Περπατώντας κι
αγναντεύοντας το Λυβικό (ανταριασμένο και σήμερα, από το νότο που λυσσάει), ξανάρχονται
απρόσκλητες μνήμες παλιές κι αγαπημένες. Θύμησες μυρωδάτες από καλάμια (πράσινα
ακόμα), που τα χρησιμοποιούσαμε για τις στέγες των πρωτόγονων καταλυμάτων μας ,
δίπλα στη θάλασσα. Εκεί και η βανίλια στο γυάλινο ποτήρι και οι ντομάτες
κόκκινες, αναψοκοκκινισμένες, και το ούζο στα ποτήρια των μεγάλων. Τα σκοτωμένα
από τον ήλιο, βράχια της ακτής, με τα μούσκλια τα ξεραμένα και το ιώδιο να
πλανιέται στην ατμόσφαιρα. Το κίτρινο , βασιλιάς των χρωμάτων και το μπλε, αραιωμένο
από το σκληρό φως, υπογράμμιζαν τις στιγμές μας.
Ο Ιούνης
μήνας, αγαπημένος. Τα σχολειά κλειστά, η βέργα του δασκάλου πεταμένη, ο ιδρώτας
στο φανελάκι το άσπρο και οι ματιές των κοριτσιών, μαρτυρούσαν το μεγάλωμά μας.
Κι εμείς στη μέση μιας θάλασσας πρωτόγνωρων αισθημάτων και μυρωδιών και γεύσεων
και παραισθήσεων. Αλλοπαρμένοι συντριβόμασταν στα σκληρά, απάνθρωπα βράχια του
όχι τους, που ήθελε να γίνει ναι και φοβόταν. Στα μαλακά χέρια που μύριζαν
θάλασσα κι αλάτι, στις αλάνες κλωτσώντας την μπάλα μακριά. Τα γόνατά μας
γρατζουνισμένα και σκληρά από τα χτυπήματα , σαν την καρδιά αργότερα που την
απογοήτευσε η ζωή η χωμάτινη.
Κι όμως μένουν
στη θύμηση τα κοντά παντελόνια μας και τα αέρινα φουστάνια τους. Αέρινα κι αντεξουσιαστικά
ακόμα . Ενάντια σε κάθε εξουσία πατρική , ερωτική, συζυγική. Η εποχή της πρώτης
νιότης, της εφηβείας, που όλοι οι δρόμοι ανοικτοί για το καλό και το κακό. Η εποχή του πρώτου πικρού τσιγάρου, που
κουβαλούσε το αντριλίκι σε κάθε ρουφηξιά. Ο Ιούνης εκεί δροσερός και καυτός
συνάμα. Αρχή του θέρους του βίου μας.
Και ήρθαν κι
άλλοι Ιούνηδες με άλλες μυρωδιές και ιδρώτα δουλειάς τώρα, σε χωράφια και
οικοδομές , σε στρατώνες και σχολεία. Μα πάντα ελπιδοφόροι. Σαν αρχή πάντα.
Τώρα κοιτώντας τους γιους μας να
μεγαλώνουν, αναρωτιέμαι: ποια αλάνα θα αγκαλιάσει τον καημό τους; Ποιο
κοριτσίστικο χέρι θα τους ταξιδέψει σε θάλασσες αταξίδευτες; Ποιες μυρωδιές και
χρώματα του Ιούνη θα τους σημαδέψουν;
