πατρίδα από την καταστροφή, αδιαφορώντας για τους ανθρώπους . Χωρίς ανάλυση της κοινωνικής πραγματικότητας και της διεθνούς συγκυρίας, χωρίς καμιά αναφορά πλέον στις κοινωνικές δυνάμεις που το ανέδειξαν, μια χούφτα άνθρωποι κλεισμένοι στα γραφεία τους, θεωρούν ότι επιτελούν έργο εθνικό και σωτήριο. Λογιστές μικροί και άνοες, ασχολούνται με τα  οικονομικά μεγέθη, αδιαφορώντας για τις κοινωνικές τους επιπτώσεις. Γραφειοκράτες κολλημένοι στα όποια μικρά πλέον προνόμια, παινεύονται ότι αδιαφορούν για το πολιτικό κόστος, μη γνωρίζοντας ότι τούτη η έκφραση αποτελεί ύβρη για τη Δημοκρατία. Στο marketing της πολιτικής, η χρήση της φράσης “δεν υπολογίζουμε το πολιτικό κόστος”, έχει ως στόχο την παρουσίαση της κυβέρνησης ως μιας θαρραλέας, ανιδιοτελούς, πατριωτικής, ηθικής και υπεύθυνης ομάδας ανθρώπων, που βρίσκονται σε εθνική αποστολή και πράττουν με μόνο γνώμονα το όφελος των πολιτών και της χώρας. Επίσης χρησιμοποιείται για την “ηρωοποίηση”, ενός πολιτικού σχηματισμού που “δεν φοβάται το πολιτικό κόστος” και επικοινωνείται ως η αναγκαιότητα της εφαρμογής της αντιλαϊκής πολιτικής και ως αυαταπόδειξη για την κρισιμότητα της κατάστασης, που επιβάλλει την λήψη σκληρών μέτρων. Τι είναι όμως το πολιτικό κόστος που έχει γίνει το σύνθημα της καμπάνιας ; Το πολιτικό κόστος εξ ορισμού δεν έχει άλλη ερμηνεία, παρά την απώλεια του λαϊκού ερείσματος μέσα στην ίδια την κοινωνία, από την οποία εκλέγονται και στηρίζονται. Συνεπώς και κατά δήλωση, η απώλεια του ερείσματος μέσα στην κοινωνία δεν λαμβάνεται υπόψη στις αποφάσεις της κυβέρνησης. Η κυβέρνηση λοιπόν κυβερνά αγνοώντας την βούληση της πλειοψηφίας των πολιτών. Χωρίς ουσιαστική και δημοκρατική νομιμοποίηση.
  Άλλοι (ΝΔ), ποντάροντας στην ασθενική μνήμη, καιροφυλακτούν, λουφάζουν και οραματίζονται επαναφορά στην εξουσία. Θεωρούν ότι το σύστημα της εναλλαγής στην εξουσία είναι ακόμα στέρεο και αποτελεσματικό. Τι προτείνουν ; ένα «άλλο μείγμα πολιτικής», «διαπραγμάτευση». Ποιο είναι αυτό;  Άγνωστο!! Πως θα διαπραγματευτείς χωρίς συμμάχους, χωρίς κοινωνική δυναμική; Σε τούτα τα ερωτήματα , σιωπή και αμηχανία.
 Και η αριστερά; Κι όταν λέω αριστερά, εννοώ  όλο το φάσμα της από τη σοσιαλδημοκρατία ως το ΚΚΕ.  Που είναι η αριστερά; Κατακερματισμένη, λαϊκισμός και θεοποίηση του όχι. Ομφαλοσκόπηση και εγωιστική επαναστατική πρωτοπορία: Εμείς κατέχουμε την αλήθεια. Γιατί δεν σκέφτεται, γιατί δεν ρισκάρει, γιατί δεν ενώνεται γύρω από λίγα προγραμματικά πρώτα βήματα; Που είναι η Αριστερά; Γιατί αδυνατεί να μας ενώσει;  Γιατί μάλλον δεν θέλει να καταλάβει τη φύση της πολιτικής. Πώς πρέπει δηλαδή να κρατάς τους συμμάχους σου ευχαριστημένους, να κάνεις συμβιβασμούς με ταξικούς φίλους και συγγενείς, να φτιάχνεις πλειοψηφίες παρέμβασης με αξιώσεις επικράτησης. Να παίρνεις τον εαυτό σου και τον κόσμο στα σοβαρά, σαν ενήλικος και όχι σαν μουτρωμένο παιδάκι. Χωρίς φουσκωμένα λόγια και καμώματα και μικρού χωριού κακίες.
 Οι καιροί ου μενετοί, ήρθε η ώρα για μια νέα επανάσταση. Μια τέτοια επανάσταση δεν μπορεί παρά να αρχίσει στο πεδίο των ιδεών. Με τη διαμόρφωση συγκεκριμένων προτάσεων, με την επανάκτηση από την αριστερά,  της ιδιοκτησίας του όρου «μεταρρύθμιση», με μια νέα αξιολόγηση των εννοιών του δημοσίου συμφέροντος και της δημόσιας παρέμβασης, με τολμηρές προτάσεις για την Ευρώπη και με ένα «άνοιγμα» στον τρίτο κόσμο που δεν θα αποτελεί μεταμφίεση των επιδιώξεων της αχαλίνωτης παγκοσμιοποίησης. Στο μέλλον που μας ετοιμάζουν, θα πρέπει εκτός από τα όχι μας, να έχουμε μαζί μας και τα υλικά για το νέο που οραματιζόμαστε: Δημοκρατία, αλληλεγγύη, αγωνιστική διάθεση.

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 01, 2011

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

«Μην αμελήσετε. Πάρτε μαζί σας νερό
Το μέλλον έχει πολύ ξηρασία»
Μ. Κατσαρός
Σαν όνειρο περνούν τα  καλοκαίρια. Ο Αύγουστος παφλάζοντας έσβησε ανάμεσα στα πόδια σου και ο Σεπτέμβρης άδικα τον μιμείται.  Ξυπνάς αίφνης και έχουν τελειώσει τα ηλιοβασιλέματα τα ονειρικά και οι τεμπέλικες βόλτες σου σε στενοσόκακα νησιώτικα, οι αμμουδιές με τα αγαπημένα σώματα δίπλα σου νωχελικά απλωμένα, οι νύχτες που φιλοσοφούσες για έρωτες, τα μεσημέρια της κυριαρχίας του νότου, τέλειωσαν.
Εποχή μετάβασης και προσαρμογής το Φθινόπωρο. Μαζεύεις τα μπογαλάκια της τεμπελιάς. Τη σχολική σου τσάντα και το φοβισμένο βλέμμα των μικρών συμμαθητών σου ξαναφέρνεις στη μνήμη σου. Το δασκαλάκο , που σκυμμένος από την ανημπόρια της αντίστασης στην εξουσία , να ξεσπά πάνω σου. Πόσο μακριά είναι όλα!!
Τώρα το μνημόνιο κυριαρχεί και ο βάρβαρος καπιταλισμός δείχνει τα δόντια του. Τώρα η μιζέρια της ατομικής προσπάθειας και του ωχαδερφισμού. Τώρα οι μεταμορφώσεις γνωστών και φίλων (αχ!! και φίλων), που σαν χαμαιλέοντες αλλάζουν χρώμα, στόχους και σχέδια και φυσικά δεν συμπεριλαμβάνεσαι σε αυτά. Τώρα τα ψέματα  και η ανικανότητα μιας εξουσίας, δήθεν απροετοίμαστης και ανίκανης να συνειδητοποιήσει ότι είναι εξουσία και όχι παρατηρητής.
Κι όμως το Φθινόπωρο είναι εδώ. Σηκώνει το πολύχρωμο φλάμπουρό του και ξεκινά το επώδυνο μεροδούλι της μεταμόρφωσης των φυτών. Αδιαφορεί για την μελαγχολία όλων μας. Αφοσιώνεται στο βαθύ γαλάζιο της θάλασσας, παίζει με τα πρώτα μαβιά σύννεφα.
Σου αρέσει να περνοδιαβαίνεις  στους δρόμους της φθινοπωρινής πόλης που μεταμορφώνεται: από τον άνεμο που δοκιμάζει τη δύναμή του , τα σώματα των γυναικών που αποφάσισαν να καλυφθούν και να ευχαριστήσουν την ευχαρίστηση της θέασης, τις βιτρίνες που λαμπυρίζουν υποσχόμενες ευτυχία-αν είναι δυνατόν- στις αγορές και στην κατοχή ευτελών πραγμάτων. Και συνεχίζεις να περνοδιαβαίνεις απολαμβάνοντας τα μικρά και αδιάφορα για τους πολλούς. Ονειρεύεσαι τη βροχή που θα ξεπλύνει την κίτρινη σκόνη της άνοιας και της απογοήτευσης. Το νερό, που θα ξεδιψάσει το μέλλον μας.

Σάββατο, Φεβρουαρίου 05, 2011

Εν μεγάλη Ελληνική αποικία,



Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ' ευχήν στην Αποικία
δεν μέν' η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ' όλο που οπωσούν τραβούμ' εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή.

Όμως το πρόσκομμα κ' η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς). Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ' εξετάζουν,
κ' ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.

Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·
η κατοχή σας είν' επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Αποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική·
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.

Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.

Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.-

Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν' επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Αποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ' εμπρός.