Τετάρτη, Δεκεμβρίου 12, 2012

Σχολική βία




Σε μια κοινωνία που έχει χάσει την ικανότητά της  να  μεταδώσει τις κοινές αξίες στους κατοίκους της και να διατηρήσει ενεργούς κοινωνικούς ελέγχους, η συζήτηση για τη σχολική βία φαντάζει τουλάχιστον υποκριτική.
Οι παράγοντες που εντείνουν δε την κοινωνική αποδιοργάνωση είναι: η οικονομική κατάσταση, και η μαζική μετανάστευση.
Ο πρώτος παράγοντας δεν χρειάζεται μεγάλη ανάλυση: Τα μνημόνια και η επαχθής βία, που τα μέτρα που τα αποτελούν, επιβάλλουν στην κοινωνία, η διάλυση ουσιαστικά της μεσαίας τάξης και η μαζική φτωχοποίηση  ολόκληρων στρωμάτων προκαλεί κοινωνικές συγκρούσεις και καλλιεργεί τη βία στην οικογένεια, στην Κοινωνία ολόκληρη.
Η μαζική μετανάστευση λόγω πολεμικών συγκρούσεων ή οικονομικών λόγων και η αδυναμία της χώρας να επιβάλλει  μέτρα ελέγχου και φυσιολογικής  απορρόφησης και ένταξης.
Τα σχολεία μας, θύματα κι  αυτά της  οικονομικής  λιτότητας (συγχωνεύσεις  τάξεων και σχολείων,  μειώσεις στους διορισμούς εκπαιδευτικών, αδυναμία προμήθειας υλικών κι επισκευών), μίζερα, γεμάτα τσιμέντο και χωρίς ίχνος καλαισθησίας,  ακατάλληλα να φιλοξενήσουν νέους και να δημιουργήσουν το κατάλληλο παιδαγωγικό περιβάλλον, είναι από την άλλη έτοιμα, να επωάσουν  παραβατικές,  λειτουργίες και να μεγεθύνουν βίαιες συμπεριφορές.
Αν το όραμά μας, είναι , μια δημοκρατική, ανθρωποκεντρική παιδεία που να σέβεται  τα δικαιώματα όλων των παιδιών και ο στόχος μας,  ένα δημοκρατικό σχολείο που να προάγει την ψυχική υγεία και τη σχολική επιτυχία, ένα σχολείο που να αποδέχεται τη διαφορετικότητα και να σέβεται την πολυπολιτισμικότητα παρέχοντας ίσες ευκαιρίες σε όλους, τότε οι δράσεις μας, οι πρωτοβουλίες μας , πρέπει να είναι άμεσες κι αποτελεσματικές.
Δυστυχώς η ελληνική Πολιτεία, έρχεται και πάλι καθυστερημένη  ως παρατηρητής, απλώς να σχολιάσει το πρόβλημα και ως κομπογιαννίτης ιατρός να χορηγήσει αφεψήματα, αντί για ουσιαστική και δραστική θεραπεία. Οι υπόλοιποι όμως, εκπαιδευτικοί , γονείς , συλλογικότητες, θα πρέπει άμεσα να δραστηριοποιηθούμε, ώστε να περιορίσουμε και να εξαλείψουμε το φαινόμενο.
Το τρίπτυχο: 1. Εντοπισμός και δημοσιοποίηση του προβλήματος. 2. Πρόληψη:  3. Αναβάθμιση ποιότητας ζωής, σχέσεων κι επικοινωνίας στο σχολείο, πρέπει να είναι ο μπούσουλας όλων μας.
Η ολοκληρωτική αναδόμηση του εκπαιδευτικού μας συστήματος και η προσαρμογή του σε ένα σύγχρονο παιδαγωγικό σύστημα, μακριά από αυταρχικά πρότυπα και γνωσιοκεντρικές προσεγγίσεις, με βάση την κατανόηση και το σεβασμό των αναγκών κάθε ατόμου που μετέχει σ’ αυτό, το άνοιγμά του στους γονείς και την κοινωνία, αποτελούν  προϋποθέσεις  επιτυχίας στο δύσκολο αγώνα κατά της παραβατικότητας και της σχολικής βίας

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 09, 2012

Το σχολείο την εποχή του μνημονίου



 «Ζητώ συγγνώμη από τους δασκάλους εκείνους,
που μέσα σε φρικιαστικές συνθήκες,
προσπαθούν να στραφούν ενάντια στην ιδεολογία,
ενάντια στο σύστημα και στις πρακτικές όπου έχουν παγιδευτεί,
με τα λιγοστά όπλα που βρίσκουν στην  ιστορία και στη γνώση που ‘διδάσκουν’.
Είναι ήρωες».
Λουί Αλτουσέρ

Η τριμερής κυβέρνηση, αφού ασχημόνησε προεκλογικά, λέγοντας ψέματα και υποσχόμενη διαπραγματεύσεις και όχι άλλα μέτρα, με την πολιτική της,  μετατρέπει σε ερείπια κοινωνικές κατακτήσεις δεκαετιών, βάζει και πάλι στο στόχαστρο τον κόσμο της εκπαίδευσης. Μέσα από διαδικασίες ολοκληρωτικές, που οδηγούν σταδιακά στην πιο αντιδραστική εκπαιδευτική απορύθμιση, η επίθεση της, ποντάρει στον τρόμο που προκαλεί η κρίση και με τις ευλογίες των Μ.Μ.Ε οδεύει ακάθεκτη προς την κατεδάφιση του αγαθού της δωρεάν εκπαίδευσης.
Από τη δημιουργία του ελληνικού κράτους, τα πειράματα στην εκπαίδευση δεν σταμάτησαν. Τα τελευταία χρόνια όμως οι αλλαγές αυτές βρήκαν κοινή συνιστώσα την προσαρμογή στις ανάγκες της ελεύθερης, δίχως όρια και φραγμούς, αγοράς.   Η οικονομική κρίση που βιώνει η χώρα μας τα τελευταία χρόνια, και οι μνημονιακές πολιτικές που ακολούθησαν και ακολουθούν οι Κυβερνώντες, έφεραν τα πάνω κάτω στην εκπαίδευση:
Ø  Λιγότερα έσοδα για τις λειτουργικές δαπάνες των σχολείων
Ø  Μισθοί και συντάξεις πείνας, αδυναμία εξεύρεσης φαρμάκων και γιατρών
Ø  Μείωση του ρυθμού ανέγερσης σχολικών κτιρίων
Ø  Συγχωνεύσεις σχολικών μονάδων
Ø  Κατάργηση της Πρόσθετης και Ενισχυτικής Διδασκαλίας, κλείσιμο αθλητικών σχολείων
Ø  Μείωση των προσλήψεων νέων Εκπ/κων. Φέτος παρά τον μεγάλο αριθμό αποχωρήσεων, διορίζονται 5 (πέντε) δάσκαλοι σε όλη τη χώρα!!!!!
Ø  Μεταβολή των εργασιακών σχέσεων των Εκπ/κων ( περισσότεροι με ελαστικές σχέσεις εργασίας (ωρομίσθιοι), αναγκαστικές αποσπάσεις σε άλλες περιφέρειες, διαρροές για αύξηση ωραρίου κλπ).
Ø  Στοχοποίηση των εκπαιδευτικών και ενίσχυση του κοινωνικού αυτοματισμού
            Η δεινή οικονομική κρίση που έχει εισβάλει σε όλα τα σπίτια των μέσων οικονομικά και πολιτισμικά οικογενειών, τα οποία αποτελούν εξάλλου και τη συντριπτική πλειοψηφία των συμμετεχόντων στη δημόσια εκπαίδευση και στα δημόσια σχολεία μας, έχει δημιουργήσει ένα πλήθος προβλημάτων και παρενεργειών στους μαθητές. Αυτά μεταφέρονται από το σπίτι στο σχολείο, όπου και παρατηρούνται πρωτόγνωρα οδυνηρές καταστάσεις:
Ø  Το φαινόμενο της εκδήλωσης επιθετικής συμπεριφοράς των μαθητών λόγω της οικονομικής κρίσης αυξάνεται με φρενήρεις ρυθμούς.
Ø  Υποσιτισμός μαθητών
Ø  Διαρροή χιλιάδων μαθητών ιδιαίτερα στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση
Η πολιτική: «αποσύρεται το κράτος - να αναλάβουν οι γονείς, οι τοπικές κοινωνίες (ιδιώτες, εταιρείες) και οι εκπαιδευτικοί» στο όνομα της «αποκέντρωσης» εφαρμόζεται από την κυβέρνηση. Με τη λογική του «λιγότερου κόστους» και στον βωμό της αγοράς μετατρέπεται όλο και πιο έντονα η εκπαίδευση σε εμπόρευμα και οι γονείς και μαθητές σε πελάτες ιδιωτών. Μέσα στο νέο ζοφερό τοπίο το σχολείο του μνημονίου, είναι κτισμένο με παλιά υλικά. Είναι το σχολείο της αμάθειας, του διαφοροποιημένου προγράμματος, που θα αναπαράγει τις κοινωνικές ανισότητες και με νέο σύστημα πειθάρχησης. Επιδιώκεται έτσι να διαμορφωθεί ένας τύπος ανθρώπου και, κυρίως, εργαζομένου, που πρέπει να είναι ευέλικτος και προσαρμόσιμος στις αλλαγές στην αγορά εργασίας και κυρίως παραγωγικός και πειθήνιος.
Στο «νεοφιλελεύθερο ευρωπαϊκό σχολείο», η εκπαιδευτική διαδικασία θεωρείται πλέον μια επιχειρηματική δραστηριότητα της οποίας το αποτέλεσμα πρέπει να ελεγχθεί, να τυποποιηθεί και να καταναλωθεί.. Γνώσεις και δεξιότητες «ευέλικτες» και φθηνές, που γρήγορα αποχτιούνται και γρήγορα χάνονται, θα αποτελέσουν τα εφόδια για τη «νέα εποχή» της βαρβαρότητας! Επιβάλλουν τις απόψεις περί αποτελεσματικότητας, όπου η λειτουργία του σχολείου περιγράφεται με όρους παραγωγικής διαδικασίας!  Ο αγώνας για ένα άλλο σχολείο, ραμμένο όχι στα μέτρα της εξουσίας και της ελεύθερης αγοράς, μα της κοινωνίας, ταυτίζεται με τον αγώνα ενάντια στο μνημόνιο και στις επιταγές του, για έναν κόσμο με βάση του, την ισότητα και την ελευθερία... Για μια Παιδεία στην υπηρεσία του λαού και του τόπου.

Τετάρτη, Αυγούστου 29, 2012

Κρίση και συνδικάτα


Η πολυποίκιλη κρίση που μαστίζει τη χώρα μας, αλλά και την Ευρώπη στο σύνολό της, δεν θα μπορούσε να μην έχει και τα αποτελέσματά της σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής μας ζωής και ιδιαίτερα στον συνδικαλισμό. Σε μια εποχή που κατεδαφίζονται κατακτήσεις χρόνων, που οι εργαζόμενοι βιώνουν για πρώτη φορά τις τελευταίες δεκαετίες, το ίδιο το φάσμα της πείνας, είναι φυσικό να αναδύονται και να γίνονται αν όχι πλειοψηφία, αλλά τουλάχιστον να εμφανίζονται με επιμονή απόψεις απολίτικες, γενικεύσεις, ακόμα και εθνικιστικές ή ρατσιστικές κορώνες.
Σε μια τέτοια θολή εποχή, με τη βοήθεια του διαδικτύου και των σελίδων κοινωνικής δικτύωσης, παρατηρούμε, ιδιαίτερα στο συνδικαλιστικό χώρο να αναπτύσσονται απόψεις που δεν είναι νέες, αλλά καλύπτονται από το  προσωπείο της «ανανέωσης», της «ανεξαρτησίας», της «καινοτόμου δράσης».  Τούτες οι απόψεις, βρίσκουν πρόσφορο έδαφος και  στηρίζονται από πολλές αιτίες:
·         Στο σοκ που έχουν υποστεί οι εργαζόμενοι από το μέγεθος των απωλειών τους στο οικονομικό, εργασιακό και ασφαλιστικό τους πεδίο.
·         Στις υπαρκτές ελλείψεις των συνδικάτων (αναξιοκρατία, γραφειοκρατία, κομματική υποταγή), αλλά και στην αδυναμία τους  να αντιμετωπίσουν τούτη την λαίλαπα.
·         Στην συντονισμένη επίθεση των ΜΜΕ και της Κυβερνητικής εξουσίας, στα συνδικάτα.
·         Στην πολιτική της Κυβέρνησης που στοχεύει στο φούντωμα του κοινωνικού αυτοματισμού και της σαλαμοποίησης των  εργασιακών Κλάδων (νεοδιόριστοι εναντίον «παλιών»,  κλπ)
Στην εποχή μας όμως το να περιγράφεις το πρόβλημα, δεν φτάνει. Πολλές φορές μάλιστα η επανάληψη αυτή, δημιουργεί δευτερογενή προβλήματα και οξύνει την ήδη βαριά ατμόσφαιρα. Το πρόβλημα είναι πολυσύνθετο. Η πολιτική, ο συνδικαλισμός και οι διάκονοί τους, είναι προϊόντα της κοινωνίας. Η λειτουργία τους, επηρεάζεται από διάφορους παράγοντες όπως: τις παραγωγικές σχέσεις, τη δομή της οικονομίας, τις κυρίαρχες ιδεολογίες και τις δυνάμεις που τις επικαλύπτουν. Η πολιτική κι ο συνδικαλισμός δηλαδή, διαμορφώνει αλλά και διαμορφώνεται από τη λειτουργία της κοινωνίας και της οικονομίας. Τρεις πρέπει να είναι οι πυλώνες της δικής μας παρέμβασης:
·         Επαναφορά της συλλογικότητας στα συνδικάτα μας. Για να μην μείνει ευχή, χρειάζεται συντονισμένη προσπάθεια: Να βρούμε εκείνα τα μεγάλα που μας ενώνουν και όχι τα μικρά που μας χωρίζουν. Να ορίσουμε τους στρατηγικούς μας στόχους που απαρέγκλιτα με όλα τα μέσα θα αγωνιστούμε να κατακτήσουμε. Να θυμηθούμε την ιστορία μας και να διδαχτούμε από τις κατακτήσεις αλλά και από τις αποτυχίες μας. Το μεταπολιτευτικό Κράτος με τις κοινωνικές του παροχές, και την οικονομική ευμάρεια , δεν προέκυψε από μόνο του, αλλά μέσα από αγώνες και θυσίες.
·         Μαζικοποίηση των συνδικάτων. Η αποστασιοποίηση από την πολιτική και τα συνδικάτα, οι  απολίτικες συμπεριφορές, ο ατομισμός, είναι οι εχθροί μας.
·         Ανανέωση και δημοκρατική διαδικασία: θα προκύψει μέσα από τις δυο προηγούμενες στοχεύσεις μας, αλλά και από την προσωπική στάση και δράση όλων όσων ήδη συμμετέχουν.
Η προσπάθεια κι ο αγώνας, που είναι δύσκολα πράγματα, όπως λέει ο Γιούγκ, αλλά είναι το μόνο που έχουμε

Πέμπτη, Αυγούστου 09, 2012

Οι «ήσυχες» μέρες του Αυγούστου



«Τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις»
Ουμπέρτο Έκο
Τελικά ο Umberto Eco είχε άδικο. Ειδήσεις υπάρχουν και παραυπάρχουν: Οι φερέλπιδες Υπουργοί και οι συμμετέχοντες αρχηγοί, της τριμερούς συγκυβέρνησης, συνεχίζουν να μας εκπλήσσουν: Ξέχασαν μέσα σε ένα δυο μήνες τις προεκλογικές τους δεσμεύσεις,  τις προγραμματικές τους συμφωνίες, και συνεχίζουν το έργο των προηγούμενων μνημονιακών Κυβερνήσεων: υποταγή και οσφυοκαμψία σε κάθε νεύμα της Τρόικας, και των δανειστών. Μέτρα επί μέτρων που το καθένα από αυτά, περικόπτει μισθούς και συντάξεις ή περιορίζει δικαιώματα εργασιακά ή ασφαλιστικά. Στο απυρόβλητο φυσικά το μεγάλο κεφάλαιο και τα σκανδαλώδη προνόμιά του , καθώς και η φοροδιαφυγή.
Ποιος θυμάται τις υποσχέσεις για: «νέο μείγμα πολιτικής», τις «μη οριζόντιες μειώσεις μισθών και συντάξεων», «τις αναπτυξιακές πρωτοβουλίες», την «διαπραγμάτευση-απαγκίστρωση» από το μνημόνιο; Σίγουρα δεν τις θυμούνται τα μεγάλα ΜΜΕ που συνεχίζουν το θεάρεστο έργο που είχαν ξεκινήσει κατά την προεκλογική περίοδο: Τον τρόμο και την καταστροφολογία, τους εκβιασμούς και τη στοχοποίηση σε κάθε κοινωνική ομάδα, ή συλλογικότητα που τολμά να διαμαρτυρηθεί ή να σηκώσει το κεφάλι. Σήμερα, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, η «είδηση» είναι δυναμικό προϊόν, διαμορφώνει τις μάζες, έχει πολιτική και οικονομική αξία. Έχουμε εθιστεί στην κατανάλωση «ειδήσεων» και μάλιστα έχουμε αποκτήσει τη σνομπ συμπεριφορά ενός βουλιμικού πελάτη σε supermarket που αντί για τρόφιμα, σερβίρονται… news. Ειδήσεις μεγαλύτερες και μικρότερες που συνεχίζουν να βυθίζουν στην απογοήτευση μεγάλες ομάδες πληθυσμού. Οι απολύσεις, η ελαστικοποίηση του ωραρίου, βαπτίζονται τομές που ενισχύουν την ανταγωνιστικότητα. Η εφεδρεία και το ξεπούλημα δημόσιων οργανισμών και κοινωνικών αγαθών, ονομάζονται μεταρρυθμίσεις. Το άγριο κυνηγητό μεταναστών, έτσι χωρίς σχέδιο και χωρίς μια συνολική μεταναστευτική πολιτική, κρύβεται υπό τις νεφέλες του «Ξένιου Δία» και χαϊδεύει τα χαμηλότερα ένστικτα των δύσμοιρων πολιτών των μεγαλουπόλεων. 
Εκμεταλλεύονται τον διαρκή αγώνα επιβίωσης του Έλληνα πολίτη. Ποντάρουν στις μικρές και μεγάλες μας ανασφάλειες και δημιουργούν καθημερινά ένα αύριο χωρίς ελπίδα. Θεωρούν ότι έχοντας στα χέρια τους την ενημέρωση, την οικονομική και πολιτική εξουσία, μπορούν να ασχημονούν στις ζωές μας. Δεν αντιλαμβάνονται ότι η απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών, η πλήρης καταστροφή  του κοινωνικού ιστού οδηγεί τη χώρα σε άλλα μονοπάτια.
Το τέλος του θέρους προοιωνίζει ήδη τις μεγάλες κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές εντάσεις που είναι ήδη ορατές αλλά θα ενταθούν και θα εκραγούν σύντομα. Καθήκον μας είναι, να αναδείξουμε το πραγματικό πρόβλημα της χώρας: την πλήρη υποταγή του κυρίαρχου πολιτικού προσωπικού στις επιταγές των δανειστών, να φέρουμε σε πρώτο πλάνο τα γεγονότα που συνήθως κρύβονται πίσω από τις ειδήσεις που μας σερβίρονται και να χρεώσουμε στους ιθύνοντες που τα δημιούργησαν, το κόστος που τους αναλογεί. Να ενισχύσουμε το αντίπαλο δέος σε τούτες τις πολιτικές: το δημόσιο και κοινωνικό Κράτος που δεν θα ασκεί πελατειακή πολιτική, αλλά θα οργανώνει το κοινωνικό και οικονομικό μέλλον της χώρας στηριγμένο σε νέα παραγωγική βάση και εμπνεόμενο από ένα νέο ουμανισμό.

Κυριακή, Ιουλίου 15, 2012

Λογοτεχνία σε 140 χαρακτήρες

Κυκλοφόρησε σε ανοικτή έκδοση της ψηφιακής βιβλιοθήκης OPENBOOK, η συλλογή μικροδιηγημάτων tweet stories.  Καταπληκτικές ιστορίες σε μόλις 140 χαρακτήρες....
 Το OpenBook εξηγεί την ιδέα των #Tweet_Stories:
Η καθημερινή συμμετοχή στα κοινωνικά δίκτυα έχει επιφέρει νέες συνήθειες στον τρόπο έκφρασης, με κύριο χαρακτηριστικό τον συμπυκνωμένο λόγο. Κλασικότερο παράδειγμα όλων το Twitter με το όριο των 140 χαρακτήρων ανά δημοσίευση. 
Μικρά κείμενα, κοφτές φράσεις, πεπερασμένος αριθμός λέξεων, που όμως εμπεριέχουν όλες τις ιδέες, την έμπνευση και τα νοήματα της νέας εποχής. 
Το ερώτημα είναι αν η λογοτεχνία μπορεί να λειτουργήσει στο ασφυκτικό πλαίσιο της πολύ μικρής φόρμας των κοινωνικών δικτύων. Το συγγραφικό ταλέντο ξεχειλίζει στο διαδίκτυο, οπότε ας αποπειραθούμε να συλλέξουμε πρωτότυπες ιστορίες που χωράνε σε 140 χαρακτήρες. Άλλωστε, ο μεγάλος Ernest Hemingway έγραψε την πιο διάσημη μικρή ιστορία με μόλις 6 λέξεις ή αλλιώς με 33 χαρακτήρες: "For sale: baby shoes, never worn."

 Η δική μου συμμετοχή:
# 176 :
-Έλειπες. 
-Ναι, γύριζα τον κόσμο.
 -Με ξέχασες!! 
-Μα, γύρω από τον
κόσμο μου γυρνούσα, γύρω από σένα. 

-Μπορούσες να με βρεις μέσα
σου. Αντίο.

_ Αναζητήστε τις υπόλοιπες ιστορίες.εδώ

Τρίτη, Ιουνίου 26, 2012

Οι μυρωδιές του Ιούνη


Περπατώντας κι αγναντεύοντας το Λυβικό (ανταριασμένο και  σήμερα, από το νότο που λυσσάει), ξανάρχονται απρόσκλητες μνήμες παλιές κι αγαπημένες. Θύμησες μυρωδάτες από καλάμια (πράσινα ακόμα), που τα χρησιμοποιούσαμε για τις στέγες των πρωτόγονων καταλυμάτων μας , δίπλα στη θάλασσα. Εκεί και η βανίλια στο γυάλινο ποτήρι και οι ντομάτες κόκκινες, αναψοκοκκινισμένες, και το ούζο στα ποτήρια των μεγάλων. Τα σκοτωμένα από τον ήλιο, βράχια της ακτής, με τα μούσκλια τα ξεραμένα και το ιώδιο να πλανιέται στην ατμόσφαιρα. Το κίτρινο , βασιλιάς των χρωμάτων και το μπλε, αραιωμένο από το σκληρό φως, υπογράμμιζαν τις στιγμές μας.
Ο Ιούνης μήνας, αγαπημένος. Τα σχολειά κλειστά, η βέργα του δασκάλου πεταμένη, ο ιδρώτας στο φανελάκι το άσπρο και οι ματιές των κοριτσιών, μαρτυρούσαν το μεγάλωμά μας. Κι εμείς στη μέση μιας θάλασσας πρωτόγνωρων αισθημάτων και μυρωδιών και γεύσεων και παραισθήσεων. Αλλοπαρμένοι συντριβόμασταν στα σκληρά, απάνθρωπα βράχια του όχι τους, που ήθελε να γίνει ναι και φοβόταν. Στα μαλακά χέρια που μύριζαν θάλασσα κι αλάτι, στις αλάνες κλωτσώντας την μπάλα μακριά. Τα γόνατά μας γρατζουνισμένα και σκληρά από τα χτυπήματα , σαν την καρδιά αργότερα που την απογοήτευσε η ζωή η χωμάτινη.
Κι όμως μένουν στη θύμηση τα κοντά παντελόνια μας και τα αέρινα φουστάνια τους. Αέρινα κι αντεξουσιαστικά ακόμα . Ενάντια σε κάθε εξουσία πατρική , ερωτική, συζυγική. Η εποχή της πρώτης νιότης, της εφηβείας, που όλοι οι δρόμοι ανοικτοί για το καλό και το κακό.  Η εποχή του πρώτου πικρού τσιγάρου, που κουβαλούσε το αντριλίκι σε κάθε ρουφηξιά. Ο Ιούνης εκεί δροσερός και καυτός συνάμα. Αρχή του θέρους του βίου μας.
Και ήρθαν κι άλλοι Ιούνηδες με άλλες μυρωδιές και ιδρώτα δουλειάς τώρα, σε χωράφια και οικοδομές , σε στρατώνες και σχολεία. Μα πάντα ελπιδοφόροι. Σαν αρχή πάντα. Τώρα κοιτώντας τους γιους  μας να μεγαλώνουν, αναρωτιέμαι: ποια αλάνα θα αγκαλιάσει τον καημό τους; Ποιο κοριτσίστικο χέρι θα τους ταξιδέψει σε θάλασσες αταξίδευτες; Ποιες μυρωδιές και χρώματα του Ιούνη θα τους σημαδέψουν;